The Wraith - Ghost March

 
Post-punk'tan kopamıyor muyum, yoksa 2024 şu ana dek iyi post-punk albümler mi yapıyor tam olarak teşhis koyamadım. İlk söylediğime istinaden, post-punk'tan kopamama durumu hem doğru, hem de yanlış aslında. Türün hayranıyım ancak koptuğum da oluyor. Öyle her önüme geleni beğeniyor değilim. İkinci söylediğim ise şimdilik daha güçlü. 2024 post-punk olarak şimdilik gayet verimli geçmekte. Talk Show ve GHLOW gibi yeni tanıştığım, It's For Us ve Disorientations gibi ikinci albümleriyle tekrardan gönlümü fetheden isimler şimdiden 2024'ün en iyileri listeme dahil oldular. Los Angeles'tan gelme The Wraith de yeni tanışıp hemen kaynaştığım bir diğer post-punk grubu oldu. Pardon, bu tip gruplarla hemen kaynaşamam aslında. Önce soundlarının büyüsüne kapılır, sonra yavaş yavaş, sindire sindire şarkılarının büyüsüne kapılırım. Gruba ancak ikinci albümleri Ghost March ile yetiştim. Şu an 3. gün, 3. turu dinliyorum. Açılış şarkısı Requiem of the Damned, peşinden gelen Overthrown ve Only Shadows Remain sırasıyla yavaşça beni öyle güzel alıştırmışlar ki albüme, Sanctuary ile post-punk coşkusu dediğim şeye hazır hale gelmişim.

Post-punk'ın yanında sıklıkla "death rock" olarak da tarif edilen The Wraith müziği benim gotik rock demeyi daha çok tercih ettiğim o karanlık çekiciliğe sahip. Muadillerinden öyle çok da ayrılır gibi görünen özellikleri yok. Daha çok türün kendi içindeki unsurları güçlü biçimde uyguladığı için başarılı. Her şeyden evvel atmosferi olan, o atmosferin karşı konulmazlığı sonucu özellikle gitar, bas ve solist Davey Bales'in karizmatik vokalinin yön verdiği şarkı tasarımlarının tıpkı albümün şahane kapağındaki gibi siyah beyaz parçaların bir araya gelişindeki estetiği yansıtması gibi bir müzik bu. Yakaladığı dinleyiciyi öyle hemen bırakmaz. Onun etrafındakileri de o siyah beyaz gotik efektlerle görmesini sağlar. Az önce sözünü ettiğim Sanctuary'ye gelene kadarki süreci belki başta, belki sonda bir şekilde yaşatır. Bu yüzden post-punk bir keşif yolculuğudur benim için. Ama albümün kendi içinde gerçekleşen bir keşif. Ghost March yolculuğum sürüyor. Bu gidişle sürecek de. Zira daha keşfedecek çok şey var. Şimdilik keşke kapanışa albümün en iyilerinden biri olarak gördüğüm No Tomorrow konsa diye düşündüm. Belki sonra düşüncem değişir. Değişmeyen ise, bence Ghost March'ın sadece yılın en iyi post-punk albümlerinden biri değil, yılın en iyi albümlerinden biri olduğu.

1. Requiem of the Damned

2. Overthrown

3. Only Shadows Remain

4. Sanctuary

5. Afterlife

6. No Tomorrow

7.  Last Light

8. Seize the Night 

9. End of Time

10. Sea of Trees

It's For Us - Out Of Time

 
İkinci albümleri Stay ile tanıdığım İsveçli post-punk dörtlüsü It's For Us, 5 yıl gibi uzun bir aradan sonra yeni albüm Out Of Time ile aniden (en sevdiğim!) karşıma çıktı. Ara o kadar uzun geldi ki, zaman zaman duyduğum çok iyi post-punk gruplarını dinlerken aklıma "bir grup vardı, İsveçliydi, çok güzel şarkıları vardı" şeklinde düşerlerdi. İsim hafızasında yer edebilecek bir isimleri de olmadığı için hatırlamak adına bu sayfalara uğrardım. Yine ara o kadar uzun geldi ki, 2020'de dört şarkılık Malax adında bir EP çıkardıklarını da yeni öğrendim. Pek öyle promosyon, reklam falan uğraşmıyorlar olsa gerek. Neyse, yeni albüm Out Of Time bir önceki Stay kadar iyi değil ne yazık ki. Gerçi bende henüz taze ve Stay'den de bildiğim üzere It's For Us zamanla kıvamını bulan şarkılar yazıyor. Lakin Stay'den iyi olmadığı (muhtemelen de zamanla olamayacağı) fikrine sahibim. Fakat bu Out Of Time'ın kötü olduğu anlamına gelmiyor. Hatta yılın en iyi albümlerinden biri benim için. Sadece kendi içinde Stay gibi güçlü bir albümle karşılaştığımda zayıf kaldığını hissettim o kadar.

