1995 yılında Toledo / Ohio'da beş sıkı müzisyenin kurduğu Five Horse Johnson'ın biryerlerde rastladığım 1999 tarihli Fat Black Pussy Cat albümünü o kadar beğendim ki, kendilerinin toplam yedi stüdyo albümleri olduğunu öğrendiğimde gerekli hazırlıkları tamamlayıp FHJ diskografisine daldım. Blues For Henry (1996) ile başlayıp The Taking Of Blackheart (2013) ile biten bu ölümcül blues /southern / stoner rock yolculuğu, içinde kütür kütür rock enstantaneleri taşıyan sıkı bir tecrübeydi. Özellikle Fat Black Pussy Cat (1999), The No.6 Dance (2001) ve The Last Men On Earth (2003) üçlüsünü kapsayan dönem içinde ölümcül işler yapmış olduğunu gördüğüm grup, gitarın her türlü taklayı attığı, davul ve bas gitarın fena kapıştığı, aralardan fırlayan harp ataklarının canavar düdüğü misali ortalığı inlettiği müthiş şarkılara imza atmış. Zaten bu işin piri sayılan Clutch ile kanka olmaları bile onlar için fevkalade bir referans.
Bende çok fazla bir etki bırakmayan ilk iki Five Horse Johnson albümünün peşinden gelen söz konusu üç albümle camiadaki yerini kazık çakmak suretiyle sabitledikten sonra son iki albümüyle, özellikle de 2013 tarihli The Taking Of Blackheart ile beni şaşırtan ölçüde vasatlaşmaları iyi olmamış. Belki de bu üç albüm çok çok iyi olduğundan ötekileri vasat göstermiştir. Yerçekimine meydan okuyan o üç albüm arasından neden The No.6 Dance'i seçtiğimi ben de tam olarak bilmiyorum. Sadece burun farkı deyip kaçak güreşmeyi tercih ediyorum. Sert ve dinamik blues yapmak kendilerine ayrı bir yakıştığı için midir, bu sertliği şarkıların aktığı tüm damarlara hakkıyla yaydıkları açıkça duyulan The No.6 Dance, adamların bitmek durmak bilmeyen enerjilerini 11 şarkı boyunca tepemize bindiren muazzam bir albüm.
Sadece Mississippi King, Buzzard Luck, Silver, Lollipop, Swallow The World, Spillin' Fire bile yeterdi. Ama aralara Gods Of Demolition, It Ain't Easy, Hollerin' gibi heavy blues parçalar da serperek kolonları iyice sağlama almışlar. En sona da 14 küsür dakikalık Odella diye heavy'nin de heavy'si (sadece sertlik açısından değil!) koca bir kütle koymuşlar ki çıkış o kadar kolay olmasın. Klasik blues öğelerini biraz sertleştirerek farklı görünmeye çalışan rock gruplarından ayrılan sağlam güney soundu hemen kendini belli ediyor. O sounda sahip çıktığı gibi modern çıtalara çekebilen insanları seven herkes için içinden çıkılmak istenmeyebilecek bir albüm The No.6 Dance... Eric Oblander çok harbi bir vokal. Tıpkı grubun müziği gibi sertliği bünyesinde istikrarı elden bırakmayan, itip kakması gereken itip kakan, sözlerinde samimi olduğunu (dengesini bilen bir çatallıkla) ifade eden bir ses. Lezzetli Five Horse Johnson sofrasının çatalı. The No.6 Dance ise o sofranın kafasını güzelleştiren meylerden biri.
1. Intro
2. Mississippi King
3. Spillin' Fire
4. Silver
5. Gods of Demolition
6. Shine Around
7. It Ain't Easy
8. Hollerin'
9. Lollipop
10. Swallow the World
11. Buzzard Luck
12. Odella
.jpg)
.jpg)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder