Depeche Mode - Sounds Of The Universe

80’ler, 90’lar, hatta 2000’lerin ilk 10 yılı ve Depeche Mode hâlâ ayakta. Lâkin bu ayakta durma haline fena aldanmışım. Çünkü uzun zamandır DM’un iyi şarkılar yazıp söylemediğini düşünüyorum. Bir 10-15 yıl öncesine kadar yeni DM albümü çıkıyor dendiğinde duyduğum heyecanın yerinde yeller esiyor artık. 1990’daki Violator albümüne kadar hepsi birer elektro klasiği albümler, geniş zamanlı eşsiz şarkılar, başta rock olmak üzere çeşitli türlerle yaşanan flörtler, kapalı gişe konserler, etrafı güllük gülistanlık etmişti. Tabi DM gibi kült grupların bu parıltılı dünyanın getirileri olan uyuşturucu, grup içi anlaşmazlıklar / ayrılıklar, (tamamen bana göre) kıytırık solo albümler, özel hayat çalkantıları ile yıpranmaması da zor. Mühim olan en az hasarla atlatmak. Şahsi görüşüm, DM’un bu bâdireleri atlatırken müzikal anlamda kalıcı yaralar aldığı yönünde. Hiç heyecan yapamadan telaffuz edeceğim son albüm Sounds Of The Universe bu düşüncemi pekiştirmekten başka bir şeye yaramadı ne yazık ki.

Aslında Çarşamba’nın gelişi Wrong adlı özelliksiz, özensiz ilk single’dan belliydi. Gerçi bir önceki albümün ilk single’ı Precious (ki bence kendi tarihinin en iyi DM şarkılarından biridir) gerçek bir heyecan yaratmıştı da ne oldu? Al Playing The Angel’ı, vur Sounds Of The Universe’e! U2’dan sonra bu sene bir darbe de Depeche Mode’dan yedim. (Düşene bir de Prince vurursa şaşırmam!) Aslında belli bir elektro karizmaya sahip In Chains ile fena sayılmayacak bir açılış yapıyor albüm. Yine de tarihe bakarak alışık olunan (ya da benim alışık olduğum diyelim) bir DM şarkısı değil. Zaten DM’dan eski DM ruhunu diriltmesi beklenen besteler bulmak sürpriz hale geldi. Sonrası için gerçekten çok uğraştım. Ama In Chains ile birlikte biraz olsun eli yüzü düzgün bir trip hop olan Come Back ve Martin L. Gore’un söylediği Jezebel dışında aklımda kalan olmadı. Onların da uçup gitmesi an meselesi. DM synth pop’u bu kadar yavan mıydı diye sormadan edemiyorum. Bunca yıla rağmen hâlâ 30’larında gösteren Dave Gahan, Martin L. Gore ve Andrew Fletcher, benim kendi halindeki DM kültürümde hiç de öyle göstermiyor artık. Benim için bütünüyle iyi DM şarkıları barındıran en son albüm Violator idi. Sonrakilerde de inci gibi parçalar mevcuttu. Ama tam bir albüm olarak görüyoum ki Violator sonrası her albümlerde o incilerin sayısı biraz daha azalıyor. “Alan Wilder gitti böyle oldu” geyiğine itibar etmezdim ama yıllar geçtikçe iş bazı yönlerden biraz da oraya dayanıyor. Utanmadan “Kâinattan Sesler” adı verilen bu son albümün müzikal bayatlığına sahip günde belki 10 tane çıkıyor, silinip gidiyor. Bence şu albümün Depeche Mode markası taşıması büyük talihsizlik. Hatta bir gaf!

1. In Chains
2. Hole To Feed
3. Wrong
4. Fragile Tension
5. Little Soul
6. In Sympathy
7. Peace
8. Come Back
9. Spacewalker
10. Perfect
11. Miles Away
12. Jezebel
13. Corrupt