Moskovalı Ivan Loshmanov (gitar) ve Dmitry Yakimov (bas) ikilisinden oluşan April Sun, psychedelic rock ile elektronik müziğin uyumundan (ki buna neo-psychedelic pop diyenler de var) yarattıkları müziklerine ikinci albümleri Galaxy Travel Guide ile tam anlamıyla seviye atlatmış bir grup. İlk seviye olan 2014 yılına ait Temptation da fena sayılmaz. Fakat Galaxy Travel Guide, adı gibi farklı galaksilere seyahat ederken dinlenen şahane bir yol albümü adeta. Rock gitarının, davulunun ve bas gitarının, elektronik elementlerle biraraya gelmesiyle ortaya çıkan bilim kurgu atmosferi, "space rock" tanımına da çok uyuyor. Öte yandan, enstrümantal space rock şarkıları deyince biraz daha dinamik ve diri tarafından olmak üzere post-rock tanımı da uygun düşüyor. Progressive ruh zaten kendiliğinden gelişiyor. Böylece ortaya, duyan gelmiş dedirten muazzam bir karışım çıkıyor. Hani öyle bulunmaz hint kumaşı sayılmaz. Ama benim için bulunduğu zaman da kolay kolay bırakılmayan cinsten bir müzikten bahsediyorum.
Albüm hakkında fikir sahibi olmak için sadece Supersonic ve Horizons'ı dinlemenin bile kafi olduğu kanaatindeyim. Yani orta tempoda seyreden güçlü rock ritmlerinin hipnotik etkisine dahil olan elektronik unsurların kol kola götürdüğü enstrümantal post / psychedelic / space rock külçeleri. Bazen bu hipnotik ambiyansı bozmadan şarkı içinde başka bir kanal açan elektronik geçişler. Ana gövdeye ustaca monte edilmiş, solo olduğunu belli etmeyen yan tasarımlar. Bu hipnotik üslup dahilinde kendi progressive rock veya pop döngüsünü yaratan, bana göre de hiç "neo-" olmayan hal ve hareketler. Hepsi ve daha fazlası April Sun'ı dinlerken akıllardan geçiyor. Supersonic ve Horizons yanında Bliss, Be The Man ve David Lynch ilhamında vücut bulan sinematik kapanış Fade Out da bu öznel tanımlar dizisinde yer bulabilir. Severek dinleyen herkes de kendi farklı tanımını oluşturabilir. Teması galaksiler arası seyahat olan bir albümün kendi konseptine bu kadar hakim olmasının ardında bu karışımı enstrümantal şarkı formuna getirişindeki o sinematik duygunun sadece sci-fi kaygılar taşımaması. Öyle olsaydı ortaya Aphex Twin gibi saçma sapan birşey çıkabilirdi.
Kaldı ki o sci-fi kaygılar, daha derli toplu biçimde hem elektronik, hem de rock kanadına katkıda bulunuyorlar. Mesela We Enter'ı alıp Underworld'ün ismi gibi berbat son albümü Barbara Barbara, We Face A Shining Future'a koysak albümün en iyisi olurdu bana göre. Keza, Led Zeppelin'in efsane davulcusu Bonzo'nun ruhunu çağırmak için dört dakikalık bir seans olarak gördüğüm Day'n Night'ın atmosferi iyice güçlendiren kendine güvenli vuruşları, ta 1971'de yapılmış When The Levee Breaks karşısında ceketini ilikleyen bir saygıyı da beraberinde hissettiriyor. (Bonzo'nun bir uzaylı olduğu tezine sahip kişileri cesaretlendirecek bir yorum.) Çok sevdiğim Kanadalı indietronica, electronic, post-rock grubu Holy Fuck'ın son albümü Congrats için geri sayım sürerken birden ortaya çıkan Galaxy Travel Guide o kadar iyi bir albüm ki, Congrats'in yaşatacağı olası bir hayalkırıklığını tedavi edebilecek, hatta hiç hissettirmeyecek güce sahip. Ayrıca kıyıda köşede kalmış cevherlere olan inancımı biraz daha artıran albümlerden biri.
1. Enter the Gateway
2. Supersonic
3. Horizons
4. Bliss
5. Universe
6. Be the Man
7. Trippin'
8. Day 'n Night
9. We Enter
10. Fade Out (With David Lynch)
.jpg)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder