1999'da Stockholm/İsveç'te kurulan Mando Diao, 2019 tarihli BANG ile 9. albümünü devirmiş bulunuyor. Kendilerini dönem dönem takip etmiş biri olarak garage rock kulvarında önemli isimlerden biri olduklarını rahatlıkla söyleyebilirim. İlk albümleri olan Bring 'Em In (2002) ile başlayan ve Give Me Fire! (2009) albümüne dek süren beş albümlük seri garajdan çıkma cayır cayır şarkılarla bezeliydi. Sonrasında BANG'e uzanan üç albümü ise hiç sevmedim. Toplamda aklımda kalan hiç bir şarkıları olmadığı gibi, bugüne kadarki en iyi Mando Diao albümü hangisidir diye sorsalar cevap veremem. Kısacası kariyerlerine saygı duyduğum ama bana pek bir şey katmamış, kişisel arşivime şarkı sokamamış yüzlerce garaj grubundan biri oldu. Bu albümlerde zaman zaman bazı şarkılara pop dokunuşlarında bulunsalar da, bu dokunuşlar o garaj kalabalığında kaynadı gitti bana göre. Mando Diao, BANG sayesinde bu yönünü adeta yeniden keşfetmiş, onun üzerine gitmeye karar vermiş, sanki bir yan proje olarak ilk albümünü yapmış.
Kirli garaj rock karakterinden bir parça uzaklaşmış olsa da grup için asıl önemli olduğunu düşündüğüm iyi şarkı sıkıntısını çözmeye başladığı söylenebilir. Okuduğum 1-2 eleştiri yazısında bu uzaklaşma neticesinde albüm pek de beğenilmemiş. Oysa bu yeni karakter Mando Diao'ya çok yakışmış bence. Akılda kalıcı nakarat yönlerini keşfetmiş olmaları bu karakterin en belirli yönlerinden biri. Albümün en sevdiğim iki şarkısı Don't Tell Me ve Bang Your Head, şahane nakaratlarıyla keyifli anlar yaşatan, tekrar dinleme isteği uyandıran türden. Cıva gibi bir He Can't Control You, western esintileri taşıyan Long Long Way, kirli bir blues rock olarak I Was Blind, nakarat kısmındaki klavye dokunuşlarıyla gücüne güç katan Get Free, işledikçe pas tutmayan, dinledikçe güzelleşen My Woman ve Scream For You artık daha ne yapsınlar dedirtiyor. Bir tek kapanıştaki Society'yi albüme yakıştıramadım. Björn Dixgård'ın bazen bir gitarı anımsatan, zaman zaman crooner potansiyeline de sahip olduğunu gösteren vokal çeşitliliği şarkıları çok iyi sırtlanıyor. Tabii çoğunlukla kirli bir tarz üzerine gitse de, müziğin indie rock/pop revizyonundan ötürü hiç sırıtmıyor. Hatta birçok yönüyle bu Mando Diao'yu White Denim'in son yıllardaki haline benzettim. Belki de bu kadar fazla sevmemin nedeni bu benzetmeydi. Neticede ortada önceki yıllarındaki gibi cayır cayır bir müzikle yormayan, boğmayan, kendini özgür bırakmış bir grup var. Böyle devam etseler ne güzel olur hani.
1. One Last Fire
2. He Can't Control You
3. Long Long Way
4. Don't Tell Me
5. I Was Blind
6. Bang Your Head
7. Get Free
8. My Woman
9. Scream for You
10. Society
.jpg)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder