Prophets Of Rage - Prophets Of Rage

Tom Morello (gitar), Tim Commerford (bas) ve Brad Wilk (davul), yani Rage Against The Machine efsanesinin vokalsiz hali olan üçlü, müzikten hiç kopmadı. Sürekli arayış içindeydiler. En uzun soluklu işleri rahmetli Chris Cornell'in mikrofona geçtiği Audioslave oldu. Birkaç şarkı dışında pek haz etmediğim bu oluşum bana şunu göstermişti: Morello, Commerford, Wilk üçlüsünün ihtiyacı kesinlikle Zack de la Rocha tarzı öfkeli bir punk rap solistiydi. Morello'nun hip-hopçu Boots Riley'yi yanına alarak kurduğu Street Sweeper Social Club ise öfke, iyi şarkı, Commerford, Wilk eksikliği nedeniyle beklentilerin hayli altında kalmıştı. Morello birçok tek şarkılık projede konuk gitarist ve şarkı yazarı olarak boy gösterse de, RATM döneminden sonra belli bir istikrar aradığı belliydi. Cornell'in grunge zamanlarından kalma uhrevi, kişisel, melankolik ve karışık hedefler seçen öfkesinin yansıdığı liriklerden ziyade, Amerika'nın bitmeyen sosyal, ekonomik, ırkçı, adaletsiz politikalarına kafa göz dalan sözlere daha iyi oturan bir müzik anlayışına sahipti.

Öte yandan efsanevi bir hip-hop markası olarak Public Enemy de eski günlerinden çok uzakta ne yazık ki. En iyi albümlerini 90'larda yaptığını düşündüğüm, politik duruş ve cesaretlerine her daim saygı duymama rağmen, müzikal açıdan 80'ler sonu 90'lar başındaki mükemmel hip-hop tasarımlarını mumla aradığım grubu bu halde görmek, her yeni Public Enemy albümünde biraz daha içimi acıtıyor. Grubun önemli ismi olan, aynı zamanda rap camiasında (bahsettiğim camia Jay Z, Kanye West ve türevlerinden oluşan uyuzlar takımı değil tabii) sözü dinlenen, siyah politik hareket içinde lafını esirgemeyen Chuck D de arayış içinde oldu. Ama bunlar kalıcı gruplar ve uzun soluklu albüm çalışmalarından ziyade, Amerika dışında pek bilinmeyen kısa, yerel ve geniş çapta ses getirmeyen arayışlar oldu. O da Morello gibi o etkinlikten bu protestoya koşturup, daha iyi bir siyasi yönetim, ırkçılık ve önyargıdan uzak insanca bir yaşam uğruna haksızlıklarla, adaletsizliklerle kendi çapında mücadele etmek için çırpındı.

2016'nın başlarında Tom Morello ve Chuck D'nin bu arayışları nihayet birbirlerini bulmalarıyla sonuçlandı. Hızlı gelişen olaylar sonucu Morello, yanına kader arkadaşları Commerford ve Wilk'i, Chuck D ise Public Enemy'nin turntable sorumlusu DJ Lord'u aldı. Ama bu kadarla kalmadılar. Yine 90'ların en önemli hip-hop çetelerinden biri olan Cypress Hill vokali B-Real de bu projeye balıklama atladı. Böylece Rage Against The Machine, Public Enemy, Cypress Hill gibi üç kilometre taşının dudak uçuklatan ittifakı gerçekleşmiş oldu. 90'larda olsa, rockçısını, rapçisini sokaklara dökecek olan bu oluşum, 2010'lu yılların doymuşluğuyla belli çevreler dışında fazla infial yaratmadı. Bunun nedeni de kendi adıma üç grubun son yıllardaki müzikal düşüşlerinin verdiği güvensizlikti. 2016'da üçü konser kaydı olmak üzere beş şarkılık The Party's Over EP'si ve Prophets Of Rage adlı şarkıyla bu kez ciddi birşeylerin yolda olduğunu hissettik. Adını Public Enemy'nin 1988 tarihli klasikleşmiş albümü It Takes A Nation Of Millions To Hold Us Back albümündeki bir şarkıdan alan Prophets Of Rage, Eylül 2017'nin ortasında çıkardığı aynı adlı debut ile "clear the way" (yolu açın) diyor.

Radical Eyes adında, çok şaşalı olmasa da belli bir karizması olan açılışın ardından ilk single Unfuck The World ortalığı ısıtıp dinleyeni kıvama getiriyor. Legalize Me, Hail To The Chief, Strength In Numbers, Take Me Higher, Hands Up, Smashit gibi şahane rap rock şarkılarının öncülüğünde cıva gibi yerinde duramıyor. RATM'den bildiğimiz ve sevdiğimiz üzere tipik Morello formüllerinin her şarkıda hissedilmesi, yukarıda adı geçen şarkılar başta olmak üzere albüm genelinde eski güzel günleri coşkuyla anmamıza vesile olurken, aynı formüller birkaç şarkıda kendini tekrar eder gibi algılanmasına yol açıyor. Bu formül, süper bir gitar riffinin sürüklediği, agresif ve karizmatik bir rap vokalin öfkesini boşalttığı, slogan gibi bir nakarat ile taçlandırılan, arada CGI'sız eksantrik bir Morello solosunun yer aldığı, sonlara doğru öfkenin iyice arttığı şarkılara hayat veren bir formül. Rock ve rap ortaklığını sevenler için şikayet etmenin imkansız olduğu bir durum. Üstelik burada Chuck D ve B-Real gibi iki rap ustasının politik güçlerinin RATM müzikal altyapısına bindirmeler yapmasını görerek kucaklanması gereken bir durum.

Bazen rifflerin cazip gelmemesi, öfke dozunun tatmin etmemesi, müziğin yeterince gaza getirememesi gibi öznel nedenlerden ötürü bu formülün işlemediği anların da var olabileceğini düşünebiliyoruz. Ama son yıllarda düşüşte gördüğüm bu üç süper grubun yarattığı yeni bir "supergroup"tan beklenen çoğu şeyi bulmuş olmanın heyecanıyla formül mormül sallamıyor insan. 2016 yazından beri süren "Make America Rage Again Tour" adını verdikleri Kuzey Amerika turnesi yeni şarkılar yanında, bu üç grubun protest marşları haline gelmiş şarkılarından da oluşuyor ki, olası bir konser albümü bu heyecan dalgasını katlayabilir. Özellikle Amerika'da Trump sonrası artan ırkçılık başta olmak üzere yanlış politikalara karşı müzik dünyasından yükselen en önemli hareket olarak görülen Prophets Of Rage, meselelerini sadece lirik olarak değil, sert ve kıvrak müzikal yapısıyla da ete kemiğe büründüren mühim bir hareket. Adaletsizliklere, ayrımcılıklara, düzensizliklere, yoksunluklara, cehalete karşı birer koyun olmayı reddeden reflekslerle, öfkeyle hareket eden bir ses. İçinde "öfke" olan bir gereklilik.

1. Radical Eyes
2. Unfuck the World
3. Legalize Me
4. Living on the 110
5. The Counteroffensive
6. Hail to the Chief
7. Take Me Higher
8. Strength in Numbers
9. Fired a Shot
10. Who Owns Who
11. Hands Up
12. Smashit