Issız Ada Radyosu Arşivi (Temmuz 2020)

Mabel Matiz - Maya
Yıl: 2018 Türkiye
Tür: Pop
"F" Rate: 7/10
I.A.R. tavsiyesi: "Kalbime Azap" (feat. Gülden Karaböcek)

NINA - Synthian

Yıl: 2020 Almanya

Tür: Synthpop, Synthwave

"F" Rate: 6/10

I.A.R. tavsiyesi: "Synthian"

Marc Cohn - The Rainy Season

Yıl: 1993 ABD

Tür: Pop Rock, Singer/Songwriter

"F" Rate: 7/10

I.A.R. tavsiyesi: "Walk Through the World"

VA - Top Gear

Yıl: 1994 ABD/İngiltere

Tür: Hard Rock, Pop Rock

"F" Rate: 9/10

I.A.R. tavsiyesi: The Fabulous Thunderbirds - "Tuff Enuff"

The Allergies - Say the Word

Yıl: 2020 İngiltere

Tür: Hip-Hop, Funk, Electronic

"F" Rate: 5/10

I.A.R. tavsiyesi: "Hot Sensation"

Sahara - Pure Glass

Yıl: 2020 Kanada

Tür: Indie Rock

"F" Rate: 6/10

I.A.R. tavsiyesi: "Chimes"

City of the Sun - To the Sun and All the Cities in Between

Yıl: 2016 ABD

Tür: Post-Rock

"F" Rate: 8/10

I.A.R. tavsiyesi: "Winter 2011"

 

The New Mastersounds - Theraphy

Yıl: 2014 İngiltere

Tür: Funk, Jazz-Funk

"F" Rate: 6/10

I.A.R. tavsiyesi: "WWIII (And How to Avoid It)"

Greyhounds - Primates

Yıl: 2020 ABD

Tür: Blues Rock, Psychedelic Soul

"F" Rate: 7/10

I.A.R. tavsiyesi: "Stay Here Tonight"

Cub Sport - Like Nirvana

Yıl: 2020 Avustralya

Tür: Indie Pop, Psychedelic Pop

"F" Rate: 5/10

I.A.R. tavsiyesi: "I Feel Like I Am Changin'"

Beyaz Kelebekler - Köln Session

Yıl: 1976 Türkiye

Tür: Pop, Funk

"F" Rate: 8/10

I.A.R. tavsiyesi: "Sen Gidince"

Saratan - Dark Orient

Yıl: 2017 Polonya

Tür: Oriental Metal, Cover

"F" Rate: 6/10

I.A.R. tavsiyesi: "Wherever I May Roam"

The Naked and Famous - Recover

Yıl: 2020 Yeni Zelanda

Tür: Indie Pop, Electropop

"F" Rate: 6/10

I.A.R. tavsiyesi: "Easy"

R.E.M. - Up

Yıl: 1998 ABD

Tür: Pop Rock, Alternative Rock

"F" Rate: 8/10

I.A.R. tavsiyesi: "Daysleeper"

nemanja - Tarot Funk

Yıl: 2019 Hırvatistan

Tür: Funk, Psychedelic

"F" Rate: 7/10

I.A.R. tavsiyesi: "Justice"

Jon Anderson - 1000 Hands: Chapter One

Yıl: 2019 İngiltere

Tür: Progressive Rock

"F" Rate: 6/10

I.A.R. tavsiyesi: "Ramalama"

VA - Turkish Çiftetelli Funk

Yıl: 2020 Türkiye/İngiltere

Tür: Funk, Disco, Fusion

"F" Rate: 8/10

I.A.R. tavsiyesi: Beynelmilan - "Bahariye Çiftetellisi"

Pink Floyd - The Division Bell

Yıl: 1994 İngiltere

Tür: Progressive Rock, Art Rock

"F" Rate: 10/10

I.A.R. tavsiyesi: "High Hopes"

Pat Benatar - Greatest Hits

Yıl: 2005 ABD

Tür: Pop Rock, Newave

"F" Rate: 8/10

I.A.R. tavsiyesi: "Love is a Battlefield"

 

The Commitments OST

Yıl: 1991 İrlanda

Tür: Blues Rock, Soul

"F" Rate: 10/10

I.A.R. tavsiyesi: "Mustang Sally"

