Foghound - Quick, Dirty, & High

Bob Sipes ve Dee Settar'ın gitar / vokallerde yer aldığı, Geoffrey Freeman'ın bas gitarda, Chuckrock Dukehart'ın davulda devleştiği Baltimore kütüğüne bağlı Foghound, 2012 yılında kurulmuş bir hard, stoner, blues rock güzelliği. Dumanı üstünde ilk albümleri Quick, Dirty, & High, daha önce defalarca benzettiğimiz şekliyle 8. albüm görünümlü bir debut. Ama yine de bazı monotonluklar sezilmiyor değil. Foghound dörtlüsü özellikle hızlıyken şahane işler çıkarıyorlar. Albüm açılışındaki Easy Come, Easy Go hem sound, hem de rock coşkusu yönünden bizi kütür kütür bir albüm dinleme beklentisine sokuyor. Ardından gelen Resurrect The Throwaways, temposunu biraz düşürse de disiplini bozmadığı gibi, hızlıyken olduğu kadar vites düşürdüğü (tabii sertliğini koruyarak) anlarda da dinleyicisini kütürdetebileceğini açıkça gösteriyor. Fakat devamında Long After I Die ile her ne kadar gücünü hissettirse de uzun ve sıkıcı bir yola giriyor.

Erken gelen iki nefis golden sonra geriye yaslanan bir takım hüviyetine bürünen grup, Gotta Go ve Slip Away ile ağırlaşınca bir nebze hayalkırıklığı yaratıyor. Bu iki şarkı için karar vermek henüz erken mi acaba dedim kendi kendime. Tıpkı Long After I Die gibi, enstrüman yetilerini ağır tempoda iyi kullansalar dahi, yapabileceklerine ikna ettikleri sağlam riff + karizmatik nakarat bütünlüğünü sağlayamıyorlar. Derken birden ortaya çıkan Get In My Van ortalığı öyle bir silip süpürüyor ki, albüm ortalarındaki bu durgunluk yerini deli bir heyecana bırakıyor. (Bu arada o kadar "Get In My Van" diye yırtındıktan sonra şarkının bitiminde "now get out" demeleri tebessüm yarattı.) Zamanlama itibariyle Get In My Van, bir albümde şarkı diziliminin ne kadar önemli olduğunun da ispatı.

70'lerin sert psychedelic rock günlerine yakışır nitelikteki Dragon Tooth, hızlıyken ne yapsa dinlenir kontenjanından kendine yer bulan Hard Rider ve sertliği muhafaza ederek psychedelic dozunu biraz daha arttırıp bana göre vasat bir kapanış yapan Buried At Sea üçlüsüyle albüm nihayetleniyor. Başlangıç olarak dokuzda beş, bir debuta göre hiç de fena sayılmaz benim için. Diğerlerini de kazanmak imkansız değil elbette. Hele de o beş, dönüp dönüp dinlenesi lezzette ise ve en mühümü gelecek için umut saçıyorsa el üstünde tutar, yılın albümleri listeme eklerim. Stoner rock'ın köklere dönüş ile şimdiyi doyasıya yaşayış arasında kendine hep yer bulacak olan karizmatik duruşu, Foghound benzeri nice grup tarafından yüceltiliyor bu sene. Tadını çıkarmak gerek.

1. Easy Come, Easy Go
2. Resurrect The Throwaways
3. Long After I Die
4. Gotta Go
5. Slip Away
6. Get In My Van
7. Dragon Tooth
8. High Rider
9. Buried At Sea