Hayajan - Ya Bay

 
Albüm avına çıktığım günlerden birinde sardıra sardıra dinlediğim 8-10 kötü albüm sonrası tam bunalmışken karşıma Hayajan diye bir grubun Khusouf Al-Ard adlı 2019'da yayınlanan albümü çıktı. Hangi Ortadoğu ülkesine ait olduğuna bakmadan başladığım 10 şarkılık albüm öyle bir aktı ki, değil sardırmak, bitince tekrar dinlemek istedim. Ama 2013 tarihli Ya Bay adlı yine 10 şarkılık bir albümleri daha olduğunu görünce hemen ona yumuldum. Daha ilk şarkı Ya 7Weneh ile de resmen abandone oldum. Böylesi ilk albümde bile yoktu. Bu albüm de akıyordu ama akarken mükemmel manzaralar yaratıyor, her şarkı içinde zamanla keşfedilecek onlarca detay sakladığını belli ediyordu. İki albümünü de çok sevdiğim Hayajan'ı araştırınca Ürdün, Irak ve Suudi Arabistan karışımı beş müzisyenden oluştuğunu öğrendim. Her ne kadar sözler Arapça olsa da, iki albüm de sound olarak "batının iyi yönlerini almış" harika rock şarkılarından oluşuyordu. Takip etmeye değecek yeni bir grup daha kazanmanın sevinciyle biraz daha yoğun, olgun ve karizmatik bulduğum ilk albüm Ya Bay'dan bahsetmek istedim.

Hayajan müziği şaşırtıcı biçimde Ortadoğu oryantalizminden uzak, bildiğin Amerikan/İngiliz gruplarına (ama birinci sınıf olanlarına) ait alternative/indie/pop rock kimliğinde. Ama bu kimlik, Riyadlı solist Alaa Wardi'nin nağmeli Arapça vokaliyle şahane bir kimya yaratıyor. Onun kattığı bu melezlik, şarkıları olduğundan daha orijinal bir seviyeye taşıyor. Üstelik sadece Ortadoğu gırtlağı değil, çok güçlü ve yelpazesi geniş bir rock sesine sahip kendisi. Açılışı yapan, ne kadar övsem az gelecek Ya 7Weneh'in muhteşem karakterinde bu sesin payı da çok büyük. Doğu enstrümanları kullanmadan, gitar, bas, davul ile tasarlanmış şarkılar, dümdüz batı mantığı ile değil, katmanlı ve ruhu olan temeller üzerine inşa edilmiş. Hatta Alaa Wardi'nin sesini şarkılardan çıkarsak hiç kimse Hayajan'a Ortadoğulu bir grup diyemez. İşte karakter sahibi olan, o karakteri söylediği şarkılara da zerk eden vokaller de böyledir. Bu doğu batı sentezi, hem birbirinden bağımsız olup, biraz da ironik biçimde hem de enfes bir bütünlük sağlayabildiği için Hayajan'ın çok özel gruplardan biri olduğunu söylemek gerek.

Albümün süperstarı Ya 7weneh olabilir ama olay sadece ondan ibaret değil. Özellikle Wel Loom Ramani, Ween Min eSneen, Wyama üçlüsü harikulade dizayn edilmiş, progressive rock temaslı pop rock dokularıyla pratiğe dökülmüş kaya gibi besteler. Tutkulu bir balad olan Ween El-Kalam, funky incelikler taşıyan Safina ve Fish Majal, bana 80'lerin Scorpions slowlarını anımsatan Risala bu el emeği göz nuru albümün diğer güzellikleri. Ya Bay'ın son iki şarkısı da coverlardan oluşuyor. İlki, orijinali neydi ki coverı ne olsun dediğim, belki de albümün en zayıf halkası olan Radiohead şarkısı Nude'un (2007 In Rainbow albümünden) Arapça yeniden yorumu. Ama diğeri, mükemmel bir kapanış yapan, Pink Floyd'un efsanevi albümlerinden 1979 tarihli The Wall'da yer alan Comfortably Numb yorumu. Aslına sadık, bu sayede müzikal yönden o epik rock atmosferini yakalamış, Arapça liriklerle de o sözü edilen güçlü kimyayı yakalamış enfes bir cover. Ya Bay'a şayet 2013 yılında rastlasaydım, bana göre 2103'ün en iyi albümleri, Ya 7Weneh'i de aynı yılın en iyi şarkıları arasında üst sıralara koyardım. Bunun gibi başka hangi albümleri/şarkıları kaçırmış olmanın gizemine yeniden vurulmamızı sağlayan böyle keşifler insana tarifi zor bir keyif veriyor.

1. Ya 7Weneh

2. Wel Loom Ramani

3. Safina

4. Fish Majal

5. Ween El-Kalam

6. Risala

7. Ween Min eSneen

8. Wyama

9. Nude

10. Comfortably Numb