White Denim - Stiff

Üç kişilik Parque Touch (Josh Block, James Petralli, Lucas Anderson) ve tek kişilik Peach Train (Steve Terebecki) grupları, Mart 2005'te bir konserde tanışırlar. Terebecki artık yalnızlıktan sıkıldığından mıdır, Parque Touch'ta bas çalmak istediğini grup üyelerine söyler. Onların da bu teklifi kabul etmeleriyle dört kişi olan grup, 2006 yılında adını White Denim olarak değiştirerek müzik yapmaya, memleketleri Teksas'tan farklı bir ses vermeye başlarlar. Teksas'ta doğup, orada müzik yapıp da blues ve country ile haşır neşir değilseniz muhtemelen orijinal şeyler ortaya çıkarırsınız. White Denim de indie, garage, progressive, psychedelic, southern, experimental, artık rock namına ne varsa müziğine boca etmiş bir grup olarak belli bir orijinallik sağlamış. Ama sadece müzikal yönden sağlanan bu orijinallik, 2016 tarihli son albümden önce bir tek 2009 yapımı Fits'te beni çekmişti. Tüm albümlerini dinlemiş biri olarak en çok aklımda kalanın Fits olduğunu düşünürken, yıllar sonra tekrar döndüğümde White Denim müziğini hangi kafayla sevdiğimi anlayamadım.

White Denim diskografisi kronolojik olarak daha deneysel bir üsluptan, daha dinlenebilir şarkı formatına doğru yavaş yavaş seyreden bir yapıda bana göre. Bu deneysel işlerden hiç anlamayan ve hazzetmeyen bir dinleyici olarak bu meseledeki düz adamlığımdan taviz vermekte zorlanırım. Fakat nasıl olduysa o dönemler özellikle Workout Holiday (2008), Fits (2009), Corsicana Lemonade (2013) albümlerini bir şekilde sevmişim. Ama bir yere kadar. Israrla müzik marketlerden istediğim, tüm sosyal medya unsurlarından takip ettiğim bir grup olmadığı için 2016 tarihli Stiff'in çıktığını görünce hiç de heyecan yapmadım. "Sahi, White Denim diye de bir grup vardı" dedim. Bir an önce dinleyeyim diye heves etmedim. Fakat dinledikten sonra White Denim sınırları içinde bana en çok hitap eden albümün Stiff olduğuna karar verdim. Çünkü işler epey değişmişti. Yukarıda sıraladığım rock kokteylini oluşturan malzemelerden bazıları yerinde dursa da, Stiff'i diğer albümlerden ayıran en belirgin (ve benim için en önemli) özellik, James Petralli'nin müthiş soul vokali oldu.

Peki daha önceki 6 albümde bu vokal neredeydi sorusunun cevabını merak ettim. Lider konumundaki Petralli, "Stiff sanki ilk albümümüzmüş gibi olsun istedim, köklerimize, özümüze dönmemiz gerektiğini hissettim" demiş. Be adam, madem senin böyle zengin bir özün, böyle olağanüstü bir sesin vardı, bunca yıl ve albüm boyunca aklın neredeydi? Grubun şu uzun kariyerinde hem tarz, hem de kalite yönünden en iyi albümünü yapması 10 yılı bulmuş. Şu anlamsız deneysel rock uğruna ne kadar boş işlerle uğraşmışlar. Oysa Stiff o kadar güçlü ve incelikli bir soul rock ruhu taşıyor ki, 60'ları ve 70'leri aynı potada eritebiliyor. Süzdüğü şeyi bazen 60 - 70'lerde olduğu gibi bırakmaya çalışıyor, bazen de dönemimizin retro rock modasına modifiye ediyor. Petralli bildiğin siyah soul şarkıcıları gibi söylüyor. Albümdeki 9 şarkı yağ gibi akarken insan bu şarkıları dinlemek kadar çalıp söylemenin de çok keyif vereceğini hemen anlıyor. En azından rock ile temas halindeki soul funk sevenlerin bayılacağını hemen anlıyor.

Sırasıyla Had 2 Know (Personal), Ha Ha Ha Ha (Yeah) ve Holda You (I'm Psycho) ile tozu dumana katan, sanki yılların White Denim'i değil de, 70'li yılların azılı psychedelic funk rock gruplarından biri gibi ışık saçan grup, sadece bu ilk üç şarkıyla bile yılın en heyecan verici işlerinden birine imzasını atıyor. Özellikle Petralli'nin Curtis Mayfield'den esinlendiğini söylediği Ha Ha Ha Ha (Yeah) dinlemelere doyamadığım, pamuklara sardığım bir şarkı. Keza, kendi kendini pamuklara sarmış Take It Easy (Ever After Lasting Love) ile dingin ama tutkulu soul denizine sakince yelken açmak da mümkün. Albümün tam ortasında bir inci gibi parlayan Take It Easy'yi alıp, içinde Marvin Gaye, Al Green, Bill Withers şarkıları bulunan bir derlemeye çaktırmadan koysak pek garipsenmez. (I’m The One) Big Big Fun, Real Deal Momma, Mirrored In Reverse gibi şarkılar da yer doldursun diye konmamış, takım oyununu daha da güçlendiren nitelikte olunca her Stiff dinletisi ayrı bir yolculuğa dönüşüyor.

Stiff'in bu kadar farklı olmasının nedenlerinden biri de, davulcu Josh Block ve gitarist Austin Jenkins'in, yine Teksaslı 26 yaşındaki soul, R&B şarkıcısı Leon Bridges'in debut albümü Coming Home'da çalışmak için gruptan ayrılması, yerlerine Jonathan Horne ve Jefferey Olson adlı iki arkadaşın gelmesi olabilir. Block ve Jenkins gruptan ayrıldıktan sonra White Denim'in son halini duyunca ne düşünmüştür diye merak etmiyor değilim. Merak ettiğim bir başka husus da, şayet White Denim 2008'den itibaren Stiff tarzında albümler yapsaydı, içinden kimbilir daha nasıl inciler çıkacaktı. Geç olsun, güç olmasın tabii ama bunca yıl, bunca albüm boyunca o tuhaf şarkıları çalıp söylerken nasıl keyif aldı bu adamlar diye düşünmemek elde olmuyor bazen. Stiff şarkılarından alınacak şu güzelim keyif dururken.

1. Had 2 Know (Personal)
2. Ha Ha Ha Ha (Yeah)
3. Holda You (I'm Psycho)
4. There's a Brain in My Head
5. Take It Easy (Ever After Lasting Love)
6. (I'm the One) Big Big Fun
7. Real Deal Mama
8. Mirrored in Reverse
9. Thank You