R.E.M. - Monster

R.E.M. diye bir grubun varlığına uyandığım 7. albüm Out Of Time (1991), hele de benim için sadece grubun en iyisi değil, tüm zamanlarımın en iyi albümlerinden biri olan Automatic For The People (1992) sonrası artık nasıl bir REM albümü gelebilir ki, gelse de çıtayı aşabilir mi ki diye meraklandığımız 90'ları çok özlüyorum. 8 albüm boyunca folk rock, pop rock, indie rock civarında akustik duygulara tercüman olan olağanüstü şarkılar yazmış, çalmış, söylemiş olmaları artık bir sonraki albümde neremize dokunacaklar merakından öteye gitmiyordu. Ama 1994'te öyle bir REM albümü geldi ki, şaşkınlık yaşamak üzerine yüzlerce benzetme yapabilirim. Bu şaşkınlık tamamen sound kaynaklı. Zira Monster adındaki bu albüm, grubun kariyerinde tek tük şarkılara biçilmiş alternative rock, garage rock ve hiç biçilmemiş grunge, glam rock, post-punk karması cayır cayır bir rock manifestosuydu. Yine çok iyi yazılmış şarkıların bu kez distortion güdümlü gitarlarla, puslu bir atmosferle, alışık olunmadık Michael Stipe lirikleriyle dizayn edilmiş 12 haline tanıklık ettik. Başka bir REM albümünde bu olmadı, sonra da olmayacaktı. İlk ve sondu.

Aslında Monster'ın arka planında çok ilginç olaylar yok. Başta davulcu Bill Berry olmak üzere grup üyeleri 8 albüm boyunca istikrarla yürüttükleri akustik rock soundundan farklı olarak sadece "rock" yapmak istiyorlar. Gitarist Peter Buck, albüm için tam 45 şarkı yazdıklarını, bunlardan yapacakları seçkilerle yeni albümü aynı sound ile piyasaya süreceklerini ama birdenbire gelen bu farklı bir şeyler yapma fikri etrafında herkesin anlaşması sonucu ortaya Monster'ın çıktığını söylüyor. 94-96 arasında planlanan tur için yeni materyaller çalmak istemeleri, çalacakları şeylerin de daha rock olmasını istemeleri gibi haklı gerekçeleri var. Berry ve basçı Mike Mills'in rahatsızlıkları, Buck ve Stipe'ın ailelerine vakit ayırmak istemeleri, ayrıca sonuçları albüme de yansıyacak iki trajik ölüm de bu hikayenin bir parçası. Stipe'ın arkadaşları olan oyuncu River Phoenix'in 31 Ekim 1993'te 23 yaşında ve Kurt Cobain'in 5 Nisan 1994'te 27 yaşında hayata veda edişleri Monster'ın bazı hücrelerine sızıyor. Monster'ı olağanüstü yapan şey, bu acıları ve o sertliği sağaltan, sağaltırken yoğunlaştıran, meditatif bir döngüye sokan, sonra da oradan çıkmanın ip uçlarını veren, hem kendini, hem de kendinin bambaşka bir yönünü keşfeden bu soundun doğurduğu ender ruh bütünlüğü.

Monster'ın açılış parçası, aynı zamanda ilk teklisi What's The Frequency, Kenneth?, adını gazeteci ve anchorman Dan Rather'ın 1986'da saldırıya uğradığı bir olaydan almış. Nereden aldığı o kadar önemli de değil. Asıl önemli olan, hiçbir REM albümüne benzemeyen bu albümün hiçbir REM şarkısına benzemeyen örneklerinden biri olması. Ondan sonra gelen, Sonic Youth ikonlarından Thurston Moore'un gitarı ve vokaliyle konuk olduğu Crush With Eyeliner'ı da dahil ederek grunge, alternative rock, glam rock artık ne deniyorsa hepsinin tencerede karıştırılıp bunun REM lisanına uyarlanışı, sanki yeni bir dil öğrenmişçesine heyecan yaratan bir yeniliğe sahip. King Of Comedy, o yeniliği "glam dance" demek istediğim acayip bir boyuta taşımış. Stipe'ın efektli vokali ve synth pop altyapının gitarla işbirliği sonucu ortaya çıkan synth rock doku resmen REM ezberi bozan türden. Muhteşem I Don't Sleep, I Dream bu kez aksak ritmi ve biraz yumuşattığı Monster tarzıyla Stipe'ın olağanüstü vokalini birleştirip unutulmaz bir şeye dönüşmüş. Yerinde duramayan Star 69, belki de REM tarihinin en hızlı şarkılarından biri olması yanında, bu hızı mükemmel biçimde kontrol altında tutan, Stipe'ın bu kez geveze takılan vokaliyle kendine çift kanaldan ritim inşa eden cıva gibi bir şarkı. Kaset olarak yıllarca dinlediğim albümün A yüzünün kapanışında yer alan Strange Currencies ise, Everybody Hurts ile aynı dalga boyunda olan kalbi kırık bir Monster şarkısı olarak çok görkemli bir slow.

B yüzü, Michael Stipe'ın sesini inceltmek suretiyle tiz bir vokal tekniği olan falsetto şeklinde söylediği Tongue ile açılıyor. Anlatıcının bir kadın olmasını istediği için bu şekilde söylediğini dile getiren Stipe, şarkının aynı zamanda "cunnilingus" hakkında olduğunu da sözlerine eklemiş. Asıl önemlisi, Tongue hiç de Monster albümü için yapılmış gibi durmayan, 60'lar soul slowları gibi yumuşacık bir beste. Bang and Blame grubun en fazla ticari başarı elde eden teklilerinden biri ve buna rağmen hiç de sevimsiz değil. Sonuna 30 saniyelik şık bir enstrümantal ekleme yapılmış olan şarkıya eşlik eden geri vokaller arasında Michael Stipe'ın kız kardeşi Lynda Stipe ve River ile Joaquin Phoenix'in kız kardeşi Rain Phoenix var. I Took Your Name hakkında bugüne kadar kimse bir şey söylemedi, kimse bir şey ilan etmedi ama ben gelmiş geçmiş en karizmatik REM şarkılarından biri ilan ediyorum onu. Özellikle tremolo ile yarattıkları ambiyans ortaklıkları neticesinde Crush With Eyeliner ile kardeşliği göze çarpan I Took Your Name, şarkının akışını bölen gitar melodisinin bünyemde yarattığı tüy ürpertisini yıllar içinde hiç kaybetmedi. Gerçi o ürperti bir bütün olarak Monster'ın her notasında, her saniyesinde, her hücresinde hissettiğim bir duygu olarak yerini hep korudu.

Let Me In, albümün bir başka özel şarkısı. Sadece Stipe'ın şarkı söylediği ve Peter Buck'ın gitar ve Farfisa marka org çaldığı şarkı, onu sevenler için özel olduğu kadar Stipe için de çok özel. "Şarkıdaki "me" telefonda Kurt (Cobain) ile konuşan benim. Onu kendini hapsettiği dar çerçevenin dışına çıkarmaya çalıştım. İçinde bulunduğu şöhretle baş etmeye çabalamamasını, bunlara hiç prim vermemesini söyledim. Bir sonraki Nirvana soundunun nasıl olacağını biliyordum. Harika bir şey geliyordu. Onunla albüm için çeşitli denemeler yapacaktık. Her şey ayarlanmıştı, uçak biletini bile almıştı. Son dakikada arayıp "gelemeyeceğim" dedi. Kendini öldürdüğü için ona kızgınım." diye anlatıyor Stipe... Şimdi böyle hikayesi olan bir şarkının nasıl olmasını beklersiniz? Buck'ın yoğun gitarlarıyla boğucu bir atmosfer yaratan, her dinlediğimde beni siyah beyaz bir filmin puslu, karanlık, rüzgarlı sahnesine hapseden Let Me In, Stipe'ın Kurt Cobain'in kafasına girmeye çalışma çaresizliğini birebir yansıtan bir şarkı. Circus Envy ise zaten Monster evreni yeterince sert değilmiş gibi yangına körükle giden, tüm ekipmanları garaja indirip oradan çalıp söyleyen nefis bir glam punk. Kapanışı yapan You, görkemli olmasa da (ki bence Let Me In bu albümü çok iyi kapatırdı) fena sayılmayacak bir bitiş gerçekleştiriyor.

Monster'ı dinleyip bitirdiğim her zaman ılık bir duş alma ihtiyacı duyarım. Fiziksel ve duygusal hırpalanışlar sonrası içimde biriken yoğunluğu gride bırakmam kısa sürmez. Başka REM albümlerinde başka türlü duygulara hapsolduğum gibi, Monster da kendi dünyasındaki iniş çıkışları zihnime kazımış bir albümdür. Eskimez, yıpranmaz, merhamet etmez. 2020 itibariyle 26 yılı devirmiş bir albümün bu kadar taze kalabilmesi beni hiç şaşırtmıyor. Bu güce sahip onlarca isim sayabilirim. Çemberi daralttığımda Throwing Copper (Live), Grace (Jeff Buckley), Hips and Makers (Kristin Hersh) gibi benim için efsane albümlerle aynı yıl çıkmış olması 90'ların büyüsünü izah etmeye yetiyor benim için. 2000'den sonra çıkan dört REM albümünden asla aynı tatları alamadım. REM kesinlikle 90'lar grubuydu. Başyapıtlarını 90'larda tüm ihtişamıyla önümüze serdi. Monster da kesinlikle onlardan biri. O kadar çağdaş, yeni, yenilikçi ki nostaljisini bile yapamıyorum. Bunda 90'ların inanılmaz albümlere ev sahipliği yapmasının etkisi büyük. Pek çok grup ve şarkıcı o yıllarda en verimli çağlarındaydılar. Mükemmel şarkılar, albümler yaptılar. Bu büyüleyici zamansızlık kendini o demlenişte daha iyi gösteriyor. Bugün artık REM fiziki olarak yok. Ama ardında fizik kurallarını altüst eden albümleri var. Monster da onların "canavar" olanı.

1. What's the Frequency, Kenneth?
2. Crush with Eyeliner
3. King of Comedy
4. I Don't Sleep, I Dream
5. Star 69
6. Strange Currencies
7. Tongue
8. Bang and Blame
9. I Took Your Name
10. Let Me In
11. Circus Envy
12. You

Marc Cohn - Marc Cohn

Marc Cohn ismini bilmiyorum kaç kişi duymuştur. Duyduysa da 1991 tarihli ilk albümünün hit şarkısı Walking In Memphis ile duymuştur. (Şarkıyı yıllar sonra coverlayan Cher'e ait sananlar bile var bu arada.) 1959 Cleveland doğumlu Cohn, kendi adını taşıyan bu ilk albümüyle abur cubur gibi kaset tükettiğim bir dönemde, alacak daha iyi bir kaset bulamadığım bir gün, hakkında en ufak bir bilgi sahibi olmadan, hatta daha önce bir yerlerde Walking In Memphis'i bile duymadan hayatıma girmişti. Beni bu kaseti almaya iten nedenleri hiç hatırlamıyorum. Belki Michael Bolton ve Rod Stewart'ın o blue-eyed soul hüznüne sardığım döneme denk gelmiştir. Tabii bu dönem, duygusal açıdan tutunamamışlığın o hüzne kapılarını ardına dek açmış olduğu da bir dönemdi. Zaten o boşluğu hissettirecek bir albüm kapağı da son noktayı koymuştur. Hatırlamadığım o satın alma günündeki ruh halimi şimdi böyle yorumlamaya çalışıyorum. Lise yıllarında önce gitar, ardından piyano çalmayı öğrenerek kendi şarkılarını yazmaya başlayan Cohn, Şubat 1991'de kendi adını taşıyan ilk albümüyle en başta ülkesinde çok önemli başarılar kazandı. 1992'de En İyi Yeni Sanatçı kategorisinde Grammy kazandı. Şimdilerde osuranların bile 1 numaraya yükseldiği Billboard 200 listesinde Walking In Memphis ile o zamanlar 38 numaraya kadar yükseldi. Billboard'un, Grammy'nin saygınlığı olduğu güzel yıllardı.

İlk albüm Marc Cohn, Willie Dixon coverı 29 Ways dışında tamamı Cohn bestesi şarkılardan oluşmakta. Tıpkı albümü hangi duygularla, nerede, ne zaman aldığımı hatırlamadığım gibi, açılış şarkısı Walking In Memphis'i ilk duyduğumda ne hissettiğimi de hatırlamıyorum. Ama albüm onunla ve birazdan sayacağım başka şarkılarla yıllar içinde o kadar demlendi, o kadar güzel yaşlandı ki, bende 2020'lere kadar taze kalabilmesi harika bir duygu. Walking In Memphis, piyanonun Cohn'un başta hüzün olmak üzere her duyguya hakim sesiyle mükemmel bütünleştiği, sonlara doğru gospel korosuyla tüyleri iyice dikenleştiren, sonra tekrar sakinleyip finalini yapan asla eskimeyecek bir şarkı. Albüme konuk olup Cohn'a omuz veren çok kaliteli isimler var. Mesela en başta müzik dünyasında sayısız isme hizmet vermiş, burada da çeşitli şarkılarda gitar, bas, organ, buzuki çalmış bir John Leventhal var. Perfect Love'da Amerikalı singer/songwriter insan James Taylor geri vokalde, Saving The Best For Last şarkısında The Beatles ile de çalışmış David Spinozza akustik gitar çalıyor. Üç şarkıda New Yorklu efsane perküsyonist Bashiri Johnson dokunuşları mevcut. Yine albümün en içten şarkılarından olan Dig Down Deep'te Arto Tunçboyacıyan hem perküsyonda, hem de final düzlüğündeki geri vokallerde şahane. Daha ilk albümden bu kadar elit müzisyenin konuk olması, şarkıların kalitesine baktığımızda hiç de boşuna değil.

Her ne kadar albüm vitrini Walking In Memphis gibi görünse de, başından beri ondan hiç ayrı bir yere koymadığım harika şarkılar var. Her dinlediğimde içimi sinematik hissiyatlarla acıtan Strangers In A Car, müzikal manada hüzün ve umudu bünyesinde buluşturan şarkılardan biri olmuş Silver Thunderbird, türlü perküsyon materyalleriyle bu hüzne otantik bir havanın katıldığı Dig Down Deep, Cohn'un konuşmakla şarkı söylemek arası vokaliyle, enfes akustik gitar melodisiyle, Bashiri Johnson'ın perküsyonlarıyla, James Taylor'ın doğru zamanda ortaya çıkıp iç ısıtan "under the moon and stars above" repliğiyle Perfect Love, Cohn'un adeta kendi piyanosuyla düet yaptığı Walk On Water, o piyanoya slide gitarın, buzukinin katıldığı kapanış gibi kapanış True Companion kesinlikle zamansız şarkılar. Marc Cohn soul odaklı pop rock şarkıcılığı, gitar ve piyano odaklı müzisyenliği kadar şarkı sözleriyle de edebi bir güce sahip. Ateistliğini ironilerle, tutkusunu nokta atışı tespitlerle, hayata dair gözlemciliğini umursamaz teslimiyetlerle betimleyen ve bunların hepsini kendi kontrolü altında tutan içten hüznüyle çok iyi bir yazar. Onun ikna edici sesi, her ne anlatıyorsa ne kadar haklı olduğunu düşündürürdü bana. Geçen yıllar, alınan yaşlar bile bunu değiştiremedi.

Marc Cohn'un ikinci albümü The Rainy Season 1993'te çıktı ve bu defa ne ile karşılaşacağımı bilerek o kaseti de hemen aldım. Leventhal ve Tunçboyacıyan onu yine yalnız bırakmamıştı. James "Hutch" Hutchinson,  Jim Keltner,  Larry Campbell, Benmont Tench gibi ancak o dönemin kaliteli albümlerinin bookletlerinde görebileceğiniz usta müzisyenler gelmişti. Bu defa vitrinde enfes bir Walk Through The World vardı. Rest For The Weary, bir zamanların en cool blues rock sanatçılarından Bonnie Raitt'in vokali ve slide gitarıyla eşlik ettiği The Rainy Season, hele de David Crosby ve Graham Nash'in geri vokalleriyle Crosby, Stills, Nash and Young armonisi kattıkları She's Becoming Gold, rhythm & blues lezzeti Baby King şarkıları da Marc Cohn deyince aklıma gelenlerden oldu. Ama ilk albümün efsanesinin gölgesinde kalmış ikinci albümden sonra nedense onu takip etmeyi bıraktım. Belki de Marc Cohn'a doydum ve bilinçaltım bir şekilde ondan gelebilecek olası vasat albümleri kabul etmeye yanaşmıyordu. Öyle ki daha sonra dört albüm daha çıkarmış ve ben hiçbirini henüz dinlemedim. Bu vesileyle onlara da uğrarım. Benim Marc Cohn'a olan sevgim sadece ilk iki albümle değil, onların beni bir dinleyici olarak yükseltip bıraktığı zirveyle tanımlanıyor. Onları dinlerken zaten yeni Cohn albümleri dinler gibi hissediyorum. Bu da bana yetiyor.

1. Walking in Memphis
2. Ghost Train
3. Silver Thunderbird
4. Dig Down Deep
5. Walk on Water
6. Miles Away
7. Saving the Best for Last
8. Strangers in a Car
9. 29 Ways
10. Perfect Love
11. True Companion

Deluka - You Are The Night

Amazon'da tesadüfen Yeah Yeah Yeahs, Duran Duran, The Killers gibi referanslar zikredildiğini gördüğüm Birmingham plâkalı Deluka'nın debut albümü You Are The Night'a kulak kabartmamak, hâlâ çeşitli kablolarla 80'lere bağlı kalmış bir dinleyici olarak bana yakışmazdı. Zaten dinledikten sonra Deluka'nın bu gruplardan zamanında alacağını almış, bu aldıklarını da kendine yakışanı giymesi şeklinde hoş şarkılarla ilk albümüne yakıştırmış olduğunu gördüm. Solist Ellie Innocenti'nin göreni hizaya sokan soyadı yanında, bazı benzetme meraklıları tarafından Chrissie Hynde'a olan fiziksel benzerliği, işi biraz da vokal benzerliğine götürünce birtakım haklılıklar da sezilmiyor değil. Şarkıları baştan sona alıp götüren çok kadın vokal var ama Deluka gibi şarkıları da güzel olursa o vokal, var olan değerini ikiye üçe katlıyor neredeyse. Innocenti'nin sesi, synth pop rock biçiminde kısa yoldan özetlenebilecek Deluka müziğinin en renkli özelliklerinden birisi. Ama grubun müzikal çekiciliğinden sorumlu üç erkeğin payı, Garbage, No Doubt gibi nicelerinin payından ne eksik, ne de fazla. Düşündüm de, No Doubt'ın hakkı bana geçmiş payı falan yoktu aslında. Sadece üç böcek, bir çiçek hesabından aklımda kalmış gitarsever pop gruplarından biri olduğu için adları geçti.

Bir ilk albüme göre oldukça donanımlı, enerjik ve havada kapıcı niteliklere sahip olan Deluka, pastırma yazı güneşi gibi parlayan ilk single Cascade'in yanına Nevada, OMFG, Morning Comes ile başka ışıltılar da eklemiş. Hepsi iyi düşünülmüş ve eyleme geçirilmiş radyo hit adayları. Ama sırf tribünlere oynayan tiplerden de değiller. Radyo hiti benzetmemde küçümseme olmadığını tekrar hatırlatmak isterim. Zira bir şarkıyı küçümsemek için nedense biçilmez kaftanlardan biri olmuş bu benzetme, bana her zaman yanlış gelmez, hatta bazı doğru sandıklarımızı bile götürebilecek güçtedir. Deluka'nın yetenekleri sadece radyo hiti çıkarabilme potansiyelinden ibaret değil. Mesela Your Name On My Lips, Waves, Come Back To Me, Capital City gibi bestelerle o potansiyelin erişebileceği olgunluk düzeyini de dinleyicinin önüne koyabilen bir grup aynı zamanda. Hatta biraz daha iddialı bir yorumla, bu türe mensup çoğu grubun ilk albümüne "aman ne gereği var böyle çokbilmiş takılmaya, hitlerimizle keyfimize bakalım, geri kalanlarla da albümü öyle böyle doldururuz" gerzekliğiyle koymayı tercih etmeyeceği bu şarkılara gururla sahip çıkmış bir grup olması Deluka'yı daha akıllı ve özel kılıyor bana göre.

1. OMFG

2. Snapshot

3. Cascade

4. Nevada

5. Come Back to Me

6. Your Name On My Lips

7. Mean Streak

8. Trespasser

9. Waves

10. Morning Comes

11. Capital City

City Of The Sun - City Of The Sun

2011 yılında New York'ta kurulan City Of The Sun, John Pita ve Avi Snow'un gitarlarda, Zach Para'nın davul ve vurmalı çalgılarda yer aldığı bir üçlü. Fotomodellere taş çıkaran görünümleriyle dışarıdan bir boy band izlenimi verseler de, folk, blues ve yoğun biçimde flamenko etkileri taşıyan fakat tüm bunları post-rock çatısı altında toplayan şahane bir sound elde ediyorlar. Tamamı enstrümantal 12 şarkıdan oluşan grupla aynı isimdeki ikinci albümleriyle tanıma şerefine nail olduğum bu arkadaşlar, flamenko gitarın da ruhumda yarattığı hislerle mükemmel bir yaz albümüne imza atmışlar gibi geldi. Yanlış anlaşılmasın, tarihsel duruşuna, teknik anlamdaki gücüne saygıda kusur etmeyerek flamenkonun beni darlayan bir tür olduğunu söylemeliyim. Bu yüzden City Of The Sun'ın da yanlış anlaşılmasını istemem. Zira işin içine post-rock girince olay bambaşka yerlere gitmiş. Tutkulu, sinematik, emprovize, hüzünlü, bir o kadar da yaz güneşini üstüne alıp umut dolu şarkılarla adeta bir konsept albüm olmuş. 2016'da çıkardıkları ilk albüm To The Sun and All The Cities In Between de bu kalıplarda gayet iyi bir albüm. Ama ikincide çok daha içsel bir yolculuk post-rock severlere kollarını açmış bekliyor.

Dinlerken bulunduğunuz ortamı, o an olmak isteyeceğiniz yere çevirebilme gücüne sahip olduğunu düşündüğüm City Of The Sun şarkılarını isim isim önermek için bolca vakit geçirmek gerekiyor. O vakitler geçtikçe isimlerin de bir önemi kalmıyor. Zaten böyle albümler döndüğü sırada ne iş yapıyor olursanız olun, bir şekilde size dokunduklarını hissedersiniz. Çalmakta olan şarkı kaçıncı, adı ne bunların hiç önemi olmaz. Ama sadece ve sadece albüme konsantre olup şarkıları isimleriyle birlikte dinlediğinizde sahip oldukları karakterlerin farkına varırsınız. City Of The Sun'daki 12 şarkı da kesinlikle böyle dinlenmeyi hak ediyor. Şahane post-rock atmosferinde meltemler halinde salınan flamenko gitarların yarattığı o Ege ya da Akdeniz havası, bazen de spagetti western evreninden ses veren geniş vizyon her notaya sinmiş vaziyette. Flamenko deyince akla gelen virtüözlüğe, post-rock deyince akla gelen abartılı deneyselliğe bulaşmadan, ikisinin akla gelen başka özelliklerinden derlenmiş, dinledikçe çiçek gibi açılan şarkılar yazmış/çalmışlar.

Albüm 12 şarkı ama açılıştaki Someday, kapanışta adı Everything Everywhere olmuş şekilde tekrar karşımıza çıkıyor. Aynı şekilde La Luz'u sonradan For Ian olarak tekrar dinliyoruz. Adı ne olursa olsun bu ikişer isme sahip iki şarkıyla birlikte rüya gibi bir Dreams, No Walls In The West, Alive, Barcelona, The Last Day, Under The Same Sky ve diğerleri, büyüleri bozulmasın diye insan sesi duymak istemeyeceğiniz kadar kendi içlerinde kısa filmler çekmiş kadar özel şarkılar. Bir yerde Rodrigo y Gabriela ve Explosions In The Sky karışımı şeklinde tarif edilen müziklerindeki haklılığı teslim etmekle birlikte, fazla hakim olmadığım bu isimlerin ancak biraraya geldiklerinde City Of The Sun benzeri bir müzik yapabileceklerini düşünüyorum. O da çok dağılmadan, deneyselliğe abanmadan olursa şayet. John, Avi ve Zach üçlüsü, New York sokaklarında, metrolarında birlikte çaldıkları dönemlerden, akustik müziğe farklı bir boyut kattıkları bugünlere geldiler. Doğal, saf, epik, hem sanki gözümüzün önünde çalıyorlarmış, hem de deniz kenarındaki devasa bir konser alanında gün batımı eşliğinde aklımızı başından alıyorlarmış gibi dinlediğimiz güzellikte bir grup ve albüm City Of The Sun...

1. Someday
2. La Luz
3. No Walls in the West
4. Barcelona
5. Dreams
6. Spaghetti
7. In the Beginning
8. The Last Day
9. Under the Same Sky
10. Alive
11. For Ian
12. Everything Everywhere