Issız Ada Radyosu Arşivi (Ocak 2011)

The National - High Violet
Yıl: 2010 ABD
Tür: Indie Rock, Post-Punk
"F" Rate: 9/10
I.A.R. tavsiyesi: "Conversation 16"

Damn Yankees - Don't Tread

Yıl: 1992 ABD

Tür: Hard Rock, Pop/Rock

"F" Rate: 7/10

I.A.R. tavsiyesi: "Where You Goin' Now"

Jenn Grant - Honeymoon Punch

Yıl: 2011 Kanada

Tür: Indie Pop, Singer/Songwriter

"F" Rate: 5/10

I.A.R. tavsiyesi: "How I Met You"

Papercut - Papercut

Yıl: 2010 Yunanistan

Tür: Ambient, Downtempo, Electronic

"F" Rate: 6/10

I.A.R. tavsiyesi: "Black Dog"

Hooverphonic - A New Stereophonic Sound Spectacular

Yıl: 1997 Belçika

Tür: Trip Hop, Dream Pop

"F" Rate: 8/10

I.A.R. tavsiyesi: "Sarangi"

Jim Lauderdale - Patchwork River

Yıl: 2010 ABD

Tür: Country Rock, Americana

"F" Rate: 6/10

I.A.R. tavsiyesi: "Winnona"

Ryan Farish - Bloom

Yıl: 2010 ABD

Tür: Electronic

"F" Rate: 7/10

I.A.R. tavsiyesi: "Supernova"

The Neville Brothers - Family Groove

Yıl: 1992 ABD

Tür: R&B, Rock

"F" Rate: 8/10

I.A.R. tavsiyesi: "It Takes More"

Gruff Rhys - Hotel Shampoo

Yıl: 2011 İngiltere

Tür: Indie Pop, Progressive Pop

"F" Rate: 7/10

I.A.R. tavsiyesi: "Sensations In The Dark"

Edie Brickell - Edie Brickell

Yıl: 2011 ABD

Tür: Singer/Songwriter, Indie Pop

"F" Rate: 6/10

I.A.R. tavsiyesi: "Pill"

Kodo - Mondo Head

Yıl: 2002 Japonya

Tür: World, Taiko

"F" Rate: 8/10

I.A.R. tavsiyesi: "Kashira"

The New Mastersounds - Masterology

Yıl: 2010 İngiltere

Tür: Funk

"F" Rate: 7/10

I.A.R. tavsiyesi: "Nervous"

Eatliz - Teasing Nature

Yıl: 2010 İsrail

Tür: Indie Rock

"F" Rate: 6/10

I.A.R. tavsiyesi: "Voice Over"

The Cult - Ceremony

Yıl: 1991 İngiltere
Tür: Hard Rock, Post-Punk, Alternative Rock
"F" Rate: 9/10
I.A.R. tavsiyesi: "Ceremony"

New York Dolls - Dancing Backward in High Heels

Yıl: 2011 ABD

Tür: Glam Rock

"F" Rate: 6/10

I.A.R. tavsiyesi: "Round & Round She Goes"

Cut Copy - Zonoscope

Yıl: 2011 Avustralya

Tür: Synth Pop, Indie Pop, Electropop

"F" Rate: 8/10

I.A.R. tavsiyesi: "Take Me Over"

Senser - Stacked Up

Yıl: 1994 İngiltere

Tür: Rap Rock, Alternative Rock

"F" Rate: 7/10

I.A.R. tavsiyesi: "Age of Panic"

Eric Benét - Lost in Time

Yıl: 2010 ABD

Tür: R&B, Neo-Soul, Funk

"F" Rate: 6/10

I.A.R. tavsiyesi: "Paid" (feat. Eddie Levert)

Hipbone Slim & The Knee Tremblers - The Kneeanderthal

Yıl: 2010 İngiltere

Tür: Rockabilly, Rock, Blues

"F" Rate: 7/10

I.A.R. tavsiyesi: "Primitive Rock"

The Go! Team - Thunder, Lightning, Strike

Yıl: 2004 İngiltere

Tür: Indie Rock, Indie Electronic, Lo-Fi

"F" Rate: 10/10

I.A.R. tavsiyesi: "Panther Dash"

White Lies - Ritual

Harry McVeigh (vokal, gitar), Charles Cave (bas) ve Jack Lawrence-Brown'dan (davul) kurulu Londralı üçlü White Lies, 2007'de kurulmuş bir indie rock grubu. Bu sıkıcı girişten daha sıkıcı birşey varsa, o da grubun ilk albümü To Lose My Life'tı sanırım. Albüme adını veren şarkı dışında elle tutamayıp gözle göremediğim bir hoşluk bulamamak neyse de asıl zoruma giden, çok iyi bir kumaşı ve teorileri pratiğe dökme yetenekleri varken bana sürekli topu auta atan yıldız adayı topçular gibi gelmeleriydi. Böyle yaparak teorilerinin sağlamlığından da şüphe ettirmişlerdi bana. Yine de ikinci albümlerinde daha iyi bulmayı umuyordum kendilerini. Gün geldi, o ikinci abüm Ritual yüzünü gösterdi. Müzikal anlamda To Lose My Life'tan farklı olmayan (ki bu iyi birşey!), teorileri pratiğe dökme yönünden ise To Lose My Life'tan çok daha oturmuş bir albüm buldum. Şimdi adamların teorilerini nereden biliyor da üfürüyosun diye biri sorsa tek kelime edemem. Sadece his! Zaten iyi çalıyorlardı ama To Lose My Life şarkıları beni biryerlere çağırmıyordu. Ben de gitmiyordum. (Ya da sevmediğim birileri tarafından çağrılıyordum da gitmek istemiyordum.)

Ritual'ın en belirginmiş gibi gelen özelliği, grubun bu albümde elektronik altyapısını daha da güçlendirmesi. Örneğin Streetlights, ilk albümde synth pop yapmak isteyip de elini korkak alıştıran şarkılardan daha cesur bir atılım sayılabilir. Böylelikle new wave yeteneklerini de daha bir cilalama fırsatı yakalamışlar. Holy Ghost için de aynı şeyler düşünülebilir ve söylenebilir. Kısacası bu albümde sevdim onları. Çağırsala giderim. Hatta ...Is Love gibi şarkılar yazmaya/çalmaya devam etsinler, çağırmadan giderim. Albüme çok fazla gelen sıkı bir şarkı gerçekten. Gerçi sıkı bir nakarattan akustik gitarla çıkarılan bu tip şarkıları lazerlerle, havai fişeklerle acayip hallere büründürebiliyorsunuz ama ...Is Love, bana bile akustik gitar çıktısı hissi verebilmişse tamamdır. İsterse modifiye edilip Bentley'e dönüştürülsün, iyi şarkı size bir şekilde sızdığı yerlerden ulaşmayı başarır. Yalnız White Lies'ın bazı yönlerden hâlâ şarkıların ham halini modifiye etme ya da ham haldeki bazı şarkılara altın semer de vursa işe yaramayacaklarını anlayamama sıkıntısı sürüyor bence. Ritual, ilk albümü aşan, ama çok fazla da ileriye oynamayan bir gelişim albümü sanki. Özellikle "Post-Punk" olarak etiketlenmiş müziği daha tam olarak idrak edememiş bir James Brown hayranı olarak ancak kendi çöplüğümde böyle ötebilirim. Duymayan varsa White Lies iyi bir grup. Ama genelde 10 şarkıdan oluşturdukları albümlerinde 10 şarkının da iyi kötü birşeyler ifade ettiğini hissettrdikleri vakit çok daha iyi olacaklar uzun vadede.

1. ...Is Love

2. Strangers

3. Bigger Than Us

4. Peace & Quiet

5. Streetlights

6. Holy Ghost

7. Turn the Bells

8. The Power & The Glory

9. Bad Love

10. Come Down

The Cult - Sonic Temple

Su küçüğün, söz büyüğün! O kadar The Cult ismi geçmişken rock tarihinin en sıkı albümlerinden biri olan Sonic Temple'dan bahsetmemek camiaya ihanettir. 1983 yılında Londra'da kurulmuş olan The Cult, zaten ne verdiyse 80'lerde verdi gitti. Dreamtime, Love ve Electric gibi üç güzel albümden sonra çıkardıkları Sonic Temple, benim için inanılmaz, birçok müzik dergisi ve rock otoritesine göre olağanüstü, lisede olduğum yıllarda birgün dinlerken kulak misafiri olan babaanneme göre ise "şeytan işi" bir albümdü. O yıllarda "yeni keşfettiklerim" olarak Bon Jovi'ye, Aerosmith'e, Guns'n Roses'a laf söyletmeyen ben, Sonic Temple bittiği anda manda boku gibi olduğum yere yığılıp kalmıştım adeta. Led Zeppelin bana rock müziğin tanrılardan çalınan bir ateş olduğunu çoktan söylemişti de, o ateşin 2000 küsürlü yıllarda bile sönmeyeceğini Sonic Temple şimdi bile söylüyor.

90 ve ya 91 yazıydı şimdi tam hatırlamıyorum, ne zaman dinlesem, bana şu an pek de hoş olmayan biçimde tanımladığım üzere süper bir rock yazı albümü gibi gelir Sonic Temple... Halbuki mevsimsiz ve sevimsizdir aynı zamanda. Sevimli olursa arızaları vardır mutlaka. Çok sevdiğiniz bir kötü adam gibidir deyip işin içinden çıka(ma)yım iyisi. Adını saydığım ilk üç albümde de hemen hemen aynı formüller mevcuttur ama bir efsanenin her zaman kolladığı doğru bir an vardır. The Cult 90'ların başını kolluyormuş demek ki. Maço lirikler, aynı akorlar, tanıdık çığlıklar yerli yerindedir de, Sonic Temple o zamanlardaki rock mantığıma henüz yerine oturmamış o kadar çok şey sunmuştur ki, şimdi ezberimde olanların yerinde bir zamanlar onun bozdukları vardı. Konu sadece akor, lirik, çığlıktan ibaret değil. Soyut bir somutlama vardı Sonic Temple şarkılarında. Öyle bir ruhâni altyapı vardı ki, sözlerinde sabah yumurta kırdığından bahsetse, ülke fethetmiş gibi algılayabilirdiniz Ian Astbury ve arkadaşlarını.

Eskilerden miras kriterleri en sadık ve en güncel zemine oturtmuş birkaç albümden biri olarak Sonic Temple'ın birbirinden özel 11 şarkısının her biri için paragraflar düzebilirim. Zamanında onlar beni az düzmediler. İntikamımı alma fırsatını, gençken bu kaçınılmazdan zevk almış bir ortayaş zihniyetiyle bile reddediyorum. Ben bu arızalı ilişkiyi seviyorum çünkü. O yüzden paragraflar dolusu övgüler düzmüyorum hiçbirine. Burada ortak bir ruh var. Hepsi efsanevi bir albümü oluşturmak için aklın bilimum noktalarından çağrılmış akorlardan, liriklerden, çığlıklardan ibaret. Biraraya gelmeleri bir Led Zeppelin, bir Pink Floyd derinliği taşımıyor belki. Fakat neredeyse kendi klişelerini yaratan bir The Cult albümü çıkarıyor ortaya. Fire Woman ile çırılçıplak dans etmek, Edie (Ciao Baby) ile ayrılık acısı tatmak, American Horse'a binip günbatımına doğru dörtnala gitmek, Wake Up Time For Freedom diyerek binlerce kişilik bir stadyumda sonradan özür dilmeksizin büyükbaşı yuhalayan kitleye avazı çıktığı kadar eşlik etmek geliyor insanın içinden. Kafanıza göre takılın. Zira bu bir yaz albümü ve siz bir Sun King'siniz.

Saymaya başlasam pembe diziye dönecek eleman değişim rüzgârları, bir tek vokalist Ian Astbury ve gitarist Billy Duffy'yi etkilemedi. Sonic Temple'dan iki yıl sonra gelen Ceremony de benim için Wild Hearted Son, White, Ceremony, Heart Of Soul, Indian, Wonderland şarkıları ile ayrı bir efsanedir. Ama ondan sonrası bir şekilde silinip gitmiş nedense. Sonic Temple'ın yeri çok başka. Adını andığım parçalar dışında Sweet Soul Sister, Automatic Blues, Soul Asylum, Medicine Train ve kulaklıkla dinlediğimde ortalarda bir yerde sağ kulağımdan girip sol kulağımdan çıkan davudi Iggy Pop sürpriziyle unutulmazlar arasına giren New York City her dinleyişimde aklımı uçurur. Sonra da yere indirmek için adam gibi bir düzlük bulamaz. Astbury'nin "yeiy-youv" çığlıkları, Duffy'nin hakiki guitar hero'lardan biri olduğunu ta 80'lerde ispatlamış asi disiplini ile yan yana gelince açığa çıkan enerji inanılmaz. Evet, su küçüğün, söz büyüğün! Bu adamların sözü de Sonic Temple! Bu adamlar da birilerinin küçüğü elbet. Ama bunlar dokunulmazlık camını kırdıktan sonra kaçmayan, gereksiz yere özür dilemeyen tipler.

1. Sun King

2. Fire Woman

3. American Horse

4. Edie (Ciao Baby)

5. Sweet Soul Sister

6. Soul Asylum

7. New York City

8. Automatic Blues

9. Soldier Blue

10. Wake Up Time for Freedom

11. Medicine Train

The Front - The Front

80'ler bittiği sıralarda walkmenimden düşürmediğim albümlerden biriydi The Front... Daha bir ay önce bir internet sitesinde gördüğüm albüm kapağı beni bir anda dürtüverdi. Aradan o kadar zaman geçmiş ki, "yahu ben bu grubu biliyorum, hatta bu albümü hiç walkmenimden düşürmezdim" dedim. Ama huylar değişti. Yıllar önce dinlemekten içini dışına çıkardığınız kasetler yerine, nostalji artık bir tık uzağınızda. Huylarla beraber arşiv teknikleri de değiştiği için The Front albümünü bir de dijital formatta depolamak gerekti. Michael Anthony Franano (vokal, gitar) ve Bobby Franano (keyboard) kardeşlerin önayak olduğu, solo gitar, bas ve davul mevkilerine aldıkları üç müzisyenin de arka ayakları oluşturdukları The Front, nedense tek albümlük bir proje olarak kaldı. Bu albüm sonrasında kardeş Bobby haricinde grubun hepsi Bakers Pink adlı yine tek albümlük bir grup kurup tekrar olaysız biçimde dağılmışlar. Dağılmayı seviyorlar anlaşılan. Michael Anthony Franano'nun yükseklerde uçan egosunun da bunda payı olduğu dedikoduları dolaşıyormuş. Zamanında kendisini Jim Morrison'a, sesini de Ian Astbury'ye (The Cult) benzettiklerinin farkına varmış olmak o egoyu yükseltmez de ne yapar?

Franano'nun Jim Morrison gibi hayatı tripten ibaret bir şişirme olup olmadığını bilemem ama sesinin Ian Astbury'ye benzediği kısım çok doğru. Lâkin bu benzerlik, bir Astbury sever olarak bana hiç rahatsızlık vermedi. Kendisini taklitle suçlayacak kadar ne kötü bir ses, ne de kötü bir müzik var ortada. 1989'a göre çok iyi olması bir tarafa, 2000 küsürlerde bile tür hânesinde "alternative" veya "modern rock" yazan grupların çoğuna rahmet okutabilir. Mesela Sunshine Girl, pop rock yerine biraz punk oynasa, sözlerini de klişe hatun güzellemesi yerine daha ergen hissiyatları üzerine odaklasa, üstüne bir de ellerinden tutan bir yapımcısı olsa Smells Like Teen Spirit'ten 1-2 sene önce Smells Like Teen Spirit olması işten bile değildi. Fire ve Sister Moon da aynı şekilde elinden tutulmayı bekleyen potansiyel hitlerdi. Belki de The Cult gibi hazırda bir büyüğü varken taklit sanıldı, yanlış anlaşıldı. Sıkıcı blues ve hard rock numaraları da yok değildi. Ama Violent World, Sin ve Ritual benzeri şarkılar, öyle basit bir The Cult taklidi sanılabilecek veya yanlış anlaşılacak şarkılar değildi.

The Front'un rock temelleri gayet sağlamdı. Üstelik kardeş Bobby gibi çok iyi bir keyboard gücüne sahiptiler. 80'ler artığı çapsız hard rock gruplarının uyduruk keyboard kompozisyonlarından farklıydı. Şarkıların özüne zarar vermeyen, bazılarının da direk özünü kendisinin belirlediği bir klavye ustalığı vardı Bobby'de. The Front'u ilk duyduğum sıralarda uzun soluklu olacaklarını düşünmüştüm. Kim olsa öyle düşünürdü. Özellikle adı geçen şarkılarıyla zamanını aşan bir albümdü. Olan oldu, önlerindeki maçları bile göremeden dağıldılar. Tek albümlü bir efsane olmadılar belki ama az sayıda rock dinleyeninin gözünde saygı kazandılar. Üzerinde son kullanma tarihi yazmayan şarkılar yazmak her rock yiğidinin harcı değil. Hele The Front diye adı sanı duyulmamış, eskiden duyulmuş olsa bile yıllar sonra karşılaşıldığında adı sanı unutulmuş bir grubun bunu yapmış olması dikkate değer. Şu albüme rastlamasam The Front'un hakkını teslim edip, geçmişteki hizmetleri için teşekkür etme fırsatı bulamayacaktım.

1. Fire

2. Sunshine Girl

3. Pain

4. Sweet Addiction

5. Ritual

6. Le Motion

7. Sister Moon

8. In The Garden

9. Violent World

10. Sin

Hooverphonic - Blue Wonder Power Milk

Hooverphonic yeni albüm yapmış dediler, koştum geldim. Geldim gelmesine de, The Night Before isimli uzunçalardan umduğumu bulamadım. Aslında uzun süredir Hooverphonic'ten umduğumu çok kısıtlı oranlarda buluyorum. Yine de geçmişin hatırı var. Ben hâlâ 1998 yılında çıkardıkları Blue Wonder Power Milk'te kalmışım. Belçika'nın Oost-Vlaanderen bölgesinde 1995'te kurulan grup, Alex Callier ve Raymond Geerts çekirdeğinde bugüne kadar 8 albüm yapmış bir tecrübeyi taşıyor. Farklı kadın vokallerle çalışmayı seven klişe bir trip hop grubu olarak görülmemesi için, bu uzun kariyer boyunca şimdiye dek üç vokalle çalışmış olduğunu belirtelim. Zaten sonuncusu olan Noémie Wolfs, 2010'da gruba girmiş ve The Night Before'a sesini vermiş. Genelde Trip Hop, Dream Pop, Downtempo, Pop/Rock hava sahalarında süzülen Hooverphonic, benim için Blue Wonder Power Milk sonrası her albümünde azar azar etkisini yitiren bir grup hüviyetinde olmuştur ne yazık ki. Tuhaftır ki (belki de değildir!) The Night Before'u bu hüviyetin en vasat hanesi olarak gördüğümü belirteyim. Sahip olduğu tüm bu tür zenginliklerini ipe sapa getiremediğim pop rock yavanlıklarına, törpülenmiş, budanmış elektronik ruhsuzluklara kurban etmiş sanki.

Blue Wonder Power Milk, bir kere içinde 90'ların en güzel şarkılarından olan Eden'ı barındıran bir albüm. Hooverphonic dendiğinde büyük çoğunluğun Eden'ı tanıması itibariyle reklâm kokan bir ifade olsa da, bu bir gerçek. Oysa içinde onun gölgesinde kalmış, sanki böyle olmasından da mutluymuş izlenimi veren daha bir sürü güzellik var. Club Montepulciano, Tuna, Out Of Tune, Lung ve alta döşenmiş yaylı looplar üzerine elit bir funk temposuyla müthiş bir atmosfer yakalamış olan Electro Shock Faders (Battersea'yi de bu tanımdan uzak tutmamak gerek), grubun en sağlam döneminin güzide örnekleridir. Hooverphonic'i kıyıda kalmış iyi gruplardan farklı kılan, tam tersi onu dünya çapında meşhur eden pop duygusunu bu elektro funk ve asil bir pop rock duygusuyla karıştırmış kimliği olsa gerek. Yer yer retro kokular yayan James Bond kompozisyonlarıyla sınırlayabileceğimiz gitarın rolü de grup için önemli bir yerde.

Kurulduğunda ikiliyle beraber olan, Blue Wonder Power Milk'ten sonra ayrılan Frank Duchêne'in keyboard katkıları eminim ki bu albümün ruhuna da yansımıştır. Yoksa neden grup her yeni albümde gıdım gıdım bir düşüş yaşasın ki? Bana düşüş yaşamışlar gibi gelmelerinin sebebi, koskoca Hooverphonic diskografisini "Blue Wonder Power Milk ve diğerleri" olarak görmemi hiç engelleyememiş olmam. Bu durumu hepten Duchêne'in yokluğuna bağlamak saçma tabiî. Yine de bir "acaba" hep biryerlerde duruyor. Grupta 1997-2008 arası vokal yapmış olan ve Hooverphonic'in en güzel şarkılarını söylemiş Geike Arnaert'in ayrılışı da başka bir darbe olmuştur. Gerçi camiada kadife sesli kadın vokal bulmak zor değil. Fakat onlara tuz, biber, şeker olacak duyguları veren ve camiadaki seslerden hiç de farklı olmayan Geike Arnaert, hayatında doğru yer ve zamanda olmanın avantajlarını çok iyi kullanmış olsa gerek. Tüm gücüne ve 90'lar ruhunu yüksek yüzdelerle taşımasına rağmen, Blue Wonder Power Milk aşılmayacak bir albüm de değil. Grup belki bir gün kendi zirvesini aşar. Ama önce dönüp A New Stereophonic Sound Spectacular'a, The Magnificent Tree'ye, Blue Wonder Power Milk'e akıl gözüyle bir daha bakacak.

1. Battersea

2. One Way Ride

3. Dictionary

4. Club Montepulciano

5. Eden

6. Lung

7. Electro Shock Faders

8. Out of Tune

9. This Strange Effect

10. Renaissance Affair

11. Tuna

12. Magenta

13. Neon

The Go! Team - Rolling Blackouts

İnternet sızıntılarını seviyoruz. Wikileaks'in özellikle siyasi ortamları sarsan yükselişi, bu durumun farklı bir yansımasıydı. Ama esasen o büyükelçinin şu başbakan için taktığı nicknamelerden ziyade, vaktinden önce dinleme fırsatı yakaladığımız albüm sızıntıları daha fazla ilgimi çekmekte. Hani vaktinden önce dinleyince boyumuz arşa mı yükseliyor, hayır! Lâkin beklediğiniz albüm The Go! Team gibi dünyanın görüp görebileceği en şahane gruplardan birine ait olunca sabır taş olsa da ortadan ikiye ayrılıveriyor. 2010'un son günlerinde The Wörld Is Yours (Motörhead) ile birlikte dinlediğim ikinci 2011 albümü olan Rolling Blackouts, yeni yılın çok çetin geçeceğinin sinyallerini yayıyor sanki. Brighton'ın haklı gururu The Go! Team, tarif edilmesi hayli zahmetli bir amigo çetesi. Indie rock, funk, hip-hop, sample yağmuru, punk ateşi, lo-fi eğlencesi ve 70'ler dizi müziklerinin olağanüstü reenkarnasyonuyla yeni jenerasyonun en (bu kelimeyi uluorta kullanmayı pek sevmem) "özgün" karışımlarından biri.

Altı kişiden kurulu The Go! Team'in bu benzersiz müziğinin yükselttiği şarkıları seslendirenler ise grubun amigo kızları. Şanlarına yakışır şekilde yaptıkları tezahüratlarla şarkıların zaten sahip olduğu tuhaf karizmalarına başka tuhaflıklar ekliyorlar bu sayede. Davulun, basın, gitarın alıp yürümesinden bahsetmiyorum bile. Tüm bu özgün yapılanmayı hem eğlence, hem de deneysel olgunluğa büründürebilmeleri yüzünden sanatsal, hatta sinematik yönü güçlü bir grup oldukları yorumu ne derece aşırı olur bilmem. Ama bana hiç de aşırı gibi gelmiyor. Hepsi birbirinden vurucu Thunder, Lightning, Strike (2004) ve Proof Of Youth (2007) albümlerine 2011 itibariyle ekledikleri Rolling Blackouts halkası, bu iki albümü yıllarca dinleyip "acaba The Go! Team gözümde daha nereye kadar yükselebilir" diye düşündüğüm sırada yeni yıla bomba gibi düştü. Gözümde çoktan efsaneye dönüşmüş bu iki albüme bir üçüncünün eklenecek olması, yüreğimi heyecanla doldurduğu kadar, yaşanmış hayal kırıklıklarının verdiği kaygıları da beraber taşıyordu. Ne var ki, hayal kırıklığı kelimesinin The Go! Team için en büyük hakaretlerden biri olduğunu daha yeni yıla girmeden anlamış olmanın mutluluğu (ve bu yazıda "hayal kırıklığı" kelimesini kullanmanın utancı) her yanımı sardı.

2011 ile birlikte The Go! Team harikulade bir üçlemeye sahip. Rolling Blackouts, içindeki 13 şarkıyla şanlı geçmişine en ufak bir gölge düşürmüyor. Hatta kızlar bu albümde, maç öncesi ponponlarıyla slogan atmanın ötesine geçip, temposunu gece sürüşünden veya ergenlikten son çıkışın anayola bağladığı yetişkinlikten alan tonlarda şarkı bile söylüyorlar. Kolayca radyolara oynayabilecek kaliteli pop şarkılarına takla attırıyorlar. Alın size albümün radyolara single niyetine sunulan ilk şarkısı Buy Nothing Day... Böyle single olur mu demeyin. Böyle olur The Go! Team'in single'ı derim o zaman. Hayır pekâlâ single olur. Ama sanki eskiye nazaran daha bir olgunlaşmış The Go! Team var karşımızda. Mesela sonlara doğru Lazy Poltergeist diye intromsu bir piyano enstrümantali koyabiliyorlar albümlerine. Gerçi hemen peşinden albüme niye isim olarak verdikleri anlaşılan Rolling Blackouts tokatını yapıştırıyorlar. Kendi kabul görmüş tarihlerinin üzerine azar azar yenilikler ekleyen fazla grup yok günümüzde. T.O.R.N.A.D.O. ile maça çıkışları bile hem aynı, hem farklı. Ready To Go Steady düpedüz 60'lardan kopup gelmiş gibi. The Running Range, Apollo Throwdown, Voice Yr Choice, Back Like 8 Track ile hamurlarındaki lo-fi tavırlarını modernize ederek nakış misali işliyorlar.

Spor teması üzerinden gittiğimiz vakit, Rolling Blackouts öncesinde The Go! Team için "maçtan önce takıma ver Panther Dash'i, The Power Is On'u, Titanic Vandalism'i, Flashlight Fight'ı (Public Enemy'nin varı yoğu Terminator X bu şarkıyı konuk hüviyetinde uçurmuştur bu arada), takım sahada rakibin damarlarındaki tüm kanı çeksin" diye düşünürdüm. Rolling Blackouts bana aynı şeyleri tekrar düşündürdüğü gibi, sporda yenmek kadar yenilmenin de mümkünatını idrak etmiş bir olgunluğa sahip olduğunu gösterdi. Üstelik bunu, asla yenilmez olduğunu göstererek yaptı.

1. T.O.R.N.A.D.O.

2. Secretary Song

3. Apollo Throwdown

4. Ready to Go Steady

5. Bust-Out Brigade

6. Buy Nothing Day

7. Super Triangle

8. Voice Yr Choice

9. Yosemite Theme

10. The Running Range

11. Lazy Poltergeist

12. Rolling Blackouts

13. Back Like 8 Track

Yılın Albümleri (2010)

1. Chief - Modern Rituals

2. The High Violets - Cinéma

3. Gogol Bordello - Trans-Continental Hustle

4. The National - High Violet

5. Jónsi - Go

6. Paper Tongues - Paper Tongues

7. S - I'm Not As Good At It As You

8. Sully Erna - Avalon

9. Fallulah - The Black Cat Neighbourhood

10. First Aid Kit - The Big Black and The Blue

11. Malory - Pearl Diver

12. Sad Day For Puppets - Pale Silver and Shiny Gold

13. FM - Metropolis

14. Holy Fuck - Latin

15. God Is An Astronaut - Age Of The Fifth Sun

16. M.I.A. - /\/\ /\ Y /\

17. O Children - O Children

18. Ginger Ninja - Wicked Map

19. Karen Elson - The Ghost Who Walks

20. Erja Lyytinen - Voracious Love

21. Slimmy - Be Someone Else

22. The Chain Gang Of 1974 - White Guts

23. Gypsy & The Cat - Gilgamesh

24. [sub]Nova - Souvenir

25. The BellRays - Black Lightning

26. Tesla Boy - Modern Thrills

27. Delays - Star Tiger, Star Ariel

28. Signor Wolf - Funkonnection

29. Imelda May - Mayhem

30. Hellsongs - Minor Misdemeanors

31. Hurts - Happiness

32. The Bamboos - 4

33. Boom Pam - Alakazam

34. Dead Letter Circus - This Is The Warning

35. Synoptix - Tesla

36. Santana - Guitar Heaven: The Greatest Guitar Classics Of All Time

37. Yoav - A Foolproof Escape Plan

38. Lars & The Hands Of Light - The Looking Glass

39. The Reason - Fools

40. The Soft City - The Soft City

41. Sublim - Summerends

42. Jamiroquai - Rock Dust Light Star

43. Joe Satriani - Black Swans and Wormhole Wizards

44. Iron Maiden - The Final Frontier

45. Kylie Minogue - Aphrodite

46. The Steve Miller Band - Bingo!

47. Jackie Leven - Gothic Road

48. She & Him - Volume Two

49. Janelle Monáe - The ArchAndroid

50. Cee-Lo Green - The Lady Killer

51. Michael Gross & The Statuettes - Telepath

52. The Len Price 3 - Pictures

53. Kanye West - My Beautiful Dark Twisted Fantasy

54. Slash - Slash

55. Disappears - Lux

56. Cruyff In The Bedroom - Ukiyogunjou

57. Harper - Stand Together

58. Hans Zimmer - Inception

59. Devo - Something For Everybody

60. The Diplomats Of Solid Sound - What Goes Around Comes Around

61. Kamelot - Poetry For The Poisoned

62. Jonathan Tyler & The Northern Lights - Pardon Me

63. Orgone - Cali Fever

64. Peter Frampton - Thank You Mr. Churchill

65. Deluka - You Are The Night

66. Ania - Ania Movie

67. Hipbone Slim and The Kneetremblers - The Kneeanderthal Sounds Of

68. Butterfly Explosion - Lost Trails

69. Thunderball - 12 Mile High

70. Jerry Lee Lewis - Mean Old Man

71. Sasquatch - III

72. The Dead Weather - Sea Of Cowards

73. Herman Ze German - Take It As It Comes

74. The Sunshine Underground - Nobody's Coming To Save You

75. Sa DingDing - Harmony

76. Spiritual Beggars - Return To Zero

77. Bobby McFerrin - Vocabularies

78. Tears Run Rings - Distance

79. Isobel Campbell & Mark Lanegan - Hawk

80. Best Coast - Crazy For You

81. The Naked and Famous - Passive Me · Aggressive You

82. Girl Talk - All Day

83. Alphaville - Catching Rays On Giant

84. Tom Petty and The Heartbreakers - Mojo

85. 24pesos - Busted Broken and Blue

86. Highspire - Aquatic

87. Tame Impala - Inner Speaker

88. Van Canto - Tribe Of Force

89. Anberlin - Dark Is The Way, Light Is A Place

90. Widespread Panic - Dirty Side Down

91. Thee Attacks - That Mister Attack To You

92. SubtractiveLAD - Life At The End Of The World

93. Caro Emerald - Deleted Scenes From The Cutting Room Floor

94. J Roddy Walston and The Business - J Roddy Walston and The Business

95. Drive-By Truckers - The Big To-Do

96. I'm Not A Gun - Solace

97. Grum - Heartbeats

98. Papercut - Papercut

99. Mistachuck (Chuck D) - Don't Rhyme For The Sake Of Riddlin

100. Futurecop! - It's Forever, Kids

Yılın Şarkıları (2010)

1. Chief - Stealing

2. The High Violets - The Believer

3. The National - Conversation 16

4. [sub]Nova - Trains

5. Hurts - Wonderful Life

6. Cee Lo Green - Wildflower

7. Poets Of The Fall - Dying To Live

8. Ginger Ninja - Bone Will Break Metal

9. M.I.A. - XXXO

10. The Graduate - Make Believe

11. Malory - Water In My Hands

12. Halves - Blood Branches

13. Tina Dico - On The Run

14. Karen Elson - The Ghost Who Walks

15. The Autumn Film - Ships On The Ocean Floor

16. Dukes Of Windsor - Off The Radar

17. Jodymoon - I Know This

18. The Silver Seas - Jane

19. Fallulah - Only Human

20. Delays - Star Tiger, Star Ariel

21. Viva Death - Bullets Under Mind Control

22. O Children - Malo

23. Jónsi - Go Do

24. Gogol Bordello - Pala Tute

25. Slimmy - Be Someone Else

26. First Aid Kit - Hard Believer

27. Figure 5 - Never Believe

28. Shearwater - Black Eyes

29. FM - Bring Back Yesterday

30. My Darkest Days - Set It On Fire

31. Stephen Dale Petit - California

32. Lars and The Hands Of Light - Stranger To The Sea

33. Sia - Clap Your Hands

34. Kent - Varje gång du möter min blick

35. Band Of Horses - Laredo

36. Janelle Monáe - Cold War

37. Erja Lyytinen - Don't Let A Good Woman Down

38. The Chain Gang Of 1974 - F’n Head

39. Dead Letter Circus - One Step

40. Redshirt Theory - Liquid Night

41. Jackie Leven - Hotel Mini Bar

42. Yoav - Easy Chair

43. Gypsy & The Cat - Jona Vark

44. Goldheart Assembly - Hope Hung High

45. Cruyff In The Bedroom - Sasasihikari

46. Holy Fuck - Latin America

47. Kings Of Leon - Radioactive

48. The Morning Benders - Excuses

49. Sad Day For Puppets - Shadows

50. Kanye West - Monster (feat. Jay-Z, Rick Ross, Bon Iver & Nicki Minaj)

51. Sully Erna - Avalon

52. Berna - Fine Line

53. Vallejo - Snake In The Grass

54. Tom Lüneburger - This Year

55. The Chemical Brothers - Dissolve

56. Santana - Back In Black (feat. Nas & Janelle Monáe)

57. Angus & Julia Stone - On The Road

58. S - Save You

59. Bobby McFerrin - Say Ladeo

60. The Brother Kite - The Scene Is Changing

61. Alejandro Escovedo - Tula

62. Funkist - Traveling

63. Freedy Johnston - The Devil Raises His Own

64. Inspired Flight - It Always Takes

65. She & Him - Thieves

66. Washington - 1997

67. Magenta Skycode - King Of Abstract Painters

68. Anika Moa - I Am The Woman Who Loves You

69. Jamiroquai - Rock Dust Light Star

70. Imelda May - Psycho

71. Anberlin - Pray Tell

72. Duffy - Well, Well, Well

73. Max Sedgley - Hey Mr. Superstar

74. Amy Macdonald - Don't Tell Me That It's Over

75. Helen Stellar - Hyper-Aware (Eyes Wide Open)

76. Frightened Rabbit - Swim Until You Can't See Land

77. Kamelot - House On A Hill

78. Best Coast - Crazy For You

79. Grum - Heartbeats

80. Kurt Wagner and Cortney Tidwell - Picking Wild Mountain Berries

81. House Of Heroes - Salt In The Sea

82. Sa DingDing - Ha Ha Lili

83. The Sugar Plum Fairy Pr. - Not For Real

84. Jacqueline Govaert - Hard To Disagree

85. Sensual Harassment - Soldier

86. New Adventures - Million To One

87. HIM - In Venere Veritas

88. Tesla Boy - Thinking Of You

89. The Tapeaters - Oh My

90. Blackmore's Night - Dance Of The Darkness

91. The Diplomats Of Solid Sound - Back Off

92. My Chemical Romance - Sing

93. Magenta Skycode - King Of Abstract Painters

94. Kathryn Calder - Slip Away

95. I'm Not A Gun - In Sepia

96. Tom Petty & The Heartbreakers - I Should Have Known It

97. Florence + The Machine - Heavy In Your Arms

98. Nah Youn Sun - Breakfast In Baghdad

99. INXS - Never Tear Us Apart (feat. Ben Harper & Mylene Farmer)

100. Audra Mae - The Happiest Lamb