The High Violets - Heroes & Halos

Sene 2010. The High Violets'in Cinéma adlı dördüncü albümlerine övgüler düzeli aradan altı yıl geçti. Artık böyle bir grup olduğunu bile nerdeyse unutmuşum ki, Heroes & Halos adıyla üstünde The High Violets yazan yeni bir kapak görünce tuhaf hislere büründüm. Aradan uzun zaman geçmiş olduğunu anladım. Ama öte yandan arşivden Cinéma'yı çıkarıp dinleyince sanki en son geçen sene albüm yapmışlar gibi yakın bir ton duydum. Eski bir dostla uzun zaman sonra karşılaşmak gibiydi. Kurulduğu 1999'dan bu yana istikrarlı bir dream pop ve shoegaze yoğunluklu alternative rock geçmişi olan grup, beni ilk defa Cinéma ile çarpmış, bu kadar müzikal kirlilik içinde elmas gibi parlayan bir albüm sahibi olmanın haklı gururunu taşımıştı. O müzikal kirlilik halen yerli yerinde dururken bu defa ortaya çıkan Heroes & Halos, belki şimdilik üzerimde Cinéma kadar çarpıcı bir etki yaratmamış olsa da, aynı Cinéma gibi dinledikçe kıymetini arttıracak hamleleri, kozları, derinlikleri bünyesinde taşıyan bir albüm.

Önceki / sonraki albüm karşılaştırma klişesine girmek bazen gerekli, bazen gereksiz olabiliyor. Bu albümde bir The Believer, bir Goodnight Goodbye yok belki. Ama bu kez How I Love (Everything About You) var, Bells var. Grubun 2010 ruhunu geri getiren, ilk dinleyişte kıymetleri anlaşıldığı kadar sonradan anlaşılması muhtemel başka besteler var. 2010 ruhu falan derken öyle olağanüstü orijinal bir müzikten söz etmiyorum. Bu ruh, özellikle shoegaze türünün pop rock ile bağlantısını koparmamış uzantısı olarak kendini gösteriyor. Yoğun, derin, kişilikli, hacimli bir müzik. Kaitlyn Ni Donovan'ın buğulu sesinin de bu ruhta payı büyük. Öyle ki, Dum Dum gibi basit bir tasarım bile bu müziğin himayesinde gücünün iki kat daha fazlasını gösterebiliyor. Ama mesela kapanıştaki Hearts In Our Throats, bu müziğin bile kurtaramadığı kötü bir final olmuş. Hani buradan da "müzik ne kadar hacimli olursa olsun, o müziğe uygun şarkı yazmak önemli" fikrine ulaşmak olası.

Yine de istisnalar kaideyi bozmamış, yüzeyde kendini hemen belli edenler yanında, daha dipte olup çıkarılmayı bekleyenler de albümü iyice zenginleştirmiş. Bu zenginlik, etrafa hava atan sonradan görmelikte değil, kendini abartıya kaçmadan geçindirebilen, zaruri ihtiyaçlar dışında kalanları paylaşmaktan çekinmeyen cömert bir zenginlik. Cinéma'da da gördüğüm ama pek de takmadığım şekilde bazen denge kuramamışlar. Mesela Break A Heart gibi güzel bir şarkıya aynı güzellikte nakarat yazamamışlar. Oysa Ease On örneğinde olduğu gibi nakarata hiç ihtiyaç duymayan harika şarkılar da yazabiliyorlar. "Öyle yazıyorlar, böyle yazıyorlar"... Evet, bunlar yazılan şeyler. Belki özellikle zaman ayrılmış birer fikir olarak, belki biryerlere çiziktirilmiş küçük, özensiz notlar olarak, belki enstrüman başında serbest takılırken ortaya çıkmış olarak yazılan şeyler. Nelerden ilham aldıkları belli belirsiz. Fakat ilham verici oldukları benim için kesin. Altı yıl sonra yine tam onları unutmuşken yapacakları albümde de aynı karakterde bir müzik + şarkılarla kapımıza dayanmaları heyecan verici. İşte Heroes & Halos, tam da "eğer altı yıl sonra döneceksen böyle bir albümle döneceksin" albümü.

1. How I Love (Everything About You)
2. Dum Dum
3. Long Last Night
4. Break a Heart
5. Bells
6. Heroes and Halos
7. Longitude
8. Ease On
9. Comfort in Light
10. Hearts in Our Throats