Gitar ve vokalde Brezilyalı Flávia Couri ve davulda Danimarkalı Martin Couri'den oluşan The Courettes, Here Are The Courettes! (2015) ve We Are The Courettes (2018) albümlerinden sonra 2021'e Back In Mono adındaki üçüncü albümleriyle giriş yaptılar. Karı koca Couriler üç albümdür garaj rock adına eteklerinde ne kadar taş varsa döktüler, dökmeye de devam ediyorlar. İlk iki albümü de yerinde ve zamanında dinlemiş biri olarak retro soundlarına, rock'n roll tutkularına saygı duymakla beraber, defalarca dinlemelik, yılın albümleri arasında göstermelik bir bağlanma yaşayamamıştım. Back In Mono ise adı üstünde stereodan monoya geçerek nostaljinin dibine vurdukları nefis bir albüm olmuş. Punk, surf, power pop gibi gitarın coştuğu türleri kendi klasik garage rock kimliğinde eriten ikili, 60'ların girl group ve 90'ların riot grlll akımlarından sentezlenmiş 14 şarkıyı dinleyicisinin kan dolaşımına sokmayı, orada da vızır vızır dolaştırmayı başarıyor.
Kariyeri boyunca yüzlerce konsere çıkmış, bu konserlerde tanınmış grupların performansları öncesi seyircileri kızıştırma görevini üstlenmiş The Courettes, kendine ait konserleriyle de özellikle ülkesi Danimarka'da sevilen bir marka. Müzik dergilerinin övgü dolu sözlerinin birinde "The Ronettes ve The Sonics buluşması" gibi bir benzetme yapılmış ki, çoğu anlarda katılmamak elde değil. Bu tip buluşturmalar bazı gruplar dinlensin diye clickbait işlevi görse de, müzikal ruh olarak birbirinden fazla kopuk olmayan bunun gibi zeki benzetmelerin hastasıyız. (Bu arada The Sonics'in 1965 yılında çıkan ilk albümünün adı da Here Are The Sonics!!!'tir.) Zaten Couri çifti müzikal açıdan etkilendiklerini sayarken genelde hep "The" ile başlayan rock'n roll, punk ve pop soul gruplarından bahsediyorlar. Bu etkilenmelerle ortaya yepyeni bir müzik çıkarmış değiller. Hatta çok eski usül bulup burun kıvıranları da çoktur. İlk iki albümden sonra ben de oralardan geçmiştim. Ama Back In Mono gösterdi ki, iyi şarkılarla eskiymiş yeniymiş o usülün pek bir önemi kalmıyor.
Albümden çıkan ilk tekli Hop The Twig ve albümün en iyilerinden biri. Açılıştaki I Want You! Like a Cigarette, Trash Can Honey, R.I.N.G.O., Night Time (The Boy of Mine), Misfits & Freaks, Won't Let You Go diye 2-3 dinlemeden sonra kendi adıma iyice emin olduğum şarkıların da bu ilk tekliden hiç bir eksiği yok. Bugüne kadarki bütün söz ve müziklerin Rio doğumlu Flávia Couri'ye ait olduğu The Courettes şarkıları, bu son albümde sanki diğerlerine nazaran biraz daha sert ve garajın hakkını veren türden olmuş ki, muhtemelen onu sevme sebeplerinin başında da bu mono sertlik geliyor. Sert kelimesinden ürken dinleyicileri yumuşatacak basit formülleri de cebinde taşıyan grup, sağladığı bu dengeyle işin eğlenceli yönünü de atlamıyor. Hatta büyükçe bir garajda verilecek bir yılbaşı partisinin 36 dakikası bu albüme ayrılarak havaya girilebilir. Gerçi böyle bir hayal gerçekleşirse aklıma gelecek ilk albüm Back In Mono olmaz ama onun da yer aldığı bir playlist fena durmaz. Neticede garajın güzelliği içine yansımış bir albüm Back In Mono...
1. I Want You! Like a Cigarette
2. I Can Hardly Wait
3. Hey Boy
4. Night Time (The Boy of Mine)
5. R.I.N.G.O.
6. Until You're Mine
7. Trash Can Honey
8. Hop the Twig
9. Misfits & Freaks
10. My One and Only Baby
11. Too Late to Say I'm Sorry
12. Edge of My Nerves
13. Won't Let You Go
14. Cry Cry Cry
.jpg)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder