Issız Ada Radyosu Arşivi (Temmuz 2019)

Hatchie - Keepsake
Yıl: 2019 Avustralya
Tür: Dream Pop, Indie Pop, Shoegaze
"F" Rate: 7/10
I.A.R. tavsiyesi: "Keep"

Hibou - Halve

Yıl: 2019 ABD

Tür: Indie Pop, Dream Pop

"F" Rate: 6/10

I.A.R. tavsiyesi: "Silver"

Greek Fire - Broken

Yıl: 2019 ABD

Tür: Alternative Rock, Pop Rock

"F" Rate: 6/10

I.A.R. tavsiyesi: "Wait It Out"

Ciguli - Ciguli

 Yıl: 1999 Bulgaristan/Türkiye

Tür: Folk, Balkan Pop

"F" Rate: 8/10

I.A.R. tavsiyesi: "Binnaz"

TEK TEK Ensemble - Shake It Like a Wolverine

Yıl: 2019 Avustralya

Tür: Surf Pop, Disco

"F" Rate: 7/10

I.A.R. tavsiyesi: "Sahke It Like a Wolverine"

Angela Perley - 4:30

Yıl: 2019 ABD

Tür: Alt. Country, Pop Rock

"F" Rate: 6/10

I.A.R. tavsiyesi: "Let Go"

 

Leto OST

Yıl: 2018 Rusya

Tür: Rock, Pop Rock

"F" Rate: 5/10

I.A.R. tavsiyesi: Zveri - "Leto"

Shake Some Action! - Shake Some Action!

Yıl: 2007 ABD

Tür: Power Pop, Indie Rock

"F" Rate: 8/10

I.A.R. tavsiyesi: "Someone Else's Friend"

 

She Pleasures Herself - XXX

Yıl: 2019 Portekiz

Tür: Darkwave, Post-Punk

"F" Rate: 6/10

I.A.R. tavsiyesi: "Ich Bin Dead"

 

Sezen Aksu - Işık Doğudan Yükselir (Ex Oriente Lux)

Yıl: 1995 Türkiye

Tür: Pop, Folk

"F" Rate: 7/10

I.A.R. tavsiyesi: "Onu Alma Beni Al"

Stranger Things: Music From the Original Netflix Series, Season 3

Yıl: 2019 ABD

Tür: Pop, Pop Rock

"F" Rate: 8/10

I.A.R. tavsiyesi: Madonna - "Material Girl"

VA - Don't Stop The 80's

Yıl: 2001 ABD

Tür: Pop, Pop Rock, New Wave

"F" Rate: 9/10

I.A.R. tavsiyesi: Living in a Box - "Living in a Box"

Attarazat Addahabia & Faradjallah - Al Hadaoui

Yıl: 1973 Fas

Tür: Funk, World

"F" Rate: 8/10

I.A.R. tavsiyesi: "Aflana"

 

Neon NiteClub - Her

Yıl: 2015 ABD

Tür: Synthpop, Electropop

"F" Rate: 7/10

I.A.R. tavsiyesi: "Faith"

System of a Down - Toxicity

Yıl: 2001 ABD

Tür: Alternative Metal, Nu Metal

"F" Rate: 8/10

I.A.R. tavsiyesi: "Aerials"

Stonefield - BENT

Yıl: 2019 Avustralya

Tür: Heavy Psych, Hard Rock

"F" Rate: 4/10

I.A.R. tavsiyesi: "Dead Alive"

Knarsetand - From the Madhouse

Yıl: 2018 Hollanda

Tür: Big Beat, Electronic

"F" Rate: 6/10

I.A.R. tavsiyesi: "Numb it Down"

 

Kovak - Heroes and High Heels

Yıl: 2009 İngiltere

Tür: Electropop, Pop Rock

"F" Rate: 6/10

I.A.R. tavsiyesi: "Sex Electric"

Catsith - Catsith

Yıl: 2019 Rusya

Tür: Surf Rock

"F" Rate: 7/10

I.A.R. tavsiyesi: "Thriller"

Top Gun OST

Yıl: 1986 ABD

Tür: Pop Rock

"F" Rate: 7/10

I.A.R. tavsiyesi: Kenny Loggins - "Danger Zone"

Shake Some Action! - Thirty Nine

Seattle dolaylarından James Hall ve ekibini 2017 yılı albümleri Crash Through Or Crash vesilesiyle övmüştüm. Aradan iki sene geçti. Yeterince övmediğimi düşünüp 19 Temmuz 2019'da çıkan Thirty Nine ile ufak tefek bir şeyler daha geveleyim istedim. James Hall, Shake Some Action! adını verdiği, neredeyse tüm yükünü üstlendiği grubu ile çıkardığı albümleri hiç öyle haftalar, günler öncesinden duyurmaz. Duyursa da ben duymam diyelim. İlk dinleyişlerde şarkılar hep birbirine benzer. Ama sabırlı ve sadık olmak gerekir ki, mükafat alınsın. Keyifli power pop, indie rock şarkılarıdır mükafat. Tabii bunlar benim hissettiklerim. Sürekli takip ettiğim, beni yarı yolda bırakmayan gruplardandır. Thirty Nine ile geleneği bozmamış, 8. albümde de sanki 2. veya 5. albümdeki gibi takılmış. Ne yalan söyleyeyim, power pop türüne dair takip ettiğim hiç kimse yok. Çünkü yeterince ciddi bulmadığım bir tarz veya bu tarza yönelenler kendilerini yeterince ciddiye almıyorlar. Ama Shake Some Action! hiçbir zaman öyle olmadı bana göre. Her albümünde kendini yabancılaştırmayan bir ciddiyet, türün şen şakrak doğasına ek olarak güçlü, yalın, çekici bir olgunluk, buna bağlı bir istikrar mevcuttur.

Az çok tecrübeli bir Shake Some Action! dinleyicisi olarak Thirty Nine'ı ilk görüşte peşinen bağrıma bastım. Zamanla şarkıların detaylarına, birbirlerinden ayrıldıkları ufak noktalara vakıf olmaya başlarım. Bu hep böyle olmuştur. Çünkü Shake Some Action! ilk görüşte her şeyini kaliteli bir basitlikle sunar. Demlendikçe içinden sızan ışık hüzmeleri kendini gösterir. Açılışı yapan Mr. Memory, Hide Me Disguise Me, Charades, Hard Act To Follow, Chains, Hymns That Have Helped Me alıştığım ve beklediğim kalitedeki Shake Some Action! şarkıları olurken, Stranger In The House ile surf rock, Can’t Get Her Out Of My Mind ile de garage rock temaslarını da aynı kalitede buldum. Walk With Danger ve No Time To Lose şarkıları alıştığım veya beklediğim şarkılar olmadı belki ama kalite konusunda en ufak bir fire vermedi. Hatta albüme renk oldukları bir gerçek. Seattle topraklarında 90'larda çok şey yaşandı. Ne var ki çoğu 2000'leri göremedi. Shake Some Action! farklı bir kulvarda indie kalarak kendi bayrağını taşımakta. Bu öyle milyonları gölgesine almış bir bayrak değil belki. Ama gölgesine aldıklarını da hiç yanıltmayan, koruyan, kollayan, eğlendiren, kaliteli zaman geçirmelerini sağlayan bir bilinçte.

1. Mr Memory
2. Walk With Danger
3. Hide Me Disguise Me
4. Charades
5. The Crofter’s Wife
6. Stranger in the House
7. Hymns That Have Helped Me
8. Hard Act to Follow
9. Chains
10. The Sooner the Better
11. No Time to Lose
12. Can’t Get Her Out of My Mind

David Lee Roth - Eat 'Em and Smile

Joe Satriani’nin hocalığı, 80’ler hard rock’ı, Van Halen derken, Chickenfoot birlikteliğine benzer bir vakanın 1986’da yaşandığını hatırlatayım istedim. Van Halen’dan olaylı biçimde ayrılan (zaten Eddie Van Halen ile olaysız ayrılmak pek mümkün değildir!) hiperaktif rockstar David Lee Roth, ilk solo albümünü çıkarmaya karar verir. Yanına aldığı isimler de dönemin yenir yutulur cinsten olmayan rock emekçileridir. Gitarda Satriani’nin en parlak öğrencilerinden virtüöz insan Steve Vai, bas gitarda pek çok rock müzisyeninin favori basçısı ve sonradan Mr. Big grubunun üyesi olacak olan tecrübe abidesi Billy Sheehan, davulda da o dönem camiada şöhret yapmış en becerikli eşlikçilerden biri olan Gregg Bissonette bulunmaktadır. Bu üç müzisyen hiç ego yapmayıp doğrudan David Lee Roth adı altında bir araya gelirler ve çıkan albüm Eat 'Em and Smile, bana göre 80’lerde rock namına yapılmış en güzel şeylerden biridir.

“Diamond Dave”, olağanüstü vokal tekniğini aslında tekniksizliğine borçludur. Her yola gelen sesi adeta gökkuşağı gibi renklidir. Ama özünde hep bir maçoluk yatar. İlk kez kaset olarak dinlediğim Eat 'Em and Smile, birbirinin kopyası grupların / albümlerin at oynattığı rock sirkine ilaç gibi gelmişti. Farklı olduğu için epey eleştiri de almadı değil. Fakat her şeyin ilacı zaman, onu öyle bir mahzene koydu ki, albüm orada yıllandıkça tadı anlaşıldı. Ne zaman duysam içime işleyen 80’ler hard rock müziğinin güzide örnekleri arasında o hüzünlü nostaljiyi yumuşatan harika bir serinliği olduğunu fark ettim her dinleyişimde. Bu satırları yazarken de havaya girmek için günümüz teknolojisinin farklılığıyla dinlediğimde değişen hiçbirşey olmadığını, aksine, gelişen çok şey olduğunu düşünüyorum. Bu zamansızlığı elde etmek, hele de bir arkadaş toplantısı esnasında birden çıkmış izlenimi uyandıran matrak yanlarıyla böylesine epik olmayan bir albümden bu zamansızlığı elde etmek çok büyük bir şey.

David Lee Roth’un Steve Vai gitarıyla sohbet ettiği mini introyu da kapsayan albümün gülü Yankee Rose, tüm enstrümanların şov yaptığı Billy Sheehan bestesi olan enfes rock’n roll Shyboy, karizması tavana vuran Goin’ Crazy!, turbo motor takmış Elephant Gun ve Roth gırtlağının jazzy ve bluesy karakterinden muazzam örnekler sunan I’m Easy, Tobacco Road, That’s Life cover üçlüsü, albümün en renkli anları. Yormayan, baymayan, tam tersi gaza getiren, coşturan, şimdi bile vitüözitesine hayran bırakan ve bence döneme göre orijinalliğinden ötürü kült/klâsik sınıfına sokulması gereken Eat 'Em and Smile, kötüsü iyisinden kat kat fazla yeni yetme rockerlara nal toplattıracak kadar sapasağlam hâlâ. Bu albümden sonra David Lee Roth 5-6 albüm daha yaptı sanırsam. Onların da elbet seveni, sevmeyeni, haberi bile olmayanı vardır. Lâkin bana göre ağızlarıyla kuş tutsalar dahi Eat 'Em and Smile’ın büyüsüne erişmeleri çok zor.

1. Yankee Rose

2. Shyboy

3. I'm Easy

4. Ladies' Nite in Buffalo?

5. Goin' Crazy!

6. Tobacco Road

7. Elephant Gun

8. Big Trouble

9. Bump and Grind

10. That's Life

Pure Bathing Culture - Night Pass

Daniel Hindman (gitar) ve Sarah Versprille (vokal, keyboard) ikilisinden oluşan Portland bandıralı Pure Bathing Culture, ilk albümleri Moon Tides'ın çıktığı 2013 yılından beri takip ettiğim bir grup. Bu albüm sayesinde Pendulum ve Only Lonely Lovers gibi iki harika şarkı kazanmış, yeni çalışmalarını dört gözle beklemeye başlamıştım. Ama Moon Tides'ı ne kadar sevdiysem, ikinci albüm Pray For Rain'i (2015) o kadar sevmemiştim. 2019'a ise Night Pass ile girdiler ki bana göre albüm olarak en iyi işleri bu olmuş. Tür olarak dream pop, chillwave, jangle pop, synthpop gibi tanımlara maruz kalan grup, hepsinden biraz şeklinde ferah bir sound taşıyor. Bu ferahlığın bendeki karşılığı 80'lere ait synth dokunuşlarının, yumuşak pop gitarların, Sarah Versprille'in bu unsurlardan rol çalmayan, sıradan da olmayan, 80'ler atmosferine çok uygun hoş vokalinin oluşturduğu kombinasyon oldu. Nostaljik yönü kuvvetli, sevimlilik, huzur, coşku ve hüzün kıvamını çok iyi tutturmuş 10 şarkı su gibi akıp geçti. Bu hisleri 80'ler masumiyeti ile yaptıkları için gözümde değerleri kat kat arttı.

Öncelikle Devotion, Black Starling, All Night üçlüsüne, beni zaman tüneline koyup 80'lere ışınladığı, tepeme de bir neon disko topu yerleştirerek o yıllara dair şarkı, film, dizi ne varsa anımsattığı için ayrıca teşekkür ederim. Bu üç şarkıyı dinlerken o kadar keyif alıyorum ki, günümüze bu kadar iyi taşınmış bu retro sound ile günümüz chillwave dokusunu basit ama etkili biçimde karıştırmış olmalarına doyamıyorum. Tabii onlar işin ritmik kanadını oluşturuyor. Düşük tempoda da aynı duygu ve tarza hakimler. Açılıştaki Thin Growing Thing, Ad Victoriam, Veil, Violet A Voyager gibi şarkılar da bu manzaranın parçaları. Tempo yüksek de olsa, düşük de olsa pek bir şey fark etmiyor. Verdikleri güçlü pop duygusu her şarkıda görülüyor, duyuluyor zaten. Sonlara doğru biraz irtifa kaybeder gibi olsalar da, kapanıştaki Violet A Voyager bu güzel albüme en yakışan vedayı yapıyor. Tabii bu veda bir sonraki dinleyişinize kadar sürecek. Tavsiyem, albümü peşpeşe dinleyip eskitmemeniz. Çünkü bu şarkılar daha uzun süre dinlenmeyi hak ediyor.

Night Pass için mükemmel bir gece albümü diyebileceğim gibi, mükemmel bir yaz albümü de diyebilirim rahatlıkla. Herkesin gece veya yaz albümü kendine. Ama bu sound ve yukarıda adını andığım şarkılar bana 80'li yıllardaki yaz tatillerimi fazlasıyla anımsattı. Deniz ve güneşin muhteşem birlikteliği, yeşilin insana ömür katan büyüsü, geceleri bir kol uzaklıktaki yıldız tarlası ve daha milyonlarca ayrıntı Night Pass şarkıları sayesinde zihnime üşüştü. Günün her anıyla onu paylaşmak, farklı zaman dilimlerinde bu şarkıları dinlemek beni ne ölçüde etkileyecek merak ediyorum. Bir hamakta, bir şezlongda, bir balkonda, bir tepede, bir ağaçta dinlemek istiyorum. Tembelliğime eşlik etsin, bana her şeyi unuttursun diyorum. Ama 80'li yıllarımı, özellikle o yılların yazlarını hatırlamak da hoşuma gidiyor bir yandan. Night Pass'in bu etkisinden kaçamıyorum. Kaçmak da istemiyorum. Hem gülmek, hem de hüzünlenmek için mükemmel bir dilim olan 80'lere geri dönmek ne kadar güzel olurdu. Night Pass gibi albümler (herkes için olmasa da) kısa süreliğine bile bu fırsatı yarattıkları için çok özeller.

1. Thin Growing Thing
2. Devotion
3. Veil
4. Black Starling
5. Ad Victoriam
6. All Night
7. Moonrise
8. Remember
9. Joyous Lake
10. Violet a Voyager