Mikko von Hertzen (vokal, gitar), Kie von Hertzen (gitar, geri vokal) ve Jonne von Hertzen (bas, geri vokal) adlı üç kardeşten oluşan Von Hertzen Brothers, sanki 5. albüm Nine Lives daha yeni çıkmış gibi hissettirirken iki yıllık aradan sonra New Day Rising ile arayı soğutmadan geri döndü. İlginçtir, 90'ların başlarında her biri Finlandiya'nın farklı gruplarında çalarken, ancak 2000 yılında biraraya gelip grup kurmaya karar vermişler. Kendi çevreleri dışında pek kimsenin bilmediği, tarihin tozlu sayfalarında kaybolup giden bu grupların ardından, kardeşin halinden kardeşi anlar misali 2000'lerden itibaren adeta kendilerini bulmuşlar. O zamandan beri de kardeş kardeş istikrarlı biçimde albüm yapıp konserler veriyorlar. İlk başlarda boş kalan mevkilere de kendileri geçmelerine rağmen davulda Mikko Kaakkuriniemi, keyboardlarda da Juha Kuoppala grubun sürekli üyesi olmuşlar. Gruba dahil olmak için bu isimleri bile yetecek iken, çok iyi müzisyenler olduklarını söylemeye gerek yok tabii.
Babaları 60'larda, amcaları da 70'lerde müzisyen olan biraderlerin armut misali dibine düştükleri bu geleneği aşama aşama geliştirdikleri, progressive rock adının hakkını verdiklerini düşünüyorum. Benim için her Von Hertzen albümü öncekinden biraz daha iyi gibi gelmiştir bu yüzden. Tabii bazen ufak tefek "acaba"lar yaşamıyor değilim. Dünya çapında tanınmaları ancak Universal etiketiyle çıkan 4. albüm Stars Aligned sayesinde olmuş ki, Opeth, Pain Of Salvation, Foo Fighters, Neil Young, ZZ Top gibi grupların konser açılışlarının aranılan isimlerinden biri olmuşlar. 2013 tarihli Nine Lives sayesinde artık iyice olgunlaştılar derken New Day Rising bu olgunlaşma kavramının da içini doldurarak istikrarlı gidişatı sürdürüyor. Progressive ve hard rock birlikteliğini, dinleyeni dışlamayan bir psychedelic rock dengesiyle rayına oturtan müzikleri, kardeş uyumu diye kafadan sallayabileceğimiz bir uyumla şarkılara yansıyor.
Albüme adını veren New Day Rising ile şanına yakışır bir açılış yapan grup, You Don't Know My Name ile gaza bastığında ne kadar keyif verdiğini cümle aleme gösteriyor. Başkası olsa iki şarkıda bir araya You Don't Know My Name sepiştirir, şarkının kendisinden de soğuturdu belki. Ama tadında bırakmak denen mantık ancak olgun gruplarda rastlanan bir durum. Tempoyu düşüren ama kalıbını güçlü tutan Trouble, birden fazla dinlendiğinde kıvama gelen şarkılardan. Albümün en iyilerinden Black Rain, ortalığı sakinleştirirken albüm ruhunu daha da belirginleştiren müthiş bir beste. Arka arkaya Hold Me Up ve Love Burns dinleyince grubun ticari mecralarda istese ortalığın tozunu atabileceğini, fakat bu becerisini kendi progressive mantalitesine uydurmak adına kullandığını, aynı zamanda albüm bütünlüğünü bozmamak için gayret sarfettiğini görmek mümkün. Dreams benzeri daha farklı (ve sevimli) tür gezintileri de bu gayretin meyvelerinden.
Albüm son üç parçaya doğru gayet iyi ilerlerken, Sunday Child ve The Destitute ile sanki yavaş yavaş içine kapanmaya, ikinci paragrafta sözünü ettiğimiz dışlamaya meyilli biçimde kişiselleşmeye başlıyor denebilir. Tabii bunun adı progressive rock ve her şeye hazırlıklı olmak gerek. Ama her ikisi de şimdilik kendilerini gizleyen, zamanla kafalara daha iyi oturacak şarkılar. Ne var ki kapanıştaki Hibernating Heart hakkında hiç de öyle düşünmüyorum. Böyle bir albümün finaline yakışmayan, lakin her Von Hertzen albümünde mutlaka 2-3 adet bulunan türden vasat şarkılardan biri bana göre. Albümle ilgili tek olumsuz bulduğum nokta da, ikinci yarının ortalarında başlayan bu düşüş ki, dinleyen herkes için bunun bir düşüş olması gerekmiyor. Son tahlilde Von Hertzen Brothers, bu albümde onları nasıl biliyorsanız öyleler. (Hatta biraz daha iyi vaziyetteler.) Şayet onları hiç bilmiyorsanız New Day Rising önemli bir fırsat.
1. New Day Rising
2. You Don't Know My Name
3. Trouble
4. Black Rain
5. Hold Me Up
6. Love Burns
7. Dreams
8. Sunday Child
9. The Destitute
10. Hibernating Heart
.jpg)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder