Best Coast - California Nights

Gitar ve vokalde Bethany Cosentino ile, "multi-instrumentalist" dediğimiz geri kalan herşeyle ilgilenen Bobb Bruno'nun 2009'da California'da kurdukları Best Coast, 2015 itibariyle albümleri üçlemiş bulunuyorlar. 2010 tarihli Crazy For You'dan beri kendilerini takip eden bir dinleyici olarak geçirdikleri değişimi ve dönüştükleri şeyi yeni albüm California Nights vesilesiyle yorumlamak isterim. Çocuk oyuncu olarak başlayan, ergenliğinde şarkı yazmaya başlayıp müzikle ilgilenmeye karar veren, başarısız sayılabilecek bir grup ve üniversite deneyimi yaşayan Cosentino, kaydettiği lo-fi demolar sayesinde Los Angeles indie camiasının becerikli isimlerinden Bobb Bruno ile tanışmış. Her türlü enstrümanın ciğerini bilen Bruno, ilk kez Cosentino'nun karşısına süpervizör ve yapımcı olarak çıktığında ikili birlikte çalışmak için gerekli şartların oluştuğuna karar vermişler. Albüm, EP, single, konser, tur derken yıllar geçmiş. O geçen yılları günümüze getirmeden evvel kısaca irdelersek, geçirdikleri değişimi de anlamaya çalışabiliriz.

Sound olarak grubun kademeli değişimine tanık oluyoruz. İlk albüm Crazy For You'da lo-fi, indie pop, surf rock türü gereği lafı dolandırmayan, kısa ve etkili şarkılar duyduk. 2012'de çıkan The Only Place, grubun lo-fi takılmaktan sıkıldığı, şarkı sürelerini birazcık uzattığı, ama bence ilk albümdeki "basit ve etkili" formülden uzaklaşıp vasatın da altında şarkılarla muhatap olduğumuz bir albümdü. California Nights ise 3 dakikanın üzerinde, sound olarak daha olgun ve bir miktar sertleşmiş şarkılardan oluşuyor. Bu olgunlaşma ve mainstream değişim, ilk ve ikinci albümlerine bakarsak Dum Dum Girls ve The Vaccines'te de görülmüştü. Lo-fi ve surf rock ile kefeni yırtıp, hani düşünmek istemem ama yapımcıların da gazıyla daha ticari manevralarda bulundukları yönünde yorumlar mevcut. Fakat Best Coast dahil, adı geçen diğer isimlerin bu dönüşümlerinden kendi adıma gayet memnunum. Ticari micari anlamam, bana ne verdiğine bakarım diyorsanız (ki bunu deyin) keyif alırsınız.

Hemen açılışta Dum Dum Girls dinliyormuş duygusu veren ilk single Feeling OK, "I know it's hard to understand" dizelerinin hiç bu kadar eğlenceli olmadığı Fine Without You, zımba gibi ikinci single Heaven Sent, aynı karakterde olup o karakterin düzgünlüğü sebebiyle albümün gücüne güç katan So Unaware, Jealousy, Run Through My Head, kapanış slowu Wasted Time benimsenmesi fazla süre almayacak şarkılar. Albümle ilgili tek eleştirim, şarkı sürelerinin bazen 1, bazen 1,5, hatta bazen 2 dakika fazlalıkları olması. Bunların fazlalık olarak görünmesinin sebebi ise, ilk albümden kalma lo-fi surf rock alışkanlığının getirdiği, "şarkının derdini anlatma süresi" neticesinde bir süre sonra ortaya çıkabilecek monotonlaşma tehlikesi. Artık ortada lo-fi bir durum olmadığından, sound'daki modernleşme sonucu birbiri ardına sıralanan I'll Be There For You tadındaki şarkılarda ince nüanslar arayışına giriliyor.

Ama ilginçtir, bana göre albümün en iyi şarkılarından biri de 5 dakikalık California Nights ki, süre fazlalıkları bu şarkıda sanki atmosfer yaratma yolunda gerekliymiş gibi geliyor. İlk albümden hemen sonra direk bu şarkıyı dinletseler ikisinin de Best Coast'a ait olduğunu anlayamazdım şahsen. Shoegaze / dream pop atmosferinin yoğunluğu ile mainstream pop rock'ın buluşması diye niteleyebileceğim California Nights şarkısı, grubun bu değişim politikasını gelecek albümlerde de sürdürüp sürdürmeyeceği yönünde kafaları karıştırıyor. Aslında neyi sürdürdüğü çok da önemli değil. Crazy For You ve California Nights'ı (albüm değil, şarkı olanları) yanyana koyduğumda farklı oluşlarının önünde benim için her ikisinin de çok iyi şarkılar olması gelir ki, onları bir grubun müzikal değişimini belgelemek için değil, sadece tadını çıkarmak için parmakla gösteririm. Tıpkı Crazy For You ve California Nights'ı (şarkı değil, albüm olanları) yanyana koyduğumda olduğu gibi...

1. Feeling OK
2. Fine Without You
3. Heaven Sent
4. In My Eyes
5. So Unaware
6. When Will I Change
7. Jealousy
8. California Nights
9. Fading Fast
10. Run Through My Head
11. Sleep Won’t Ever Come
12. Wasted Time