1972'de İngiliz baba ile Norveçli anneden dünyaya gelen Katharina Nuttall, Norveç vatandaşı olarak İsveç'te yaşayan bir şarkıcı, besteci ve yapımcı. Bu karpuzları 2007'den bu yana çıkarmış olduğu üç albümle günümüze kadar taşımayı başaran Nuttall, Norveçli olmanın verdiği anti-popülist dişi yakarışlarını Turn Me On ile tazelemekte. İlk iki albümü hakkında bilgi ve fikir sahibi olmamanın azıcık burukluğuyla dinlemeye başladığım ve oldukça memnun kaldığım Turn Me On, azdırmasa, kudurtmasa da artısı eksisinden fazla bir albüm. Kategoriye sokmak da öyle birlaç saniyelik bir iş değil. Müzikal haritası alternative rock ekseninde seyrediyor ama ince kaçamakları da sevdiği anlaşılıyor Nuttall'ın... Folksever bir kişilik olduğu kadar elektrik elektronik ile arası da fena sayılmaz. Hatta son şarkı The Runner ile kafadan trip hop olayına müdahil olmuş bile denebilir. Birçok şarkısına döşediği elektrik kabloları hiç iletkenlik sorunu yaşamadığı gibi, bazen varlığını bile hissettirmeyecek ölçüde tuz biber katkısı sağlıyor.
Geçmişinde 2007 tarihli Rosa: The Movie adlı, birçok İsveçli'nin dahi bilmediğini düşündüğüm bir filmin müziklerini de yapmış olan bu çok yönlü insan, Turn Me On'da ince ayar kalite sezdiren albümlerin kişisel algılarına gayet net cevapları olan bir albüm. Hem popüler, hem de yeraltı unsurlardan derme bir buket denebilir albüm için. Katharina Nuttall'ın şık sesi, kendinden 15 yaş küçük Amy Macdonald'ı hatırlatmıyor değil. Bir müzisyeni kendinden 15 yaş küçük bir başkasıyla örneklendirmek pek sık yaptığım birşey değil. Genelde bu işler tersine işler. Ama yaş farkına rağmen hemen hemen aynı sıralarda müzik hayatına atılıp, tam da aynı sene ilk albümlerini çıkaran iki müzisyenden genç olanı yaşlıya referans göstermenin ardında popülarite canavarı şekerleme yapıyor. Hoş, bu örneklendirmeye yolda yürüyen beş kişiden kaçı iştirak edecektir o da muamma.
Albümde 11 şarkı var ve en canayakın gözükeni bile içinde karanlık bir taraf taşıyor. Belki bu sayede Depeche Mode'un eşsiz şarkısı Stripped'ın Nuttall'cası kulağa kendi karanlığını farklı bir loşlukla sunar şekilde geliyor. Nuttall'ın kendi disiplini içinde ileri geri oynamalar yaptığı şarkı yazma ve onları seslendirme anlayışı, Play, Paperplane, Not My Lover, We Will Never Meet Again gibi üst sınıf şarkılar ortaya koyuyor. Kadın o kadar güzel "it's too late" veya "you're not my lover" diyor ki, anlattıklarının samimiyetine inanmamak elimde olmuyor çoğu zaman. Böyle kendi iç fırtınalarını kaleminin elverdiğince mütevazi biçimde yazan/söyleyen insanların "singer" kişiliklerini "songwriter" yapılarıyla birleştirdiklerinde yaşattıkları "listener" keyfi, en sevdiğiniz hava şeklinin bir anda bulunduğunuz ortamı kaplamasına benziyor.
1. Turn Me On
2. Play
3. Falling Down
4. Paperplane
5. Bricks
6. Stripped
7. We Will Never Meet Again
8. Take Me Through To Your Side
9. Silver Screen
10. Not My Lover
11. The Runner
.jpg)
.jpg)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder