Issız Ada Radyosu Arşivi (Haziran 2019)

Garden of Delight - Eternity
Yıl: 2019 Almanya
Tür: Celtic Rock, Gothic Rock
"F" Rate: 7/10
I.A.R. tavsiyesi: "Teufelslied"

311 - Voyager

Yıl: 2019 ABD

Tür: Alternative Rock, Funk Rock, Reggae Rock

"F" Rate: 4/10

I.A.R. tavsiyesi: "Good Feeling"

Los Coast - Samsara

Yıl: 2019 ABD

Tür: Pop, Funk, R&B

"F" Rate: 6/10

I.A.R. tavsiyesi: "Monsters"

 

 

Graveyard Club - Goodnight Paradise

Yıl: 2019 ABD

Tür: Indie Pop

"F" Rate: 7/10

I.A.R. tavsiyesi: "Finally Found"

Asian Dub Foundation - Rafi's Revenge

Yıl: 1998 İngiltere

Tür: Breakbeat, Dub, UK Hip Hop

"F" Rate: 8/10

I.A.R. tavsiyesi: "Free Satpal Ram"

Fikret Kızılok - Yan Yana

Yıl: 1990 Türkiye

Tür: Folk, Singer/Songwriter

"F" Rate: 8/10

I.A.R. tavsiyesi: "Why High One Why"

 

Collective Soul - Blood

Yıl: 2019 ABD

Tür: Alternative Rock, Pop Rock

"F" Rate: 4/10

I.A.R. tavsiyesi: "Crushed"

The Amazons - Future Dust

Yıl: 2019 İngiltere

Tür: Indie Rock, Alternative Rock

"F" Rate: 6/10

I.A.R. tavsiyesi: "Fuzzy Tree"

Steve Miller Band - The Joker

Yıl: 1973 ABD

Tür: Blues Rock, Pop Rock

"F" Rate: 7/10

I.A.R. tavsiyesi: "The Joker"

 

Ben Frost - Dark: Cycle 1

Yıl: 2019 Avustralya/İzlanda

Tür: Score, Ambient

"F" Rate: 7/10

I.A.R. tavsiyesi: "Kein DeLorean"

 

Kidburn - Three

Yıl: 2019 İtalya

Tür: Synthwave, Electropop

"F" Rate: 7/10

I.A.R. tavsiyesi: "Stay the Night"

 

Zebda - Le bruit et l'odeur

Yıl: 1996 Fransa

Tür: Chanson alternative, French Pop, Hip-Hop

"F" Rate: 7/10

I.A.R. tavsiyesi: "Toulouse"

DAM - Ben Haana Wa Maana

Yıl: 2019 İsrail

Tür: Hip-Hop, World

"F" Rate: 7/10

I.A.R. tavsiyesi: "Milliardat"

 

 

Beverly Hills Cop II OST

Yıl: 1987 ABD

Tür: Pop, Pop Rock

"F" Rate: 5/10

I.A.R. tavsiyesi: Bob Seger - "Shake Down"

Derya Yıldırım & Grup Şimşek - Kar Yağar

Yıl: 2019 Türkiye

Tür: Folk, World

"F" Rate: 6/10

I.A.R. tavsiyesi: "Dom Dom Kurşunu"

Gang of Four - Happy Now

Yıl: 2019 İngiltere

Tür: New Wave, Post-Punk, Art Pop

"F" Rate: 5/10

I.A.R. tavsiyesi: "Change the Locks"

The Black Keys - "Let's Rock"

Yıl: 2019 ABD

Tür: Blues Rock, Garage Rock

"F" Rate: 6/10

I.A.R. tavsiyesi: "Lo / Hi"

Polish Club - Iguana

Yıl: 2019 Avustralya

Tür: Indie Rock, Garage Rock

"F" Rate: 6/10

I.A.R. tavsiyesi: "Clarity"

FM Attack - New World

Yıl: 2019 Kanada

Tür: Synthwave, Dreanwave, Synthpop

"F" Rate: 7/10

I.A.R. tavsiyesi: "Dark Blue Sky"

 

Singles OST

Yıl: 1992 ABD

Tür: Grunge, Alternative Rock

"F" Rate: 8/10

I.A.R. tavsiyesi: Chris Cornell - "Seasons"

Panic Division - Touch

Şarkıların tümünü yazan, yapımcılığını üstlenen, enstrümanları çalan Colton Holliday'in sözde grubu olan Panic Division, 2012 tarihli üçüncü albümü olan Eternalism ile tanıyıp sevdiğim, o albüm vesilesiyle daha önce methiyeler düzdüğüm bir projeydi. Eternalism kadar olmasa da bir sonraki Aero•Nautical (2015) albümünü de beğenmiştim. Holliday, tam 3 yılını harcadığını söylediği beşinci albümü Touch ile yine çok beğendiğim, hatta şimdiye kadar en beğendiğim Panic Division albümünü çıkarmış bulunmakta. En beğendiğim albüm olmasının nedenlerinden en önemlisi, bir 80'ler ergeni olmam. Önceki albümlerdeki rock unsurlarından kısıp, synth unsurlarını arttırması, bunu yaparken Panic Division soundunu bu yumuşak geçişe adapte edişi hayranlık verici sonuçlar vermiş. Zira 1981 doğumlu Holliday de bir 80'ler çocuğu olarak adeta tüm birikimini Touch'a boca etmiş. En azından kendi vizyonuyla bunu yapmış.

80'lerde piyasaya çıkmış olsa listelerin tozunu atacak bir albüm iken, ta 2019'da çıkıp 80'lere ait gönüllerin tozunu alan Touch, iki buçuk dakikalık bir dream pop diyebileceğim Feather ile büyülü bir açılış yapıyor. Sonlara doğru duyduğumuz, albüm içinde sık sık duyacağımız kadın vokallerin sahibinin adı ise Rachel Holliday ki, Colton kardeşimizin eşi olduğuna dair sezgilerim daha ağır basıyor. Bu güzel girişten sonra Graveyards ile 80'ler partisi başlıyor. Ahenkle dans eden synth dokunuşları, araya serpiştirilen mellow girar melodileri, geri vokaller, insanın gözünde boynuna gitar kesim klavye asmış, güneş gözlüklü, vatkalı bir Colton Holliday canlanmasına sebep oluyor. Ama bu safkan bir 80'ler soundu değil. Nostaljik yönü çok kuvvetli de olsa, modernize edilmiş, ekolu vokallerle daha çağdaş bir vaziyet almış, hatta göremeyeceğimiz 2080'ler modunda hayal ettiğimiz bir lezzet adeta.

Graveyards'ı takip eden Touch ve Wild Nights nedeniyle olaya 80'ler partisi olarak bakmamız boşuna değil. Lakin bu pop duygusu, rock ile sık sık yaşadığı flörtlerle, klasik liste single kavramının ötesinde, kendi kendine takılmayı, istediği yere nakarat koymayı, istediği yeri istediği kadar uzatıp kısa tutmayı yeğleyen özgünlükte seyrediyor. Belki de bunun sonucu olarak, ritmini korusa da ortalarda cazibesini yitiriyor gibi oluyor. Fakat o noktada bile yoğun synth aranjesinin yarattığı kaosu 3 yıllık emeği sayesinde organize etmeyi beceriyor Holliday... Kill The Lights ile hiç kaybetmediği ritmini, girişte yer alan 3 sıkı şarkının yarattığı güçlü atmosferle yineliyor. Albümün en iyilerinden olan Sundown, Rachel yengemizin anime dublajlarını anımsatan belli belirsiz vokalleriyle süslenmiş, synth organizasyonu mükemmel, hızlı bir pop bestesi. Bu güzel albümün finali ise, progressive house çağrışımları yapan, bunun yanında dream pop tavrından ödün de vermeyen, 5 dakikalık enstrümantal Oceans ile yapılıyor. Böylece 2019'un en iyi albümleri listesine bir ekleme daha yapıyor, önümüzdeki sıcak yaz günlerine eşlik edecek bir albüm daha bulmanın mutluluğuna ulaşıyoruz.

1. Feathers
2. Graveyards
3. Touch
4. Wild Nights
5. Still in Motion
6. Mother, Father
7. Sugar High
8. Kill the Lights
9. Sundown
10. Out of My Head
11. Oceans

Madeline Leman and The Desert Swells - Nobody's Fool

50'lerin doo-wop sevimliliği, 60'ların psychedelia ve soul ruhu, 70'lerin pop ve folk hissiyatları ve herhangi bir döneme mal edilmeyecek country hüznü ile yoğrulmuş bir albüm Nobody's Fool. Sahibi ise Madeline Leman and The Desert Swells adlı çok şık bir oluşum. Bu türleri kimi zaman tek başına, kimi zaman birbirlerinden rol çalmalarına izin vererek biraraya getiren, şarkı formunda lezzet tarifleri yaratan grup, ilk albüm Nobody's Fool içinde dolu dolu nostaljik anlar tasarlıyor. Aslında bunlar yıllar önce tasarlanmış, kuralları, duyguları belirlenmiş, ama zamansızlıkları nedeniyle her döneme kendini kabul ettirmiş, farklı suretlere bürünmüş şarkılar. Genç şarkıcı ve grupların bu kurallara sahip çıkarak kendi dokunuşlarıyla yorumlamaları çok önemli. Şık kelimesi boşuna değil. Belki yeni bir şey keşfetmiyorlar. Ama gardroplarında buldukları eskileri elden geçirerek kendi kıyafetlerini dikmeyi başarıyorlar. Diktikten sonra da peluş, abiye, paçalara doğru genişleyen jean, straplez, kovboy şapkası artık ne varsa kendi üzerlerine çok güzel uyduruyorlar.

Farklı dönemlerden sesler veren şarkılar, dinleyeni farklı modlara sokmakta çok başarılı. Açılışta yer alan Woman, Snowman, ve Second Line Baby Blues özellikle 60'lar pop/soul lezzeti taşırken, Tennessee Diamond, On The Road ve bana göre albümün en iyilerinden biri olan Shipping News ılık folk rock ve country nağmeleriyle o lezzete ortak oluyorlar. 80'li yıllardaki bir gençlik filminin mezuniyet balosu sahnesinde yapılan romantik bir dansın fonunda çaldığını hayal ettiğim Mr. Lonely veya puslu bir caz barda kafa güzelken insanı günbatımına taşıyan Baby Blue da albümün başka renklerini taşıyan parçalar. Yer yer feminist, kadının toplumdaki gücüne dair haklı yorumlar içeren şarkı sözleri Madeline Leman'ı muadillerinden bir parça sıyırıyor. Özellikle 70'li yılların kadınlarından etkilenen bu vizyon, Leman ve arkadaşlarının "femmericana" bir grup olarak adlandırılmalarına sebebiyet vermiş. Esasen Melbourne/Avustralyalı olan Madeline Leman and The Desert Swells, şimdilik pek geniş kitlelere ulaşmasa da, feminist hareketin taze isimlerinden birisi konumunda.

2018 yılında adeta bir feminist manifesto olarak çıkardıkları Diva With The Fever Of Change şarkısı, her ne kadar 70'ler klasik rock altyapısına spoken word tarzında bir vokal ile bu manifestonun hakkını verse de, bir yıl sonra çıkan bu albümün spoken word vokal ile söylenmemiş olmasından memnunum. Zira bir süre sonra altta akan müziğin üzerine konuş babam konuş hiç çekilmiyor. Güçlü lirikleri bir yana, genel anlamda şirin ve pop, soul, folk, country demeden her yola bu şirinliği adapte edebilen Madeline Leman'ın sesi, durmadan konuşmaktansa şarkı söylemeye daha uygun. Üstelik altı kadından oluşan geri vokal gücünü de bazı şarkılarda arkasına alarak kadın hareketinin enerjisini yansıtmakta çok başarılı. "60 ve 70'ler nostaljisiyle 4. dalga feminizm ateşini buluşturan" denmiş Nobody's Fool albümü için. Dijital evrenin genişlemesine, yaygınlaşmasına, biraz da yozlaşmasına paralel olarak kendini konumlandırmaya çalışan bu 4. dalga, henüz tam ne tavır alacağına karar vermiş gibi görünmediği gibi, son derece haklı olmak ile Hababam Sınıfı Dokuz Doğuruyor filmindeki Hürrem Hoca alınganlığı arasında gidip geliyor gibi sanki. Bu başka bir yazının konusu. Bizim konumuz olan Nobody's Fool, müzikal gücü ön planda olan, üstelik bunu nostalji ile sağlayan bir albüm.

1. Woman
2. Nobody's Fool
3. Shipping News
4. Mr. Lonely
5. Tennessee Diamond
6. Snowman
7. On the Road
8. Baby Blue
9. Stick in the Mud
10. Second Line Baby Blues
11. Lay Me Down

The Craftmen Club - Thirty Six Minutes

Kendileri hakkında internette ulaşabildiğim kısıtlı bilgilerden edindiğim kadarıyla Fransız kökenli sağlam bir rock triosu olduklarını öğrendiğim The Craftmen Club, müziklerinde bu Avrupai gerçeği çok fazla belli etmiyorlar aslında. Elbette gitar hakimiyeti arasından bazı aksan farklılıklarını anlamak da fazla kolay olmuyor. Tiplerinden biraz kavgacı bir mizâca sahip olduklarını düşündüğüm bu üçlü, tüm enerjilerini 2009 tarihli (sanırım ikinci) albümleri Thirty Six Minutes’a kanalize etmiş olacaklar ki, albüm dışındaki özel hayatlarına fazla enerji kalmamış olma ihtimali de var. Yoğun blues rock temeli üzerine hard rock ve country rock sosları dökmüş olmaları, üstelik tüm bunları has Amerikalı gibi yapmaları en büyük artıları.

Esasen işlerini Amerikalı gibi yapıyor olmaları değil artı kazandıran. Çoğu Amerikalı bile bu lezzetli karışımın içine sıçmayı becerebilirken, The Craftmen Club kendi müziğini tüm bu “rock” kelimesi ile sonlanan kemikleşmiş türlerin rehberliğinde alternatif rock sularında da başarıyla yüzdürecek kapasiteye sahip. Müzikal açıdan dinleyeni volümü yüksek bir western moduna sokabildiği gibi, aralarda “bana tekila getir” falan diyorlar ki, bunu da her yönden olayın havasına girdiklerini gösteren olumlu ayrıntılardan saymak lâzım. Desert Land, I Can't Get Around, Hold Out Your Hands (To The Lost Soul), Back in Town bana göre bünyelerinde albümün en güzel anlarını barındırıyorlar. Albüme ismini verdiği üzere 36 dakika civarındaki bu rock’n roll aktivitesine her alternatif blues rock müziksever bir kez de olsa kulak vermeli.

1. To The Surface
2. Desert Land
3. Gary Blood
4. I Can't Get Around
5. Goodbye Mother
6. Hold Out To Your Hands (To The Lost Soul)
7. Back in Town
8. Les chiens
9. When I Try
10. Sexodrome
11. Death Song

Myrath - Shehili

2016 yılının bana göre en iyi albümü olan Legacy, Tunus'tan gelen progressive metal grubu Myrath'ın zirvesiydi. Hala Legacy'yi keyifle dinleyebiliyorum ve dinleyeceğim. Artık onu aşabilen bir albüm yapabileceklerini pek sanmıyordum. Ama bu durum, aylar öncesinden haberini aldığım Shehili için heyecanlanmamı engellemiyordu. Hatta ilk single Dance, tıpkı Legacy'nin ilk single çalışması Believer'a çok benziyor. (Her ikisinin de çok kötü videoları var ne yazık ki). Tahmin ettiğim gibi Shehili, bir önceki Legacy'yi aşamıyor. Böyle bir beklentim de yoktu. Dance ile birlikte, şahane bir Born To Survive, Legacy ruhunu devam ettiren Lili Twil, No Holding Back, You've Lost Yourself, Monster In My Closet gibi progressive metal şarkıları bulmak sevindiriciydi. Zaten bu saatten sonra çoktan kalitesini ortaya koyan Myrath'ın vasat bir albüm yapması çok zor. Yine de Shehili'nin eleştirilecek yönleri yok değil. Keşke 12 yerine 10 şarkı olsaymış veya bazı şarkılar kulağıma bu kadar sıradan gelmeseymiş dedim. Onları zamana bıraktım sayılır. Pek fazla ümidim de yok açıkçası.

Albümün ikinci yarısı, (kapanışı yapan Shehili'yi saymazsak) özellikle de son 3 şarkısı şu ana dek beni hiç tatmin etmedi. Legacy gibi her saniyesi dolu dolu bir albüm hala kendini yıkıp yeniden yapıyor, her seferinde kendini yukarı taşıyorken, Shehili'nin bu yarıda aynı performansı gösterememesi bir parça üzdü doğrusu. Ama şu da unutulmamalı ki, sabahtan beri Shehili'yi karşılaştırdığım albümün adı Legacy. Bu karşılaştırma Shehili'nin 2019'un en iyi rock albümlerinden biri olduğu gerçeğini değiştirmiyor. Doğu yaylılarından, klavyelerden, özellikle Bruce Dickinson'dan çok şey öğrendiğini düşündüğüm Zaher Zorgati'nin doğu - batı arasında gidip gelen katmanlı vokalinden güç alan Myrath soundu yerli yerinde duruyor. En vasat dediğimiz şarkının bile bir yerlerinde güçlü numaralar dönebiliyor. Malek Ben Arbia yine gitarına kanat takıp müthiş sololar uçuruyor. (Dance'teki kısa solosu inanılmaz mesela). Keşkelerin bir parça daha fazla olduğu bir albüm olması rahatsız etmiyor beni. Ama yürek burkan I Want To Die benzeri şarkı neden bu albümde yok gibi serzenişlere girersek Shehili'ye hak ettiği değeri vermemiş oluruz ki, bir Myrathçı camia bunu hiç istemeyiz.

1. Asl
2. Born to Survive
3. You've Lost Yourself
4. Dance
5. Wicked Dice
6. Monster in My Closet
7. Lili Twil
8. No Holding Back
9. Stardust
10. Mersal
11. Darkness Arise
12. Shehili