Out Of Time şarkıları elalemin post-punk şarkılarıyla karşılaştırdığımda gayet iyi ve bu türün ustalıklarını taşıyor. Ama Stay ile karşılaştırdığımda gitar melodileri olsun, enerji aktarımı olsun, şarkıların birbirlerinden zaman içinde kopup kendi kimliklerini bulma potansiyelleri olsun bana göre bu zayıflığın nedenleri arasında. Açılış şarkısı Out Of Time ve arka arkaya gelen Sandy Beaches ile Hit The Ground kısa sürede kendilerini bana kabul ettirdiler. Şu sıralar bu üçlüye Year Of The Wolf ve Holiday Is Over da eklendi. Only The Brave'in o nefis coldwave atmosferi de sonraki seanslarda beni tavlayacak, bunu hissediyorum. Yani demem o ki, Out Of Time çok iyi albüm. Zaten başından beri It's For Us'ta sevdiğim şey, kendini hemen ele vermeyip zamanın akışına, dinleyicisinin moduna teslim etmesi, sahip olduğu parlak anları iyi saklaması, ne zaman ortaya çıkaracağını belirsiz bırakması. Bu tecrübelere Stay sayesinde ulaştım. Bilemiyorum Out Of Time ondan daha iyi olabilir miydi. Out Of Time, bu olmasa da It's For Us'ın kendi sound evreninden çok iyi işler çıkacağını tekrar kanıtlamış oldu.

1. Out of Time

2. Sandy Beaches 

3. Hit the Ground 

4. I've Got Good News 

5. If It Wasn't for You

6. Only the Brave 

7. Ballad of the Body 

8. Year of the Wolf

9. Trapped

10. Holiday Is Over

11. Goodbye

Issız Ada Radyosu Arşivi (Mart 2024)

GHLOW - Levitate

Yıl: 2024 İsveç

Tür: Post-Punk, Synth-Punk

"F" Rate: 7/10

I.A.R. tavsiyesi: "Levitate"

Beans - Boots N Cats

Yıl: 2024 Avustralya

Tür: Psychedelic Rock

"F" Rate: 5/10

I.A.R. tavsiyesi: "Siamese Blundstone"

Steve Winwood - Revolutions: The Very Best of Steve Winwood

Yıl: 2010 İngiltere

Tür: Pop Rock, Soul

"F" Rate: 9/10

I.A.R. tavsiyesi: "Higher Love"

Galaxie 500 - Galaxie 500

Yıl: 2002 Kanada

Tür: Garage Rock

"F" Rate: 7/10

I.A.R. tavsiyesi: "Trash Power"

Schnieke - Hediye

Yıl: 2024 Türkiye

Tür: Electronic, Balkan, World

"F" Rate: 5/10

I.A.R. tavsiyesi: "Schnieke Oro"

LITE - STRATA

Yıl: 2024 Japonya

Tür: Art Rock, Synthpop

"F" Rate: 7/10

I.A.R. tavsiyesi: "Thread"

Kid Kapichi - There Goes the Neighbourhood

Yıl: 2024 İngiltere

Tür: Dance-Punk, Indie Rock

"F" Rate: 5/10

I.A.R. tavsiyesi: "Let's Go to Work"

Judas Priest - Invincible Shield

Yıl: 2024 İngiltere

Tür: Heavy Metal

"F" Rate: 7/10

I.A.R. tavsiyesi: "Panic Attack"

Halo Maud - Celebrate

Yıl: 2024 Fransa

Tür: Neo-Psychedelia, Dream Pop

"F" Rate: 6/10

I.A.R. tavsiyesi: "Terres infinies"

Another Sky - Beach Day

Yıl: 2024 İngiltere

Tür: Indie Rock, Alternative Rock, Pop Rock

"F" Rate: 8/10

I.A.R. tavsiyesi: "City Drones"

Trevor Something - Trevor Something Does Not Exist

Yıl: 2014 ABD

Tür: Synthwave, Chillwave

"F" Rate: 5/10

I.A.R. tavsiyesi: "Summer Love"

Sahra Halgan - Hiddo Dhawr

Yıl: 2024 Somali

Tür: Desert Blues, World

"F" Rate: 7/10

I.A.R. tavsiyesi: "Diiyoohidii"

Gibbous Moon - Saturn V

Yıl: 2024 ABD

Tür: Alternative Rock, Psychedelic Rock

"F" Rate: 7/10

I.A.R. tavsiyesi: "Ayadda"

Johnny Montreuil - Zanzibar

Yıl: 2024 Fransa

Tür: French Rock

"F" Rate: 6/10

I.A.R. tavsiyesi: "Ciao narvalo"

Omar Souleyman - Erbil

Yıl: 2024 Suriye

Tür: Dabke, Arabic Pop

"F" Rate: 7/10

I.A.R. tavsiyesi: "Rahat Al Chant Ymme"

Ride - Interplay

Yıl: 2024 İngiltere

Tür: Indie Rock, Britpop

"F" Rate: 5/10

I.A.R. tavsiyesi: "Peace Sign"

My Life Story - Loving You Is Killing Me

Yıl: 2024 İngiltere

Tür: New Wave, Pop Rock

"F" Rate: 7/10

I.A.R. tavsiyesi: "I'm a God"

De-Phazz - Pit Sounds

Yıl: 2024 Almanya

Tür: Nu-Jazz, Downtempo, Lounge

"F" Rate: 6/10

I.A.R. tavsiyesi: "Braindrain Waterman"

The New Mastersounds - Old School

Yıl: 2024 İngiltere

Tür: Funk, Jazz-Funk

"F" Rate: 7/10

I.A.R. tavsiyesi: "Smoothie"

Abdallah Oumbadougou - AMGHAR - The Godfather of Tuareg Music - Vol. 1

Yıl: 2024 Nijerya

Tür: Tishoumaren, Desert Blues, Compilation

"F" Rate: 9/10

I.A.R. tavsiyesi: "Le Iwitian Ourgeuza Gueakelen"

Trevor Something - Archetypes

 

Miami gibi tatil cenneti bir yerden çıkan synthwave, synthpop, darksynth, darkwave, post-punk, EBM (Electronic Body Music) oluşumu Trevor Something, 10 tane albümü olduğu halde ancak 11. albümde tanıdığım bir adam. Adam diyorum çünkü kulağa bir grup ismi gibi gelse de Trevor Something aslında gerçek adı Clayton Bullard olan bir müzisyen. 10 adet albümüyle en ufak bir temasım olmadı. Son albüm Archetypes'ı ise tesadüfen gözüme ilişen ve Wicked Game, It's No Good, The Man Who Sold The World, Hey You gibi şarkı isimleri barındıran playlistinden sonra radara aldım. Tahmin edileceği üzere Archetypes bir cover albüm. Yukarıda "synth" ve "wave" ekleri almış türlere de biraz merakım olmasından ötürü albümü dinlemek elzem bir hal aldı. 12 adet coverdan sevdiklerim oldu, göz devirir gibi olduklarım oldu, yelpazeye bakınca keşke şu şarkı da olsaydı diye yakıştırdıklarım oldu. Geçmişte çıkardığı onlarca single arasında Enjoy The Silence'ı falan görünce acaba daha önce de böyle cover işleri oldu mu diye merak ettim. Ama sanırım bütün bir albüm olarak yok. Çoğu müzisyen cover çalmak ister. Kendi müziğinin tanınmış şarkılarla nasıl bir uyum sağlayacağını görmek ister. Bullard da istemiş ve genel olarak iyi bir iş çıkarmış. En çok da darksynth ve darkwave'in hakkını vermiş. Puslu, yağmurlu bir havanın fonuna yakışmış da denebilir. Bu yüzden synth var diye dans etmeye gelenler hayal kırıklığına uğrar onu da ekleyelim. 

Soundun karanlığı ve depresif hali coverlara öyle sirayet etmiş ki, All That She Wants, Sexyback gibi bir zamanların popüler dans şarkıları bile uyuşuk, aynı zamanda gergin bir moda girmiş. Favori coverlarımı sayacak olursam, Wicked Game, Radioactivity, Hey You, albümün tek dans etmeye müsait şarkısı sayılabilecek It's No Good ve şu sıralar Furiosa fragmanında da o meşhur melodisini başkasından duyup bir tuhaf olduğumuz The Man Who Sold The World yorumları derim. Genel tema "yavaşlatmak". Bullard'ın bu temasının işe yaradığı da var, yaramadığı da. Mesela Lovesong gayet iyi duruyor. Zaten orijinali de pek bir güzel olan Radioactivity tek başına albümün kanatlarından biri bana göre. Sadece meşhur "I wanna fuck you like an animal" dizesiyle bilinen Closer'ın "industrial" duruşunun yine "industrial" olarak bırakılması, kapanışa da kanımca hiçbir özelliği olmayan Change (In The House Of Flies)'ın konması burun kıvırttı. Bu ikisi olmadan da albüm ayakları üstünde duruyor hali hazırda. All That She Wants'ın başta garip gelen depresif hantallığı bile zamanla seviliyor. Sonuç olarak Bullard'ın o kadar telif ödemesine değen bir albüm olmuş. İlerde oturup bir Trevor Something albümü dinler miyim hiç bilmiyorum. Archetypes'ı cover merakımdan dolayı dinledim. Devamı gelirse onu da dinlerim. Zira bu iş yavaşlatma politikasının birçok şarkıda kurduğu meditasyon etkisini başka meşhur şarkılarda da tecrübe etmek isteriz.

1. Wicked Game (Chris Isaak)

2. No Ordinary Love (Sade)

3. It's No Good (Depeche Mode)

4. Hey You (Pink Floyd)

5. The Man Who Sold the World (David Bowie)

6. All That She Wants (Ace Of Base)

7. Closer (Nine Inch Nails)

8. Sexyback (Justin Timberlake)

9. Radioactivity (Kraftwerk)

10. Love Lockdown (Kanye West)

11. Lovesong (The Cure)

12. Change (In the House of Flies) (Deftones)

Dina Ögon - Orion

 

Tam 6 adet solo albümü bulunan İsveçli gitarist Daniel Ögren ile 2 adet solo albümü bulunan İsveçli şarkıcı Anna Ahnlund'un yolu, 2020 yılında Ögren'in 5. albümü Fastingen -92'de yer alan Idag adlı şarkısında yaptıkları ortaklık sayesinde kesişti. Aralarındaki kimyadan her ikisi de çok hoşnut olunca "acaba beraber mi çalışsak" evresine geçtiler. Yanlarına yine aynı ortamlarda takılan iki arkadaşlarını da alarak 2021'de Dina Ögon'u kurdular. O iki arkadaştan ilki, Daniel Ögren'in de bir ara takıldığı Stockholmlü neo-psychedeliacı Sven Wunder'da, aynı zamanda yine çok beğendiğim Josefin Öhrn + The Liberation'da çalmış davulcu Christopher Cantillo, diğeri de basçı Love Örsan. Daha kuruldukları yil hiç vakit kaybetmeden kendi adlarını taşıyan ilk albümlerini çıkardılar. Çıktıkları yıldan beri de büyük bir zevkle takip etmekteyim. İlk albüm Dina Ögon ve içinde yer alan başta Undantag olmak üzere tüm şarkılar psychedelic pop, dream pop, psychedelic soul, ince tarafından funk, soft tarafından rock karışımı bir sound ile bizi karşıladı. 2023'te çıkan ikinci albüm Oas da aynı minvaldeydi. Hatta iki albümün çıkış tarihleri yer değiştirseydi bunu anlayamazdık bile. Keza 2 Şubat'ta çıkan Orion da ilk iki albümün izinden aynı kalitede yürüyor. Daha Oas'ı tam sindirmemişken Orion'ın gelmesi hiç de şikayetçi olunacak bir şey değil. Sıkmayan, boğmayan, yormayan, sakin bir nehir gibi kulağımızdan akan bu müziğin büyüsüne kapıldıysanız zaten üç albümü arka arkaya dinlemek bile büyük keyif olacaktır.

Benim Dina Ögon seanslarımda üç albümde de değişmeyen bir durum yaşandı. Mutlaka bana hit olarak görünen bir şarkı vardır. Diğerleri albümün tamamlayıcı unsurları, harcı, kapısı, duvarı, bacası olur. Yani biri eksik olduğunda sıkıntı çıkar. Orion'ın hiti ise ilk single olan Det läcker. Bana göre mükemmel bir alternative pop bestesi olması yanında, grubun genel soundu itibariyle nostalji duygusu çok yüksek bir şarkı. Şimdi bu duygu nasıl tarif edilir, kimler örnek gösterilir, neye benzetilir bilemiyorum. Tarif edemesek de bazı duygulara hiç yabancı değilizdir. Tarif etmek de gerekmez zaten. Det läcker mevsimine göre o kadar iç ısıtıcı veya serinletici bir şarkı ki, birkaç dinlemeden sonra İsveççe bilmeyen birinin bile kendini yakın bulmaması çok zor. Dina Ögon müziğinin hayranlık veren yumuşaklığı, ağırbaşlı neşesi, enteresan tasarımları dinleyeni pamuk gibi yapma gücüne sahip. Şu albümü öbüründen, öbürü berikinden iyi diye bir şey söz konusu değil. Şu üç albümün tarihleri karışmış olsa, ilk olan son, son olan ilk çıkmış olsa kimse anlamaz. Lakin buradan yıllarca birbirinin aynı albümlerle sıkıcılığın kitabını yazmış bazı grupların monotonluğu anlaşılmasın. Benim için Dina Ögon albümleri, tükettikten sonra kendini bir şekilde yenileyebilen özelliğe sahip. Det läcker'i, Firad'ı, Jag vill ha allt'ı, Milton'ı kaç kez dinledim bilmiyorum ama her seferinde bana kur yapmaya devam ediyorlar. Eskiyi modern kalıplarla bu kadar ustaca işleyen pek fazla grup yok. Zaten Dina Ögon'a referans olarak Fleetwood Mac ve Khruangbin'in gösterilmesinin elit sebepleri var. Hatta bence Khruangbin'den bile daha iyiler.

70'ler Türk Pop Müziğiyle vakit geçirmiş dinleyicilerin Dina Ögon müziğine ayrı bir sempati duyacaklarını düşünüyorum. Bütünüyle olmasa da, çeşitli şarkılarda örneğin Farid'de bunu hissetmek olası. Farid'in müziği aynen kalsa, Anna Ahnlund şarkıyı Türkçe söylese hiç İsveç Norveç aklımıza gelmez. Üstelik Ahnlund şarkıyı kendi dilinde söylemesine rağmen sanki bir Türk şarkıcı gibi nağmeler, edalar, sedalar içinde söylüyor. Aynı şeyleri kapanıştaki Tomma lådor'da da yapiyor. Ahnlund demişken, kendisi gerçekten grubun çok önemli bir parçası. Olağanüstü bir sesi yok belki ama grubun o olgun, sevimli, hafif buruk moduna mükemmel uyuyor. Sadece nefis bir bütünün nefis bir parçası. Ahnlund mikrofonda değilken de, mesela enstrümantal Mellan de sju fjällen adlı gece ve şehir manzarası yaratan şarkısında da grup yine güzel, yine güzel. Grubun bir başka özelliği de, Håll avstånd ve Glitter'da duyduğumuz üzere psychedelic pop ve soul karışımı, aksak ritimli çağdaş R&B düzenlemelerini kendi müziklerine entegre edişleri. Bas, davul ve gitarın sıklıkla pop, caz, hip-hop füzyonu ile sakince meydana getirdikleri bu şarkılar çok iddialı olmasalar da grubun sound yelpazesine renk katıyorlar. Aslında genel olarak müzik dinleme aktivitesine renk katıyorlar. Şu aralar kaliteli zaman geçirme üzerine tavsiye edebileceğim en ciddi maddelerden biri Dina Ögon. Albümler arasındaki arayı fazla uzatmadıklarını da düşünürsek 2025, en geç 26'da yeni albüm için heyecanlanabilirim. Gerçi onlara olan heyecanım hiç dinmiyor ya neyse.

1. Jag vill ha allt

2. Håll avstånd

3. Det läcke

4. Glitter

5. Firad

6. Milton

7. Orion

8. Mellan de sju fjällen

9. Tomma lådor

Heave Blood & Die - Burnout Codes

 

Tromsø, Norveç'te kurulan Heave Blood & Die, dördüncü albümü olan Burnout Codes'u 26 Ocak'ta çıkarmış. İlk iki albümlerini hiç sevmemiş olmama rağmen nedense takip etmeye devam ettiğim, bunun meyvesini de nihayet 2021 tarihli üçüncü albüm Post People ile aldığım grup, bence Burnout Codes sayesinde kendi zirvesine erişmiş. Post People benim için 2021'in en iyi albümlerinden, Kawanishi Aeroplane de en iyi şarkılarından biriydi. İlk iki albümdeki o saçma screamo ve post-hardcore ısrarlarını bırakıp, enerjilerini, sertliklerini daha iyi yazılmış şarkılara kanalize etmeye başladılar. Stoner özelliklerini koruyarak bu iyi yazılmışlarla post-punk, post-rock, post-metal genlerini daha belirginleştirdiler. Post People ile başlayan olgunlaşma süreçleri Burnout Codes ile sürüyor hatta daha da güzelleşiyor. Bu kadar "post" olmanın getireceği deneyselliği, "kimse bizi anlamasın ama iyi müzik yaptığımızı düşünsün, biz de experimental etiketiyle ne yapsak bu insanlara kakalarız" tembelliğiyle alakası olmayan bir seviyeye taşımışlar. Nitelikli soundlarını tüm şarkılarına enjekte edip, psychedelic rock'tan shoegaze'e, post-punk'tan stoner metal'e geniş bir yelpaze içinde türleri paslaştırmışlar. Vokallerde de daha önce de belirttiğimiz gibi Post People'dan itibaren şu screamo belasından kurtularak gücü farklı oktavlarda yakalamışlar. Son albüm Burnout Codes'u da, bu albümün kaydedilmesi ile piyasaya sürülmesi arasında hayatına son vermeye karar veren bas gitarist Eivind Andrè Imingen'in anısına ithaf etmişler.

Post People'dan sonra Burnout Codes da kendi yılının en iyi albümlerinden biri. Bir kere sırf Dog Days, Things That Hurt ve HEATWAVE 3000 üçlüsü için bile bu en iyi sıfatını hak ediyor albüm. Harika bir enerji, yoğunluk, öfke, coşku özellikle bu üçünde zirvede. Açılıştaki Dog Days'in basit ama "killer" gitar rifflerinin üzerime üzerime gelmesi o kadar heyecanlandırdı ki, arkasından paldır küldür gelen Men Like You'nun nasıl bir şarkı olduğunu anlamam ancak birkaç dinlemeden sonra mümkün oldu. Ama sanırım albümde zirvenin de zirvesi Things That Hurt olmalı. Onu duyduğum andan itibaren günlerce "understand, understand" diye gezdim durdum. HEATWAVE 3000 ise adeta bir modern rock marşı gibi heybetli. Albümle vakit geçirdikçe Hits ve Stress City'nin de demirbaşlar arasına girdiğini fark ettim. Imingen'in neden intihar ettiğinin hikayesini bilmiyorum. Ama çok da iyi bir performans gösterdiği şu albümün hırçınlığının içine sızmış duygulardan biri de yılmamak, direnmek, mücadele vermek diye hissettim ben. Burning Codes, içinde böyle de bir trajedi de barındıran fakat barındırmamış olsaydı dahi gücünden sual olunmayacak dirayetli bir rock albümü.

1. Dog Days

2. Men Like You

3. Hits

4. Stress City

5. Mjelle

6. Things That Hurt

7. HEATWAVE 3000

8. Seen It All

Ali - Malaka

 

Yeni çıkan single listelerinde gezinirken heybeme koyduklarımın biri de An Najma adında hoş bir funk şarkısıydı. Single çıktıysa albüm de yakında gelir diyerekten ara sıra takıldığım, dinledikçe sevdiğim şarkının sahibi Ali gözüküyordu. Bildiğin Ali... Kimdir bu Ali deyip derine daldığımda çok da derinlerde olmayan 2023 tarihli ilk ve şimdiye kadar tek albümü Malaka'yı buldum. Şahane bir deep funk, soul ve yer yer oryantal unsurlarla bezenmiş, kimi enstrümantal, kimi vokalli, ballı börekli şarkılara rastladım. 2023'ün en iyi albümlerinden biri olduğu halde 2024'te farkına vardığım Malaka, çıktığı yılda dinleyemedığimiz (ve listelerimize alamadığımız) çok iyi albümler kulübünün üyelerinden biri oldu. Bu kulübe üye albümlerim arasında ilk aklıma gelenler Hayajan grubunun Ya Bay (2013) ve Khusouf Al-Ard (2019) albümleriyle ToodArt'ın Laissez passer (2017) harikası oldu. İlginçtir bu gruplar Ortadoğulu. Belki Ali'nin de Ortadoğulu olduğunu olduğunu düşünmem sebebiyle bu albümler çağrışım yapmıştır. Zira bu şekilde geç fark ettiğim başka işler mutlaka vardır. Ama sandığımın aksine Ali bir Endonezyalı çıktı. Malaka albümü, Ali'nin Orta Doğu kültürünü 70'lerin Endonezya rock, sinematik soul, funk, disko ve afrobeat öğeleriyle birleştirerek geleneksel funk formundan ses veriyor. Bu formun üzerine vokalli şarkılarda Arapça duymak da kimyayı bozmadığı gibi, daha orijinal, otantik, farklı bir lezzet taşıyor.

“Malaka” unvanı, Ortadoğuluların yüzyıllar önce Malakka Boğazından ticaret yaparak Endonezya'ya ilk geldikleri girişi temsil ediyor. Sadece iki vokalli şarkının sözlerinin Arapça yazıldığı (birinin de sadece şarkı isminin nakarat olarak kullanıldığı) albüm, Endonezya kültürü ve yaşam tarzının derinliklerine nüfuz etmiş olan Ortadoğu müziğinin etkisinin yansımalarından biri. Bu etkileşimi deep funk ile servis etmek de şahane bir fikir. Albüm bu fikrin incileriyle dolu. Equator gibi doğrudan 70'ler blaxploitation ruhu taşıyan funk tadı zaten mevcut. Daha ilk şarkı Dance, Habibi bizi neyin beklediğinin habercisi. Funk olmasına rağmen disko olmayan bir dans havası hakim şarkılarda. Ama bunun yanıda Crystal Sand'deki o "Kafkas Yöresi Halk Oyunları" havası mı desek, South East'in o salon dansı ambiyansı mı desek, her bir şarkı harika. Tüm bunlar funk ile sentezlenmiş ve asla funk müziği geri planda bırakmamış denemeler. Hele albüme adını veren Malaka ve albümün en coşkulu anlarından Ya Shaams, şayet ayıp olmazsa "halay funk" demeyi uygun gördüğüm çok havalı şarkılar. Shoreline Transit'i de Beastie Boys'un Check Your Head evrenine çok yakıştırdım. Ali'nin farkına varmamı sağlayan single An Najma neyin habercisi henüz belli değil. Fakat pusudayım ve bu defa partiyi kaçırmayacağım.

1. Dance, Habibi

2. Malaka

3. Equator

4. Crystal Sand

5. Shoreline Transit

6. South East

7. Tangerine

8. Ya Shaams

9. Grand Voyage

Issız Ada Radyosu Arşivi (Şubat 2024)

SONS OF ZÖKU - ËNDLËSS

Yıl: 2024 Avustralya

Tür: Psychedelic Rock, World

"F" Rate: 8/10

I.A.R. tavsiyesi: "Möönlight"

Philip Sayce - The Wolves Are Coming

Yıl: 2024 ABD

Tür: Blues Rock, Hard Rock

"F" Rate: 7/10

I.A.R. tavsiyesi: "Oh! That Bitches Brew"

Slope - Freak Dreams

Yıl: 2024 Almanya

Tür: Funk Metal, Rap Rock

"F" Rate: 6/10

I.A.R. tavsiyesi: "Talk Big"

Runner - Stardust

Yıl: 2024 ABD

Tür: Ambient, Folktronica

"F" Rate: 6/10

I.A.R. tavsiyesi: "Six"

Kula Shaker - Natural Magick

Yıl: 2024 İngiltere

Tür: Psychedelic Rock, Neo-Psychedelia

"F" Rate: 5/10

I.A.R. tavsiyesi: "Kalifornia Blues"

Club Makumba - Sultânia

Yıl: 2024 Portekiz

Tür: Alternative Rock, Jazz-Rock, World

"F" Rate: 7/10

I.A.R. tavsiyesi: "Janaina Calling"

Klysma - Death

Yıl: 2024 Belçika

Tür: Death Metal

"F" Rate: 6/10

I.A.R. tavsiyesi: "The Earth Mother Awakens (feat. Guttural Slug)

Talk Show - Effigy

Yıl: 2024 İngiltere

Tür: Dance-Punk, Post-Punk

"F" Rate: 7/10

I.A.R. tavsiyesi: "Red / White"

Mega Cat - Mega Cat

Yıl: 2024 ABD

Tür: Afrobeat, Funk, Neo-Psychedelia

"F" Rate: 6/10

I.A.R. tavsiyesi: "Rat Fight"

Nouvelle Vague - Should I Stay or Should I Go

Yıl: 2024 Fransa

Tür: Lounge, Bossa Nova, Pop, Cover

"F" Rate: 6/10

I.A.R. tavsiyesi: "People Are People (feat. Quéméré & Alonya)

Filmmaker - Hollywood Cult

Yıl: 2024 Kolombiya

Tür: Industrial Techno, Darkwave

"F" Rate: 7/10

I.A.R. tavsiyesi: "Elite Dungeons"

Vermintide - Ashamed of My Species

Yıl: 2023 İsrail

Tür: Death Metal, Deathgrind

"F" Rate: 6/10

I.A.R. tavsiyesi: "Empty Oceans"

Ane Brun - Rarities

Yıl: 2013 Norveç

Tür: Folk Pop, Chamber Pop, Cover

"F" Rate: 6/10

I.A.R. tavsiyesi: "All My Tears"

Ane Brun - Rarities 2

Yıl: 2023 Norveç

Tür: Folk Pop, Chamber Pop

"F" Rate: 7/10

I.A.R. tavsiyesi: "Both Sides Now"

Everything Everything - Mountainhead

Yıl: 2024 İngiltere

Tür: Alt-Pop, Alternative Dance

"F" Rate: 3/10

I.A.R. tavsiyesi: "Cold Reactor"

Galaxie 500 - Le temps au point mort

Yıl: 2006 Kanada

Tür: Garage Rock, Psychedelic Rock

"F" Rate: 7/10

I.A.R. tavsiyesi: "Chuck Berry"

Çiçek Taksi - Bin Dilde

Yıl: 2023 İsviçre

Tür: World, Folk, Klezmer

"F" Rate: 5/10

I.A.R. tavsiyesi: "Papatya"

Mohama Saz - Quemar las naves

Yıl: 2020 İspanya

Tür: Psychedelic Rock, World

"F" Rate: 7/10

I.A.R. tavsiyesi: "Yurum '91"

GALVEZTON - Some Kind of Love (A Tribute to The Velvet Underground)

Yıl: 2024 ABD

Tür: Psychedelic Rock, Surf Rock, Cover

"F" Rate: 6/10

I.A.R. tavsiyesi: "Temptation Inside Your Heart"

BALTHVS - Cause & Effect

Yıl: 2022 Kolombiya

Tür: Neo-Psychedelia, Psychedelic Pop

"F" Rate: 7/10

I.A.R. tavsiyesi: "Turkish Coffee"

Vermintide - Virus Pedigree

 

Tel Avivli death metal triosu Vermintide ile, Virus Pedigree adlı ikinci albümü vesilesiyle tanışmış bulunmaktayım. 12 şarkı, toplam 12 dakika 47 saniyelik temiz bir delirme hali. Hiç lafı dolandırmadan gümbür gümbür bir death metal, deathgrind (death metal'in daha tiz, brutal vokalli ve kısa süreli şarkılardan oluşan bir alt türü) ve cehaletimden mülhem bir tabirle death punk yapan Ortadoğulu üç adam. Andrey (vokal), Yaniv (gitar), Ido (bas) adındaki bu üçlünün 12 dakikalığına hayatı dar eden albümünde davulu kim çalıyor (ya da drum machine kimin kontrolünde) bilemiyoruz. Lakin ortada kayıtsız kalınmayacak bir sertlik, yoğunluk, vahşilik var. Death metalde aradığım özellikler farklı farklı. Belki başka bir albümle ilgili yorum yaparken de tekrar etmiş olabilirim. Bazen melodik, bazen brutal, bazen extreme. Bu çoğu zaman sounddan kaynaklı bir his meselesi. Mesela davulun hızını da yavaşlığını da derinden hissedeceksin. Riffler kuvvetli olacak. Vokal bir death metal enstrümanı gibi tamamlayıcı rolde olacak, dehşet verecek, bunda samimi olduğuna inandıracak. Bunun gibi daha pek çok gerekçe sayabilirim. Bir yemeği nasıl yemeyi veya bir kıyafeti nasıl kombinlemeyi sevdiğinize benziyor. Herkesin death metali kendine. Camiada birbirlerinden farklı muameleler görseler de Cattle Decapitation, Insomnium veya Organectomy'de hep binlercesinden farklı bir şeyler buluyorum. Zira her türde olduğu gibi gittikçe büyüyen bir death metal çöplüğü de var. 

En uzunu 1:47, en kısası 38 saniye süren Virus Pedigree şarkıları (şarkıları deyince bir an gülesim geldi) death metal uzmanları arasında nasıl karşılandı bilemiyorum. Albümle ilgili hiç yorum okumadım. Ama benim hala tam kapasite açıklayamadığım beklentilerime cevap verdi. 2023'te çıkardıkları Ashamed Of My Species de 14 dakika 17 saniyeden oluşuyordu. İki albüm arasında neredeyse hiç fark yok. Seneye 13 dakika civaında bir albüm daha yapmalarını bekliyorum. Böyle albümlerden favori şarkı ismi vermek de tuhaf kaçıyor. Fakat yine de az önce sözünü ettiğim 1:47'lik They Told Me I Did It belki de tek aklımda kalan şarkı sanırım. Onun da sebebini hiç bilmiyorum. Albümün en uzun şarkısı olmasıyla ilgisi olabilir mi, o da bilmediğim şeylerden biri. Hoş, yine az önce sözünü ettiğim 38 saniyelik An Open Door bile kendini bir şekilde ortalama uzunlukta bir death metal şarkısı olarak göstermeyi bir şekilde beceriyor. Sadece 12 dakika olup da bu kadar doyurucu olabilen hiç bir albüm dinlemedim. Zaten hayatımda dinlediğim tek 12 dakikalık albüm de bu. Bu kulaklar 12 dakikadan fazla süreye sahip tek bir death metal şarkısı bile duydu. Şimdi Virus Pedigree'ye konsept albüm diyeceğim, yine gülesim gelecek. Hadi "korku tüneli" desek neyse!

1. Sky Burial

2. Cut by Hitchens's Razor

3. Collectivistic Reproductive System

4. Human Rape

5. The Consumer Automaton

6. An Open Door

7. Those Are Walls I Call My Home

8. Are We Human or Are We Cancer?

9. They Told Me I Did It

10. Bring Back the Children

11. Taste or Life?

12. Daily News

With Honors (OST)

90'lardaki teknolojik sıkıntılardan bahsederken, tek bir şarkının veya klibin bile istediklerimize ulaşmak yönünde bizi harekete geçirebileceğine değinmiştik. Değinmediysek de şimdi değiniyorum. En azından buna benzer birşeyler gevelemiştim. Hips and Makers ile aynı yıl piyasaya çıkan With Honors albümünü keşfetmemi sağlayan ne YouTube, ne Google, ne de MTV idi. Televizyonda sadece bir kez izlediğim Your Ghost klibi fitili ateşleyendi. Şarkıyı nasıl bulurum, nasıl ederim derken underground bir plakçıdan çekme kaset yoluyla bu işlerin pekâlâ yürüdüğü bilgisine ulaştım. 2000'lere kadar Hips and Makers'ı asla orijinal bir kayıtla dinlememişimdir bu yüzden. Ama Hips and Makers'a veya With Honors'a ulaşmamı her ne sağladıysa sağlamış olsun, ona hâlâ minnettarım. With Honors'un tracklistini gördükten sonra yaşadığım heyecanı bugün bile tarif edebilirim. Çünkü öncesinde bir şekilde duyduğum veya önceden bildiğim bir sürü güzelliği aynı sınırlara dahil etmişti bu albüm. Duymadıklarımı da 40 yıllık arkadaşım gibi benimsetmişti. Oradan buradan bir mixtape yapsan belki bu kadar şık olmazdı.

Harvard öğrencisi Monty'nin bilgisayarı bozulduğu için kopyasını alamadığı tezini evsiz Simon'a kaptırması, Monty'nin ona kalacak yer ve yiyecek vermesi durumunda tezinden hergün bir sayfa vermeyi teklif ettiği anlaşma üzerine kurulu With Honors, 90'ların başka bir güzelliğiydi. Joe Pesci'nin sonradan daha büyük işlere soyunacak bir grup genç oyuncuyu etrafına alıp adeta oyunculuk dersi verdiği film, izlendiği anda değeri anlaşılan, takvimler 2000'leri gösterdiğinde de değerinden birşey yitirmediğini gösteren şirin ve mütevazi filmlerdendir. Soundtrack albümü de birçok ünlü ismi biraraya getiren şekerliktedir. Mesela Madonna bile I'll Remember şarkısını hiçbir albümüne koymayıp With Honors'a vermiştir. Üstelik bence I'll Remember, Madonna tarihinin en iyi şarkılarından biridir. Bunun yanında Duran Duran'ın Led Zeppelin, Pretenders'ın Bob Dylan, Belly'nin (Kristin Hersh'ün kardeşi Tanya Donelly'nin grubu olduğunu yineleyelim) Tom Jones coverları aşmış biçimde karşımıza çıkmaktalar daha ne olsun!

Yetmemiş Lindsey Buckingham'dan, The Cult'tan, Grant Lee Buffalo'dan albümün ritmine uygun lezzette şarkılar koymuşlar. Daha sonraları sırf Cover Me şarkısı yüzünden Candlebox grubunun kendi adlarını taşıyan ilk albümlerini almışlığım (ve pişman olmamışlığım) vardır. Babble diye taş gibi bir elektro grubu da ilk kez With Honors'ta duymuştum. Zaten başka yerde de duymadım şimdiye kadar. Hatta bir keresinde ders çalışırken sabahladığım esnada açık olan radyodan kısık kısık loş odama süzüldüğünü hatırlarım Tribe şarkısının. (Bulursanız bu şarkının Tibetan Remix'i de harikadır.) Albümle ilgili tek sıkıntım, o yılların sağlam grunge insanlarından Mudhoney'nin fevkalade kötü Run Shithead Run şarkısı ile, hangi kesime hitap ettiğini bilmediğim, (bilmek de istemediğim) müzisyen bozuntusu Lyle Lovett'ın bir parçasının hangi akla hizmet şu güzelim albüme konduğu. Onlar olmasa rahatlıkla 10 şarkısıyla da gönül tellerine akort yapabilecek kalitede bir albüm zira. 80'lerde çocuk olmak ne ise, 90'larda üniversite öğrencisi olmanın nostaljik fragmanlarını hep canlı tutan albümlerden biridir, bu yüzden özeldir With Honors. Hem film, hem de soundtrack olarak...

1. Duran Duran - Thank You

2. Madonna - I'll Remember

3. The Cult - She Sells Sanctuary (Butch Vig Mix)

4. Belly - It's Not Unusual

5. Candlebox - Cover Me

6. Kristin Hersh - Your Ghost

7. Pretenders - Forever Young

8. Grant Lee Buffalo - Fuzzy

9. Mudhoney - Run Shithead Run

10. Babble - Tribe

11. Lyle Lovett - Blue Skies

12. Lindsey Buckingham - On The Wrong Side