Ha geldi, ha geliyor derken oryantal progressive metalin gülü Tunuslu Myrath'ın 6. albümü Karma'ya kavuştuk. Uzun süre çıkış tarihi 2023 sonları gözüküyordu. Sanırım bazı ertelemeler sonrası 8 Mart 2024 tarihinden itibaren nihayet aramızda. Karma, benim için hala bir efsane olan Legacy albümünün üzerine çıkmış mı? Myrath nasıl biliyorsanız öyle. O zaman niye bu yazı yazılıyor? Cevap çok basit: Öylesine! Myrath benim için bütün albümleri iyi olan gruplardan ve bir şekilde bu müziğin bende uyandırdığı hisleri anlatmayı seviyorum. Ama bir yandan da Myrath için söyleyeceğim ne varsa zaten Legacy albümünden bahsederken söylemiştim, yeni olarak ne ekleyebilirim diye düşünüyorum. Hatta üşenmeyip 2019'da çıkan bir önceki albüm Shehili'den bile bahsetmiştim. İşte insan sevdiği sanatçıdan sevdiği bir albüm duyunca, bir de nasıl olursa olsun duygularını yazarak ifade etmeyi seviyorsa "yeni olarak ne ekleyebilirim" diye düşünmeyebiliyor bazen. Aynı şeyleri belki biraz daha süsleyerek, sıfatlayarak, etrafından dolaşarak da olsa tekrar yazmak isteyebiliyor. Dinleyerek aldığı keyfi, bir başka keyif olarak gördüğü yazma eylemiyle birleştirip o farklı ruh hallerini aklında, gönlünde tekrar yaşama arzusu duyabiliyor. Albümü yeterince sindirmiş olarak belki özetle şunu diyebilirim: Karma bence ya Legacy'den sonraki en iyi Myrath albümü ya da onunla eşit.
To The Stars ile açılan albüm, Iron Maiden'ı andıran çoklu vokalleri, araya kurnazca sızan yaylıları, klavye solosuyla enfes power metal dakikalarının bizi beklediğinin habercisi adeta. Nitekim öyle oluyor. Peşi sıra Into The Light ile coşku düzeyimiz artıyor. Myrath'ın nakarat ustalığı bu şarkıda kendini ikiye katlıyor. Zaten çok iyi olan nakaratın hemen öncesinde sanki yedek nakaratmış gibi duran şahane bir bölüm daha mevcut demek istiyorum. Demek istiyor ama diyemiyorum işte. Yaşamak lazım. Legacy'de Believer, Shehili'de Dance neyse, yani single kumaşlı bayrak taşıyıcı şarkı olarak Karma'nın ön saflarda yer alan bestesi ise Candles Cry. Yine yaylı partisyonlarının alıp götürdüğü bir power metal / hard rock paslaşması. 80'ler AOR ruhundan izler taşıyan Let It Go ve Heroes, "Myrath 80'lerde çıkmış olsa nasıl bir müzik yapardı"nın cevaplarından iki örnek gibi durmakta. Gubun power / alternative / progressive metal ve hard rock birikimlerine eklediği, belki de zaten hamurunda olup da benim bu kadar net göremediğim başka türlerle oynaşmasına da bayılıyorum. Bu da Myrath'ın şarkı yazımı konusunda bırak yerinde saymayı, geçmişten de beslenen inceliklerle, ustalıklarla sürekli yenilendiğini gösteriyor bana.
Albümün ortalarında Words Are Falling ve Wheel Of Time'ın omuz omuza oluşturduğu olağanüstü bir blok var ki, biri hakkında ne söylersem bu öbürünü de ilgilendiriyor. Fakat buradan bu iki muhteşem şarkının birbirine benzediğini söylemeye çalıştığım sanılmasın. Her ikisi de modern power metal tasarımları olarak hatasız bir aklın ürünü. Tutkulu, coşkulu, ölçülü, dinamik, sinematik, epik birer dinleme tecrübesi. Hatta bu iki şarkıdan sonra Temple Walls değil de Child Of Prophecy gelseymiş muhteşem bir üçleme dinlemiş gibi olacakmışız. (Temple Walls da çok iyi şarkı bu arada ama başka bir şey söylemeye çalışıyorum). Belki de bu üçlünün ve elbette öncesindeki Into The Light ve Candles Cry'ın muhteşemliğiyle yaşadığımız o doygunluk hissi, The Empire ve kapanıştaki Carry On gibi yine çok iyi besteleri gölgede bırakıyor gibi oluyor. Bu çok boyutlu şarkılardan biri, mesela Into The Light kapanışa çok yakışabilirdi. Vokalist Zaher Zorgati yine inanılmaz. Bruce Dickinson'dan Steve Perry'ye uzanan, arada ismini hatırlayamadığım başka duraklara da uğradığını düşündüğüm sesindeki güç, onu çağdaşları arasında saygın ve kaliteli bir yere koyuyor. Myrath, Karma ile işte böyle iştahlandıran, doyuran, tekrar acıktıran, yıllara kalacak, eskidiğinde bile eskimeyecek bir imza daha atıyor.
1. To the Stars
2. Into the Light
3. Candles Cry
4. Let It Go
5. Words Are Failing
6. The Wheel of Time
7. Temple Walls
8. Child of Prophecy
9. The Empire
10. Heroes
11. Carry On
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder