Issız Ada Radyosu Arşivi (Ekim 2021)

Johnny! - Karl Hector Presents: Johnny!

Yıl: 2021 Gana/Almanya

Tür: Afro-Rock

"F" Rate: 7/10

I.A.R. tavsiyesi: "Only Love (Odo Nkwa)"

Motörhead - Everything Louder Forever - The Very Best Of

Yıl: 2021 İngiltere

Tür: Hard Rock, Heavy Metal

"F" Rate: 9/10

I.A.R. tavsiyesi: "Ace of Spades"

The Courettes - We Are The Courettes

Yıl: 2018 Danimarka

Tür: Garage Rock, Punk

"F" Rate: 5/10

I.A.R. tavsiyesi: "T-C-H-A-U"

Goat - Requiem

Yıl: 2016 İsveç

Tür: Psychedelic Rock, Afrobeat

"F" Rate: 7/10

I.A.R. tavsiyesi: "Goatfuzz"

77 Bombay Street - Start Over

Yıl: 2021 İsviçre

Tür: Pop Rock

"F" Rate: 3/10

I.A.R. tavsiyesi: "Middle of My World"

Marc Warbler - Confidence of Ignorance

Yıl: 2021 Almanya

Tür: Electronic, Electropop

"F" Rate: 6/10

I.A.R. tavsiyesi: "Rewind"

Dan Berridge (Broadway Project) - Flickan OST

Yıl: 2010 İngiltere

Tür: Score, Ambient

"F" Rate: 7/10

I.A.R. tavsiyesi: "Flickan Theme"

Pond - 9

Yıl: 2021 Avustralya

Tür: Neo-Psychedelia, Psychedelic Pop

"F" Rate: 7/10

I.A.R. tavsiyesi: "Song for Agnes"

Coldplay - Music of the Spheres

Yıl: 2021 İngiltere

Tür: Pop, Pop Rock

"F" Rate: 4/10

I.A.R. tavsiyesi: "My Universe (feat. BTS)

Cruel Intentions OST

Yıl: 1999 ABD

Tür: Alternative Rock, Pop

"F" Rate: 6/10

I.A.R. tavsiyesi: The Verve - "Bitter Sweet Symphony"

Destinity - In Continuum

Yıl: 2021 Fransa

Tür: Melodic Death Metal

"F" Rate: 7/10

I.A.R. tavsiyesi: "Architect of Light"

The War on Drugs - I Don't Live Here Anymore

Yıl: 2021 ABD

Tür: Indie Rock, Pop Rock

"F" Rate: 6/10

I.A.R. tavsiyesi: "I Don't Live Here Anymore (feat. Lucius)"

Limp Bizkit - Still Sucks

Yıl: 2021 ABD

Tür: Alternative Rock, Rap Rock

"F" Rate: 5/10

I.A.R. tavsiyesi: "Dad Vibes"

Mastodon - Hushed and Grim

Yıl: 2021 ABD

Tür: Progressive Metal, Stoner Metal

"F" Rate: 7/10

I.A.R. tavsiyesi: "Gobblers of Dregs"

Chrissy Zebby Tembo & Ngozi Family - My Ancestors

Yıl: 1976 Zambia

Tür: Zamrock, Psychedelic Rock

"F" Rate: 6/10

I.A.R. tavsiyesi: "Feeling Good"

Ministry - Moral Hygiene

Yıl: 2021 ABD

Tür: Industrial Metal, Alternative Rock

"F" Rate: 8/10

I.A.R. tavsiyesi: "Alert Level"

We Are Scientists - Huffy

Yıl: 2021 ABD

Tür: Indie Rock

"F" Rate: 7/10

I.A.R. tavsiyesi: "Sentimental Education"

Karibuni Addis - Road Back to Ethiopia

Yıl: 2021 Almanya

Tür: World, Folk, Rock

"F" Rate: 5/10

I.A.R. tavsiyesi: "Wir sind eins / Esheruru"

Juleah - Desert Skies

Yıl: 2019 Avusturya

Tür: Psychedelic Rock

"F" Rate: 7/10

I.A.R. tavsiyesi: "Black Vanilla"

Joe Bonamassa - Time Clocks

Yıl: 2021 ABD

Tür: Blues Rock, Hard Rock

"F" Rate: 8/10

I.A.R. tavsiyesi: "Notches"

Take Me Home Tonight (OST)

 
Michael Dowse'un yönettiği Take Me Home Tonight, mezun olduktan dört sene sonra hala ne yapacağına karar verememiş parlak bir genç olan ve bir video mağazasında çalışan Matt'in (Topher Grace) merkezinde yer aldığı hoş bir romantik komedi. Bir gün mağazaya lisede ümitsizce aşık olduğu balo kraliçesi Tori Frederking'in (Teresa Palmer) gelmesiyle hayatının fırsatını yakaladığını düşünen Matt müşteri kılığında ona yanaşır. Tori onu hatırlasa da Matt hatırlamamış gibi yapar ve ayak üstü bir sürü yalan söyler. Matt'in ikizi olan Wendy'nin (Anna Faris) erkek arkadaşı Kyle'ın (Chris Pratt) akşamki partisine Tori'nin de gideceğini öğrenen Matt, uçuk kaçık kankası Barry (Dan Fogler) ile birlikte partiye gitmeye karar verir. Bu parti, onun Tori'yi kazanması için büyük bir fırsattır. Tabii parti gecesi türlü vukuatların, tuhaflıkların, aynı zamanda yalanlar üzerine kurulmaya çalışılan romantizmin yaşanacağı unutulmaz bir geceye dönüşecektir. Bu filmi izleme sebebim olayın 80'lerde geçmesi ve 80'lerde geçen çoğu romantik komedide olduğu gibi 80'ler derlemesi bir soundtrack albüme sahip olmasıydı. Film de, albüm de bu açıdan hiç pişman etmedi.

2000'li yıllarda 80'lerde geçen filmler çekmenin bazı eksikliklerini hissettirse de, o masum romantizmi ve komediyi, üstüne 90'lar ruhunu da katarak sevimli hale getiren filmlerden biri olan Take Me Home Tonight, bir yanıyla VHS mağazasından kiralanıp izlenen şeylere benziyor. 80'lerde çekilen filmler kadar olmasa da, 80'lerde geçen 2000'ler filmlerinin de insanın içini cız ettirmesi, yaşlandığımızın yüzümüze vurulma şekillerinden biridir. Hele de filmin üstüne bir de o yıllara ait şarkıların serpiştirilmesi, olayı cız ettirmenin bir üst seviyesine taşır. Take Me Home Tonight'in bana yaptığı da buydu. Müzik albümünden daha önce haberim olmuştu ve dinlemiştim. Ama filme hiç sıra gelmemişti. Üzerinden 10 yıl geçtikten sonra nihayet boş bir zamanıma denk gelmesiyle izlediğim film, içinde iyi anlar barındıran normal bir feel-good movie. Zaten aradığımız da genelde o feel-good duygusu olduğu için beklentilerimiz cevap bulmakta zorlanmıyor. Güzel olan şarkılar da haliyle o 80'ler ruhunu tekrar getirip kucağımıza bıraktı. Hem kendimizi iyi hissettiğimiz, hem de zahmetsizce melankolisine kapıldığımız pop, new wave, pop rock şarkılarından bir demetle yine yaşlandığımız aklımıza geldi.

Şarkıların neredeyse hiç susmadığı film, hızlı ve olaylı geçeceği anlaşılan bir günü anlatıyor. Video Killed The Radio Star eşliğinde açılıp Live Is Life eşliğinde kapanan filmin albümü de bu şarkılarla açılıp kapanıyor. Açılış jeneriğinde Hungry Like The Wolf'u, geceki parti için hazırlık yapan gençlerin görüntülerinden derlenen sahneye konan Kickstart My Heart'ı, Barry'nin kovulduğu araba galerisinden parti için Mercedes çaldığı sahnede ise tüm zamanların en gaz rap şarkılarından Straight Outta Compton'ı duyuyoruz. Yine çeşitli sahnelerde 80'lerin bayrak şarkılarından Betty Davis Eyes, Everybody Have Fun Tonight, Come On Eileen, Let My Love Open The Door art arda sahne alarak albümü arşivlememiz yönünde adeta üzerimizde baskı kuruyor. Tabii şarkı aralarında filmden alınan kısa diyaloglar da işe renk katmış. Albüme alınmayan bir sürü de şarkı var ki diğerleri neyse de bence en önemlileri ve keşke olsaydı dediklerim, Matt, Wendy ve Barry'nin partiye giriş yaparken çalan Let's Go All The Way ve Barry'nin partideki komik dans challenge sahnesinde yer alan INXS'ın en mühim hitlerinden What You Need şarkılarıydı. Zaten "şu da olsaydı, bunu da koysalardı" olayını çoğu soundtrack albümde yaşıyoruz. Yine de 80'lerin her telinden çalan, beraberinde kalbimizi de çalan bu tip derlemelerin arşivcisi iseniz, orada Take Me Home Tonight'a da yer açın.

1. Buggles - Video Killed the Radio Star (Single Version)

2. Matt & Tori - The Fredricking

3. Duran Duran - Hungry Like the Wolf

4. Yaz - Situation

5. Kyle - That’s What I’m Talking About

6. Mötley Crüe - Kickstart My Heart

7. Matt & Barry - Barry’s Advice

8. N.W.A - Straight Outta Compton

9. Kim Carnes - Bette Davis Eyes

10. Barry - Meeting Trish Anderson

11. Men Without Hats - Safety Dance

12. Wendy & Kyle - Rocket Surgeon

13. Dexys Midnight Runners - Come On Eileen

14. That Loser That Always Shows Up At The Party With A Guitar - Oh Sherrie

15. Wang Chung - Everybody Have Fun Tonight

16. Pete Townshend - Let My Love Open the Door (E. Cola Mix)

17. Matt & Tori - Can I Call You?

18. Opús - Live Is Life

19. Atomic Tom - Don’t You Want Me

The Courettes - Back In Mono

 
Gitar ve vokalde Brezilyalı Flávia Couri ve davulda Danimarkalı Martin Couri'den oluşan The Courettes, Here Are The Courettes! (2015) ve We Are The Courettes (2018) albümlerinden sonra 2021'e Back In Mono adındaki üçüncü albümleriyle giriş yaptılar. Karı koca Couriler üç albümdür garaj rock adına eteklerinde ne kadar taş varsa döktüler, dökmeye de devam ediyorlar. İlk iki albümü de yerinde ve zamanında dinlemiş biri olarak retro soundlarına, rock'n roll tutkularına saygı duymakla beraber, defalarca dinlemelik, yılın albümleri arasında göstermelik bir bağlanma yaşayamamıştım. Back In Mono ise adı üstünde stereodan monoya geçerek nostaljinin dibine vurdukları nefis bir albüm olmuş. Punk, surf, power pop gibi gitarın coştuğu türleri kendi klasik garage rock kimliğinde eriten ikili, 60'ların girl group ve 90'ların riot grlll akımlarından sentezlenmiş 14 şarkıyı dinleyicisinin kan dolaşımına sokmayı, orada da vızır vızır dolaştırmayı başarıyor.

Kariyeri boyunca yüzlerce konsere çıkmış, bu konserlerde tanınmış grupların performansları öncesi seyircileri kızıştırma görevini üstlenmiş The Courettes, kendine ait konserleriyle de özellikle ülkesi Danimarka'da sevilen bir marka. Müzik dergilerinin övgü dolu sözlerinin birinde "The Ronettes ve The Sonics buluşması" gibi bir benzetme yapılmış ki, çoğu anlarda katılmamak elde değil. Bu tip buluşturmalar bazı gruplar dinlensin diye clickbait işlevi görse de, müzikal ruh olarak birbirinden fazla kopuk olmayan bunun gibi zeki benzetmelerin hastasıyız. (Bu arada The Sonics'in 1965 yılında çıkan ilk albümünün adı da Here Are The Sonics!!!'tir.) Zaten Couri çifti müzikal açıdan etkilendiklerini sayarken genelde hep "The" ile başlayan rock'n roll, punk ve pop soul gruplarından bahsediyorlar. Bu etkilenmelerle ortaya yepyeni bir müzik çıkarmış değiller. Hatta çok eski usül bulup burun kıvıranları da çoktur. İlk iki albümden sonra ben de oralardan geçmiştim. Ama Back In Mono gösterdi ki, iyi şarkılarla eskiymiş yeniymiş o usülün pek bir önemi kalmıyor.

Albümden çıkan ilk tekli Hop The Twig ve albümün en iyilerinden biri. Açılıştaki I Want You! Like a Cigarette, Trash Can Honey,  R.I.N.G.O., Night Time (The Boy of Mine), Misfits & Freaks, Won't Let You Go diye 2-3 dinlemeden sonra kendi adıma iyice emin olduğum şarkıların da bu ilk tekliden hiç bir eksiği yok. Bugüne kadarki bütün söz ve müziklerin Rio doğumlu Flávia Couri'ye ait olduğu The Courettes şarkıları, bu son albümde sanki diğerlerine nazaran biraz daha sert ve garajın hakkını veren türden olmuş ki, muhtemelen onu sevme sebeplerinin başında da bu mono sertlik geliyor. Sert kelimesinden ürken dinleyicileri yumuşatacak basit formülleri de cebinde taşıyan grup, sağladığı bu dengeyle işin eğlenceli yönünü de atlamıyor. Hatta büyükçe bir garajda verilecek bir yılbaşı partisinin 36 dakikası bu albüme ayrılarak havaya girilebilir. Gerçi böyle bir hayal gerçekleşirse aklıma gelecek ilk albüm Back In Mono olmaz ama onun da yer aldığı bir playlist fena durmaz. Neticede garajın güzelliği içine yansımış bir albüm Back In Mono...

1. I Want You! Like a Cigarette

2. I Can Hardly Wait

3. Hey Boy

4. Night Time (The Boy of Mine)

5. R.I.N.G.O.

6. Until You're Mine

7. Trash Can Honey

8. Hop the Twig

9. Misfits & Freaks

10. My One and Only Baby

11. Too Late to Say I'm Sorry

12. Edge of My Nerves

13. Won't Let You Go

14. Cry Cry Cry

Hayajan - Khusouf Al-Ard

 
2013 yılına ait ilk albümleri Ya Bay'dan bahsedeli birkaç ay oldu ama Hayajan sevgim bitmedi. 2019'da çıkardıkları Khusouf Al-Ard da Ya Bay kadar içime işleyen şarkılardan oluştuğu için onun hakkını da teslim etmek istedim. 10 şarkı 35 dakikalık bu albüm için Ya Bay'dan biraz daha kolay benimsenebilir ve sindirilebilir benzeri bir yorumda bulunmuştum. Bunu bir zayıflık veya eksiklik olarak görmüyorum. Sadece Ya Bay'daki progressive ve psychedelic keskinlik onu daha olgun gösterebiliyordu bana göre. Yine buradan Khusouf Al-Ard'ın olgun olmadığını düşündüğüm anlaşılmasın. Kısaca kalite kelimesinin her iki albümü de kapsadığını söyleyerek işin içinden çıkalım olsun bitsin. Her iki albüm arasında 6 yıl olmasına rağmen form kaybı yaşamadan sanki kaldıkları yerden devam etmişler gibi bir albüm Khusouf Al-Ard... İlk albüm için "solist Alaa Wardi'nin sesini şarkılardan çıkarsak hiç kimse Hayajan'a Ortadoğulu bir grup diyemez" demiştim. Bu albümde de adeta bir Ortadoğu enstrümanı gibi nağmelerle, iniş çıkışlarla orkestra şefi gibi şarkılara kimlik veren Alaa Wardi, rock ve pop vokal hakimiyeti konusunda yeteneklerini yine konuşturuyor.

Kurdeleyi kesen Yalla Bina, synth ve ritm itibariyle inceden bir disko havası verince azıcık yadırgadım. Şikayetçi değilim ama ilk albümden kalma beklentilerime hafif bir ters köşe yaptıkları için de sevindim. Üstelik ilerleyen dakikalarda birbirinden şık El-Hob Mawjoud ve Al-Ghabah'da da bu gitarlı Ortadoğu diskosunun çok iyi biçimde kurgulanışını görünce Hayajan'ın vizyonuna bir defa daha tav oldum. O synth ve gitar uyumundan faydalanma şekilleri 80'ler pop/new wave yaşanmışlıklarına hiç de uzak değil. Keza, Ardon Wahed, Zubalah ve özellikle çakmak yakıp havada bir sağa bir sola sallayarak coşkuyla nakaratına eşlik edilesi Jibna Al-Eid yine 80'lerin mid-tempo pop rock nostaljisine satır aralarında şahane atıflarda bulunan şarkılar. Bu durum ilk albümde de vardı ama nasıl orada rock başrolünde bunlar yaşanıyorsa, bu albümde pop başrolünde yaşanıyor. Oya gibi işlenmiş, zekice planlanmış, sahip olması gereken ruh katılmış, hazmı kolay ama bir şekilde o lezzetli tadını unutturup bir sonraki tadımda kendini tekrar hatırlatacak türden şarkıların hastasıyız. Doktorumuz Hayajan ise albüm boyunca bizi tedavi ve taburcu ediyor.

Albüm geneline hakim pop, pop rock ve indie rock kalıplarının yanında başka şahane dokunuşlar da mevcut. Tuşlulardaki becerilerini de dosta düşmana duyuran albümde yan karakter olarak göz dolduran bu synth çeşnisi, Insan'da doğrudan nefis bir synthpop kimliği kazanıyor. İlk 25 saniyesiyle bana eyvah dedirten, ancak birden tatlı bir pop akışkanlığı kazanan, nakaratıyla zirve yapan, 3. dakikasından sonra harikulade bir progressive rock dönüşümü yaşayan 5 dakikalık Mashakel ile o kimliği pasaporta çeviriyor. Albümün bir başka özel parçası da, Alaa Wardi'nin sanki kendi dijital versiyonuyla birlikte söylediği sakin, gizemli, finale doğru tüyleri diken diken eden yükselişiyle Kbirna... Zaten Wardi, ilk albüm de dahil, tüm şarkılara damga, imza, mühür ne varsa vuran vokal yelpazesiyle tam bir kahraman. A capella tarzında Fi Ba7ri (2015) adında bir solo LP'si, Madinat Al-Salah (2016) adında da bir solo EP'si olan Wardi, nasıl profesyonel bir vokal olduğunu gösteriyor. Yine de onu Hajayan şarkılarında duymanın keyfi bu sololarda yok. İki muhteşem albümü arasında 6 yıl bulunan Hayajan, başlarına bir iş gelmezse bu örüntüye göre üçüncü albümünü 2025'te falan çıkaracak. O kadara ya da daha erkenine ömrümüz yeter mi bilinmez. Ama eldeki bu iki albüm, onlarca albümü olan bir sürü grubun külliyatına rahmet okutacak kadar kaliteli ve tutkulu.

1. Yalla Bina

2. Ardon Wahed

3. Zubalah

4. Insan

5. El-Hob Mawjoud

6. Jibna Al-Eid

7. Mashakel

8. Al-Ghabah

9. Kbirna

10. Dinya Mosh Aminah