Sevdikleri müzisyenler arasında The Breeders, Elastica, Hall & Oates, Prince, DEVO gibi 80'leri 90'lara bağlayan örnekleri sayan, son şampiyon Cavaliers'ın hemşerileri olan The Village Bicycle, 2010 yılında kurulup 2012'de kendi adını taşıyan ilk albümlerini çıkarmış bir grup. Hiç beğenmediğim bu albümden epey sonra çıkan Şubat 2016 tarihli Fits and Starts sanki aynı gruba ait değilmiş gibi diri ve grup olmanın hakkını verircesine dengeli. Dengeli olabilmesi için de çeşitli olması gerekir. Yelpaze de ona göre geniş. Künyede indie rock, psychedelic pop, post punk, dream pop gibi şeyler yazıyor ki, bunların hiçbiri üfürme değil. Bazen yaptığımız üzere "şu şarkı dream pop, öbürü psychedelic rock olmuş" şeklinde yorumlar yapmak güç. Çünkü her şarkıda hepsinden biraz mevcut. Tam da bu sebepten, şarkılara alışmak biraz zaman alıyor. Yani benim için öyle oldu. İnsanoğlu bir tuhaf. Bazen hemen sindirebileceğimiz birşeyler ararken, başka bir gün, başka bir ruh halindeyken buna benzer karışıklıklarla cebelleşmek hoşumuza gidebiliyor. Kendimizi zor mecralarda şarkı keşfetmeye çalışırken, en önemlisi de bundan keyif alırken bulabiliyoruz. İşte The Village Bicycle, daha tam %100 kapasitede olmasa da bu ruh halinin gruplarından biri.
Yedi şarkılık Fits and Starts, şayet siz birşeylerle uğraşırken fonda akıyorsa nasıl başlayıp nasıl bittiği belli olmuyor ki muhtemelen böyle bir durumda Kamasi Washington'ın The Epic albümünü de dinleseniz (kendisi toplamda 173 dakika olduğu için bu örnek aklıma geldi) aynı akıcılıkla karşılaşabilirsiniz. Ama oturup ciddi ciddi dinliyorsanız süreç daha doyurucu geçecek, Sprankles, Hot Mom, Turtle Dove, Interstellar gibi besteler bir adım öne çıkıp ortaya bir karakter koyabilecektir. Üç kadın ve bir erkekten kurulu The Village Bicycle, solist ve gitarist Elizabeth Kelly'nin liriklerine de yansıyan, kadın olmanın insan olmayla arasındaki ince çizginin altını kalınca çizme gereksinimi ile de somut bir duruş sahibi sayılır. Hani dünyanın en güzel liriklerini de yazsalar, müzik olmayınca pek bir esprisi de olmuyor işin. O noktada sözünü ettiğimiz dirilik ve karakter mevzuları yanında, bana eksik veya tam olmamış gelen ufak detaylar da oldu. Mesela Hot Mom gibi vokal ritmine, Sprankles gibi The Go! Team coşkusuna sahip daha başka anlar da duymak, dream pop yönlerini azıcık daha hissetmek isterdim. Bunları bir sonraki albümde de duyabilirsek ne ala. Ama hayat bu. Belki daha iyisini duyacağız, belki de yarın dağılacaklar, hiç duyamayacağız. The Village Bicycle gibiler belki yıllara yayılan türden izle bırakmazlar. Ama az da olsa, geçici de olsa iz bırakmaları bile yeter.
1. Interstellar
2. Hot Mom
3. Telephone
4. Sprankles
5. She's a Hero
6. The Panic Song
7. Turtle Dove
.jpg)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder