Issız Ada Radyosu Arşivi (Ağustos 2013)

Diesel - Let It Fly

Yıl: 2013 Avustralya

Tür: Pop/Rock, Blues Rock

"F" Rate: 6/10

I.A.R. tavsiyesi: "By Your Throne"

ZXZ - Lux

Yıl: 2013 Ukrayna

Tür: Synth Pop, Futurepop

"F" Rate: 7/10

I.A.R. tavsiyesi: "Excessive Sexual Drive"

Marillion - Holidays in Eden

Yıl: 1991 İngiltere

Tür: Progressive Rock, Pop/Rock

"F" Rate: 7/10

I.A.R. tavsiyesi: "Cover My Eyes (Pain and Heaven)"

Magnum - Wings of Heaven

Yıl: 1988 İngiltere

Tür: Hard Rock, AOR, Pop/Rock

"F" Rate: 7/10

I.A.R. tavsiyesi: "Pray for the Day"

God Is an Astronaut - Origins

Yıl: 2013 İrlanda

Tür: Post-Rock

"F" Rate: 8/10

I.A.R. tavsiyesi: "The Last March"

Waikiki - I'm Already Home

Yıl: 2012 Avustralya

Tür: Indie Pop

"F" Rate: 6/10

I.A.R. tavsiyesi: "Complicated"

Makthaverskan - Makthaverskan II

Yıl: 2013 İsveç

Tür: Indie Rock, Post-Punk

"F" Rate: 7/10

I.A.R. tavsiyesi: "Asleep"

Ananda Shankar - Ananda Shankar

Yıl: 1970 Hindistan

Tür: Raga Rock, South Asian Music

"F" Rate: 7/10

I.A.R. tavsiyesi: "Jumpin' Jack Flash"

Amali Ward - Back In Time

Yıl: 2013 Avustralya

Tür: Pop, Soul

"F" Rate: 7/10

I.A.R. tavsiyesi: "Upside Down"

Orphaned Land - All Is One

Yıl: 2013 İsrail

Tür: Folk Metal, Progressive Metal

"F" Rate: 8/10

I.A.R. tavsiyesi: "All Is One"

The Manic Shine - Let Go Or Be Dragged

Yıl: 2013 İngiltere

Tür: Alternative Rock, Progressive Rock

"F" Rate: 6/10

I.A.R. tavsiyesi: "Use Your Horizon"

Heat OST

Yıl: 1995 ABD

Tür: Pop/Rock, Electronic, Dark Ambient, Industrial

"F" Rate: 8/10

I.A.R. tavsiyesi: Michael Brook - "Ultramarine"

Anjelika Akbar - Bach A L'Orientale

Yıl: 2002 Türkiye

Tür: Classical, Oriental

"F" Rate: 7/10

I.A.R. tavsiyesi: "Orchid II"

Cloud Control - Dream Cave

Yıl: 2013 Avustralya

Tür: Indie Pop

"F" Rate: 6/10

I.A.R. tavsiyesi: "Scar"

Meeks - Beatless: Shoegazer Covers Of The Beatles

Yıl: 2013 Japonya

Tür: Shoegaze, Cover

"F" Rate: 5/10

I.A.R. tavsiyesi: "Nowhere Man"

Bonnie Whitmore - There I Go Again

Yıl: 2013 ABD

Tür: Alt-Country, Americana

"F" Rate: 5/10

I.A.R. tavsiyesi: "Heartbreaker"

The Leadings - Stars

Yıl: 2012 İspanya

Tür: Indie Pop, Electropop

"F" Rate: 6/10

I.A.R. tavsiyesi: "The Level"

Tarja - Colours in the Dark

Yıl: 2013 Finlandiya

Tür: Symphonic Rock, Symphonic Metal

"F" Rate: 7/10

I.A.R. tavsiyesi: "Victim of Ritual"

Travis - Where You Stand

Yıl: 2013 İngiltere

Tür: Pop/Rock

"F" Rate: 4/10

I.A.R. tavsiyesi: "Moving"

Hogjaw - If It Ain't Broke...

Yıl: 2013 ABD

Tür: Southern Rock, Stoner Rock

"F" Rate: 9/10

I.A.R. tavsiyesi: "Shiny Brass"

Chili Cold Blood - And Now The Dawn

Teksaslı olup da blues veya country yapmayan müzisyenler için hiç iyi şeyler düşünmez ve söylemezler. Oysa bunların ikisini de karıştırıp, üstüne olayı iyice heavy boyutlara taşıyanları pek bir kucaklıyorlar bu aralar. İşte bazı kaynaklara göre 6., bazılarına göre ise 7. albümünü çıkaran Teksaslı üçlü Chili Cold Blood da bu kucaklananlar arasında. Müzik yolculuğunda 10 yılını dolduran grup, tüm tecrübesini akıttığı belli son albüm And Now The Down için "bizim için 10. yıl şerefine çıkmış bir albümden çok, "bir sonraki" albümümüz bu" demeyi tercih ederek tevazularını da gösteriyorlar. Kabaca bakıldığında ortada şimşekler çaktıran, yıldırımlar indiren bir iş yok aslında. Grubun evveliyatını da hiç bilmiyorum. Ama And Now The Down'a, tam da heavy blues ile stoner rock ihtiyacımın depreştiği bir ana gereken pansumanı yapabildiği için hemen kanım kaynadı.

Abartmadan jam yapabilen, düzenlemelerini olduğu kadar doğaçlamalarını da organize edebilen üçlü, başta albüme adını veren ve Led Zeppelin'e olan sevgilerini (ki elimde böyle bir bilgi yok, tamamen tahmin) en belirgin biçimde yansıttıkları And Now The Down parçası olmak üzere Graveyard, In The Neon, Past Savior, Rest ve Drivin' Rain ile dikkatimi çekti. Zaten geriye de 3-4 şarkı kaldı ki onlarda da dikkat çekmese de müzikal yetkinlikleri yerli yerinde. Tek eksikliğini hissettiğim şey ise, vokaldeki Ethan "CB" Shaw'ın sesinin beklediğim tarzda kır salaşlığından nasibini almış karizmada olmamasıydı. Bu da onun tarzıdır, saygı duyarız o ayrı. Ama şimdi burada adını verip de yersiz karşılaştırmalarla Shaw'ı ezmek istemediğim birkaç örnek, bizi bu güneyin taş gibi blues rock'ına verdikleri muhteşem seslerine fena alıştırdılar. Yine de yaptıkları müziğin bas, gitar, davul üçgenindeki olgun karşılıkları albüm boyunca kendini hiç unutturmuyor. Ayrıca uzun zamandır iyi gitar sololar duymamış olmanın verdiği iç kıyılmasını da giderdikleri için kendilerine buradan teşekkür ediyorum.

1. Rocket Ship
2. Drivin' Rain
3. In the Neon
4. And Now the Dawn
5. Rest
6. Trade Your Sons
7. Graveyard
8. Past Savior
9. Twisted Suicide
10. Wait

Pure Bathing Culture - Moon Tides

Portland kökenli Sarah Versprille ve Daniel Hindman tarafından kurulan ve ilk albümü Moon Tides'ı sıcak sıcak servis eden Pure Bathing Culture, indie çatısı altında dream pop'un güzelliklerini elinden geldiğince dinleyenine zerk etmeye gayret eden güzel bir oluşum. Albüm isimlerini, çok ilgi duydukları ay ve dalga ilişkisinin insan ruhuna olan benzerliğinden hareketle koymuşlar. Her ne kadar kulağa klişe kaçsa da yaptıkları müziğin yarattığı her resimde bir ay ve deniz mutlaka bulunmakta. Psych gitarlar, 80'lerden sızmış synth melodileri, Sarah Versprille'in dipten gelen rüyamsı vokalleri grubun karakteristik özelliklerini oluşturuyor. Bu karakter içinde parça parça, şarkı şarkı bir albümden çok, albüm kapağındaki manzaraya istinaden hoş bir manzaranın çağrıştırdığı epik bir konseptin içinde hissediyoruz kendimizi.

Fakat buna rağmen albümün açılışında yer alan ve 2013'te kulağıma çalınan en iyi şarkılardan biri olan ilk single Pendulum'un, özellikle vokallerle keltik bir ambiyans yaratan Only Lonely Lovers'ın, 80'lerle dirsek temasındaki Scotty'nin varlıkları kendilerini albüm genelinden biraz ayırarak "şarkı" oluşlarının keyfini çıkarıyorlar bana göre. Geri kalanlar için o konsept içinde huzur dolu yaz akşamüstlerine fon oluşturan dream pop esintileri demek uygun olur sanırım. Belki dinleyince kendilerini genelden ayıran başka şarkılar da keşfeden olabilir. Zira iyi bir dream pop albümü her türlü keşfe açıktır. Ayın sebep olduğu gelgitlerden etkilendiğimiz gibi bir albümde yer alan kimi şarkıların bizi sürüklediği farklı gelgitlere de maruz kalıyoruz. Belki ruhen albüm kapsamında bunu vurgulamak istemişlerdir. Ama gerçek şu ki, olağanüstü ayrıksı bir albüm yapmamalarına rağmen şeklen de bu duyguya yakınlaştıklarını sezdiriyorlar.

1. Pendulum

2. Dream the Dare

3. Evergreener

4. Twins

5. Only Lonely Lovers

6. Scotty

7. Seven 2 One

8. Golden Girl

9. Temples of the Moon

The Kentucky Headhunters - Electric Barnyard

Temelleri 1968 yılında Itchy Brother adıyla atılan güneyli country rock grubu The Kentucky Headhunters, bu ismi 1986'da kullanmaya başlamış ve yine bu isimle 8 albüm yapmış tecrübeli örneklerden biri. Bu albümlerden 5 tanesini dinlemiş bir dinleyici olarak söyleyebilirim ki grubun ikinci albümü olan Electric Barnyard kesinlikle grubun en iyisi. Bunu söyleyebilme rahatlığımı, 90'lardan günümüze onunla her birlikteliğimden aldığım keyfe dayandırıyorum. Sonraları çeşitli değişimlere uğrayan Greg Martin, Doug Phelps, Ricky Lee Phelps, Fred Young ve Richard Young kadrosunun orijinal kimyasıyla ortaya çıkan 13 şarkılık albüm, 9 adet The Kentucky Headhunters bestesi ve 4 adet nefis coverdan oluşuyor. Bu coverlar Only Daddy That'll Walk The Line (Waylon Jennings), With Body and Soul (Bill Monroe), Spirit In The Sky (Norman Greenbaum) ve 50'li yılların anonim pop şarkılarından olan The Ballad Of Davy Crockett'ten oluşmakta. Çeşitli coverları bulunan Spirit In The Sky haricinde başlarda diğerlerini grubun orijinal şarkıları olduğunu sandığımı da ekleyeyim. (Ne işe yarayacaksa!)

The Kentucky Headhunters'ı öteki country rock gruplarından ayıran ve ayırmayan özellikler mevcut. Ama ayıranlar daha mühim olduğu için onları deşmek daha yerinde olur. Aslında bunlara ayrıksı özellikler demek de pek doğru değil. Sadece country müziğin o yalancı pop banalliği yerine daha çok blues rock'tan beslenen kişilikli şarkılarla eğleniyorlar. Özenli düzenlemelerini salaşlıklarıyla birleştirerek kırsal kelimesinin hakkını teslim ediyorlar. Çok ileri gitmeyip lokal kalmadan o kırsallıklarını pop rock ve blues çeperlerinde müziklerine yansıtıyorlar. Bitmek bilmeyen gitar sololarla ya da ağzını oraya buraya yayan country fonetiğiyle zaman kaybetmiyorlar. Ricky Lee Phelps'teki aksan bazen çocuksu, bazen blues karizmasıyla istediği yöne evrilebilen doğallığa sahip. Kısacası yormayan, aksamayan ama coşturan, şımartan ve karizmasına hayran bırakan bir müzik onlarınki. Gerçi diğer albümlerde bu özellikleri bu kadar yoğun hissetmediğim için yorumlarım sadece Electric Barnyard için geçerli.

Coverları aradan çıkardık. 16 & Single, Always Makin' Love ve Love Bug Crawl gibi sevgi kelebeği şarkıları da aynı aradan çıkarırsak (ki bu ifade sakın olumsuz olarak alınmasın) albümün en iyilerinden Diane, yine grubun olgun yönünü yansıtan Kickin' Them Blues Around, özellikle davulcu Fred Young'ın coştuğu Big Mexican Dinner ve kapanıştaki şahane Take Me Back, country rock denen harçtan oluşturulmuş sağlam örnekler. Grup halen aktif biçimde müzik dünyasında. Hatta en son 2011'de Dixie Lullabies adında bir albüm bile yapmış. "-Mış" diyorum zira o albümü dinlemedim, bir süre öncesine kadar çıktığından bile haberim yoktu. O kadar vasat The Kentucky Headhunters albümü dinledikten sonra Electric Barnyard'ın hatırasına zarar gelmesini istemediğim için, en önemlisi de Electric Barnyard'ın bana başka The Kentucky Headhunters albümü aratmaması yüzünden "yeni albüm" krizine girmedim. Bana göre iyi bir albümün tanımlarından biri de budur.

1.  It's Chitlin' Time
2. The Ballad of Davy Crockett
3. Only Daddy That'll Walk the Line
4. With Body and Soul
5. Diane
6. 16 & Single
7. Wishin' Well
8. Spirit in the Sky
9. Always Makin' Love
10. Love Bug Crawl
11. Big Mexican Dinner
12. Kickin' Them Blues Around
13. Take Me Back

Issız Ada Radyosu Arşivi (Temmuz 2013)

The Chapin Sisters - A Date With the Everly Brothers
Yıl: 2013 ABD
Tür: Folk Pop, Country, Bluegrass

"F" Rate: 7/10

I.A.R. tavsiyesi: "All I Have To Do Is Dream"

Coldcut - Let Us Play!

Yıl: 1997 İngiltere

Tür: Electronic, Breakbeat, Downtempo

"F" Rate: 8/10

I.A.R. tavsiyesi: "Atomic Moog 2000"

Gemma Ray - Down Baby Down

Yıl: 2013 İngiltere

Tür: Pop Soul

"F" Rate: 6/10

I.A.R. tavsiyesi: "Baby Goes Bad"

Fejd - Nagelfar

Yıl: 2013 İsveç

Tür: Nordic Folk Rock, Folk Metal

"F" Rate: 8/10

I.A.R. tavsiyesi: "Sigurd Ring"

Megadeth - Countdown to Extinction 

Yıl: 1992 ABD

Tür: Heavy Metal, Thrash Metal

"F" Rate: 7/10

I.A.R. tavsiyesi: "Countdown to Extinction"

Frankie Goes to Hollywood - Welcome to the Pleasuredome

Yıl: 1984 İngiltere

Tür: Synth Pop, New Wave

"F" Rate: 6/10

I.A.R. tavsiyesi: "The Power of Love"

American Beauty OST

Yıl: 1999 ABD

Tür: Rock, Soul, Pop Jazz

"F" Rate: 7/10

I.A.R. tavsiyesi: Thomas Newman - "Any Other Name"

Buddy Guy - Rhythm & Blues

Yıl: 2013 ABD

Tür: Blues, Blues Rock

"F" Rate: 8/10

I.A.R. tavsiyesi: "Messin' With The Kid"

Lightning Dust - Fantasy

Yıl: 2013 Kanada

Tür: Indie Pop, Synth Pop

"F" Rate: 6/10

I.A.R. tavsiyesi: "Diamond"

Heart - Heart

Yıl: 1985 ABD

Tür: Pop/Rock, Hard Rock

"F" Rate: 7/10

I.A.R. tavsiyesi: "These Dreams"

Robots With Rayguns - RWR

Yıl: 2013 ABD

Tür: Synthpop, Electropop

"F" Rate: 5/10

I.A.R. tavsiyesi: "Control"

Alela Diane - About Farewell

Yıl: 2013 ABD

Tür: Singer/Songwriter, Folk

"F" Rate: 6/10

I.A.R. tavsiyesi: "About Farewell"

Mårran - Mårran 2

Yıl: 2013 İsveç

Tür: Stoner Rock, Hard Rock

"F" Rate: 8/10

I.A.R. tavsiyesi: "Roadie"

Melissa Etheridge - Never Enough

Yıl: 1992 ABD

Tür: Pop/Rock, Singer/Songwriter

"F" Rate: 6/10

I.A.R. tavsiyesi: "Must Be Crazy For Me"

PUi - Neo Primal

Yıl: 2013 ABD

Tür: Alternative Rock, Alternative Metal

"F" Rate: 7/10

I.A.R. tavsiyesi: "One"

The Ultra Electric Mega Galactic - The Ultra Electric Mega Galactic

Yıl: 2013 ABD

Tür: Stoner Rock, Psychedelic Rock

"F" Rate: 7/10

I.A.R. tavsiyesi: "Rockets Aren't Cheap Enough"

Delays - Everything's The Rush

Yıl: 2008 İngiltere

Tür: Indie Pop, Dream Pop

"F" Rate: 5/10

I.A.R. tavsiyesi: "Girl's on Fire"

Skylar Grey - Don't Look Down

Yıl: 2013 ABD

Tür: Pop, Pop/Rock

"F" Rate: 6/10

I.A.R. tavsiyesi: "Religion"

The Woggles - The Big Beat

Yıl: 2013 ABD

Tür: Garage Rock

"F" Rate: 8/10

I.A.R. tavsiyesi: "Nothing's Gonna Stop Me"

Tinariwen - Imidiwan:Companions

Yıl: 2009 Mali

Tür: Tishoumaren, Blues Rock

"F" Rate: 8/10

I.A.R. tavsiyesi: "Imidiwan Afrik Tendam"

Silver Screen - When You and I Were Really Young

Cris Miller tarafından Long Beach'te kurulan Silver Screen, sayıları gittikçe artan grup görünümlü tek kişilik oluşumlardan biri. Ve son zamanlarda ortaya çıkanların en iyilerinden biri. Gerçi Silver Screen son zamanlarda ortaya çıkmış birşey sayılmaz. 2005 tarihli henüz hiçbir yerde bulamadığım The Greatest Story Never Told diye bir albümü daha var. Üstelik ratingleri de hayli yüksek. Tabii bu yeni albüm When You and I Were Really Young'ı onun referansıyla dinlemiş değilim. Tam tersi bir durum var. Öyle ya da böyle Silver Screen, etiketindeki indie rock, dream pop, jangle pop türlerinin sadece etikette kalmasını, duygu olarak onların da ötesine sirayet edebileceğini gösteren bir grup (!) bana göre.

Cris Miller gerçekten çok hassas bir müzisyen olmalı. Bunu söyleyince insanın gözünde Bon Iver gibi bir adam canlanıyor ama öyle birşey yok. Bir kere kırılgan ötesi dingin folk şarkıları dinlemiyoruz. Adı üstünde, işin içinde "jangle" kelimesi var. (O da niye varsa!) Lakin Miller'ı öncelikle indie rock'ın soft yanından, jangle pop'un neşeli gitar kıpırtılarından, dream pop'un da bu soft ve neşeli kavramlarını hüzünlü kılan gizemli hallerinden beslenen bir müzisyen olarak tanımlamak doğru olur. Daha en baştan Once In A Lifetime ile o sakin, kırgın ama bir yandan da parçalı bulutlar ardından süzülen parlak güneş ışıklarını bir potada buluşturan müziğinin fragmanını sunuyor. Hemen peşinden pıtı pıtı gelen Really No Wonder dansa müsait temposuna rağmen aynı disiplini sürdürüyor. Change To Fall bir Friday, I'm In Love değil, olamaz da. Ama aklıma neden onu getirdi bilmiyorum. Belki birkaç göbekten akrabadırlar.

More Than You and I bittikten, yani albümü yarıladıktan sonra sanki bir kasetin öbür yüzüne geçmiş gibi hissettim. Mercy ile o B yüzünden tekrar başlayan ruh haline büründüm. Mercy albümün en iyilerinden. Bir diğeri de Hearts. Böyle şarkıları sınıflandırmayı sevmiyorum. Bana işi iyi idrak etmiş kişilerin elinden çıktığı sürece dream pop'u ne kadar çok sevdiğimi hatırlatıyorlar. Şahsen kapanışta yer alan ve bu rüya atmosferine biraz 80'ler popu serpiştiren From A Window To The Indefinite yerine Hearts'ın final yapmasını isterdim. Fakat albümde şarkıların yeriyle oynasanız bile baştan sona sanki tek bir şarkıyı ufak tefek ruh / rüya değişimleriyle dinliyormuşsunuz duygusu hakim. Bunu kötü anlamda söylemiyorum. Zira bir albümü böyle nitelendirmek çoğu zaman kulağa hoş gelmez. Cris Miller'ın bazen hoş bir genç kızı da andıran yumuşacık sesi nasıl hiç değişmeden şarkılara ses veriyorsa, o sesi alan şarkılar da kendilerini zamanla aralarındaki ayrıntıların farkedileceği gerçeğiyle aynı patikada yürüyorlar. Parçalı bulutlu gökyüzü de hep tepelerinde...

1. Once In A Lifetime
2. Really No Wonder
3. Only Ever Yours
4. Change To Fall
5. Here To Hold You
6. More Than You and I
7. Mercy
8. A Little More Each Day
9. Hearts
10. Tell Me Darling
11. Come, Go, Return
12. From A Window To The Indefinite

Dead Man Walking (OST)

Tim Robbins'in Rahibe Helen Prejean'ın gerçek olaylara dayalı kitabından uyarlayarak yönettiği 1996 yapımı Dead Man Walking, Prejean'ın vahşi bir cinayet sonrası ölüm cezasına çarptırılan Matthew Poncelet'e son günlerinde destek oluşunun işlendiği ağır bir dramdı. Hani şu izledikten sonra uzun süre etkisinden kurtulamadığınız türden. Prejean'ın Poncelet'in içindeki insanı adım adım keşfettiği bu filmin mutlu sonla bitmediğini söylemek büyük bir spoiler olmaz herhalde. Ama önemli olan, bu gece ile gündüz kadar farklı iki insanın arasında gelişen ana-oğul veya iyi-kötü karşıtlarına evrilen sıradışı dostluğun yürekleri dağlayan bir çıkmaz içinde kalışını, buna bağlı olarak bedel ödemenin en acı tecrübelerden biri oluşunu gözler önüne sermesiydi. 1996 Oscar ödüllerinde Susan Sarandon'ın En İyi Kadın Oyuncu Oscar'ı kazandığı, Sean Penn'in ise ödülü Leaving Las Vegas'taki rolüyle Nicolas Cage'e kaptırdığı Dead Man Walking, En İyi Film ve Yönetmen ödüllerinde de Braveheart ile Mel Gibson'a yenik düşmüştü.

Filmin Oscar adaylıklarından yenik düştüğü bir başka dal da En İyi Şarkı kategorisiydi. Bruce Springsteen'in Dead Man Walkin' şarkısıyla aday olmasına rağmen ödülün bayık bir Pocahontas şarkısına gitmesi son derece haksızdı. O Springsteen ki 1994 yılında Philadelphia filmindeki Streets Of Philadelphia şarkısıyla Oscar'ı kaçırmamıştı. Dead Man Walkin'in Streets Of Philadelphia'dan hiçbir eksiği veya fazlası yok. Filmden o kadar etkilenmiştim ki, filmin bir soundtrack albümü var mı, yok mu onu bile gözüm görmedi. Filmin neresinde duyduğumu, hatta filme konup konmadığını bile hatırlamadığım birçok yükte ve pahada ağır şarkının bulunduğu bir albümün bulunduğunu anlamama vesile olan da Springsteen olmuştu. Dönem de grunge'ın grunge olduğu 90'lar ortasıydı. Yani Dead Man Walking albümü, o kazan içinde kaynayan günlere sound olarak sakinlik, ama ruh olarak filme uygun biçimde taşıması güç bir hüzün katmıştı.

Springsteen'in Dead Man Walkin'i ile açılış yapan albüm daha birinci dakikadan dinleyenin boğazına düğüm atıyor. Çoğunluğu albüm için özel olarak yazılmış şarkılardan oluşan albümde iki adet Nusrat Fateh Ali Khan ve Eddie Vedder düeti var ki, sırf onlar için bile albüme kulak vermek gerek. Grunge kuşağının o dönem idollerinden biri olan Vedder'ın popülaritesi, 1997 Ağustos ayında vefat eden Nusrat Usta'nın daha geniş kitlelerce tanınmasına da sebep olmuştu. Özellikle de The Face Of Love'ın büyülü bir ilahi havasındaki salınışı onu kanımca gelmiş geçmiş en büyük düetlerden biri yapıyor. Johnny Cash ve iki şarkısıyla Tom Waits albümün o köhne hüznüne hem müzik, hem de lirikleriyle katkı sağlıyorlar. Albümün dişi kanadında da çok nitelikli şeyler oluyor. Suzanne Vega'nın bildiğimiz tarzından çok farklı bir şarkı olan Woman on the Tier (I'll See You Through), Mary Chapin Carpenter'ın çok duygulu biçimde idama götüren bestesi Dead Man Walking ve böyle bir albümün şanına yakışan büyük usta Patti Smith'in bunalımın dibine vuran ağıtı Walkin Blind...

Lyle Lovett ve Steve Earle şarkıları nedense yer doldursun diye konmuş sanki. Beğendiğim Michelle Shocked'ın da daha iyi bir şarkısı seçilebilirmiş diye düşünürüm hep. Bunların yerine albümün sessiz isyankarlığına uygun düşecek yüzlerce şarkı var halbuki. Mesela Jeff Buckley'nin Grace albümünden bir Hallelujah ya da onun gerçek sahibi Leonard Cohen'den herhangi bir şarkı şu gereksiz Lyle Lovett'ten çok daha makbule geçerdi. Neil Young, Bob Dylan, Tracy Chapman, Kristin Hersh diye uzar gider benim istek listem. Çünkü hepsinde varolan o ozan efkarının filmin ağır dramına mükemmel fon oluşturacak şarkıları mevcut. Yine de Dead Man Walking'in film olarak içerdiği yoğunluğa yarenlik eden bu şarkıların çoğu, isimleri ve cisimleriyle yılların verdiği alışkanlıkla filmin ayrılmaz bir parçası oldular. The Face Of Love'ı ne zaman duysam (ki öyle saat başı duyulan bir şarkı değildir) filme ait kareler gözümün önünden geçer. Zaten böyle şarkılar değil bir ölüm hücresine, albümlere, filmlere sığmaz.

1. Bruce Springsteen - Dead Man Walkin'
2. Johnny Cash - In Your Mind
3. Suzanne Vega - Woman on the Tier (I'll See You Through)
4. Lyle Lovett - Promises
5. Nusrat Fateh Ali Khan with Eddie Vedder - The Face of Love
6. Tom Waits - The Fall of Troy
7. Michelle Shocked - Quality of Mercy
8. Mary Chapin Carpenter - Dead Man Walking (A Dream Like This)
9. Tom Waits - Walk Away
10. Steve Earle - Ellis Unit One
11. Patti Smith - Walkin Blind
12. Eddie Vedder with Nusrat Fateh Ali Khan - The Long Road

Valerie June - Pushin' Against A Stone

1982 Jackson, Tennessee doğumlu Valerie June Hockett, künyesinden az çok anlaşılacağı üzere folk, country, blues, soul, gospel, bluegrass karışımını ılık ılık estiren bir güzel insan. Klişelerle başlayan müzik hayatı küçük yaşta müzisyen babanın etkileriyle kilise korosunda şarkı söylemek şeklinde özetlenebilir. Henüz 19 yaşındayken kocasıyla ikili oluşturduğu bir grupla ilk kayıtlarını ve performanslarını yapsa da, boşandıktan sonra kendini solo çalışmalara, gitar, banjo, lap-steel öğrenmeye, şarkılar yazmaya vermiş. 2010'da Valerie June and the Tennessee Express adında bir EP çıkaran June, hayır konserleri, mini turlar, yerel bazı ödüller derken 2011'de ufaktan ilk albümü Pushin' Against A Stone'un çalışmalarına başlamış.

The Black Keys grubundan Dan Auerbach'ın bazı şarkılara katkıda bulunduğu Pushin' Against A Stone 11 şarkılık tozlu bir albüm. Kökleri çok eskilere dayanan türler karmasını biraraya getirirken bambaşka şeyler çıkarmıyor. Her şarkı kendi türüne sadakat çerçevesinde nasıl başlıyorsa öyle bitiyor. Tabii kendi içinde nostaljik yoğunluğunu yaşayarak. Aynı zamanda ilk single Workin' Woman Blues albümün en iyisi olduğu için açılışı yapıyor. Gerçi bu güzel şarkıda country ve sonlara doğru olaya dahil olan trompetle pop caz kaçamağı yapılarak daha ilk şarkıdan "sadakat" kelimesine ters düşmüş oldum. Ama bu küçük kaçamaklar bile şarkıların tek vücut havasını bozmamış, retro hissiyatların kanatları altında sözler müziğe karışmış. Valerie June'un Alela Diane'e akraba olan ses rengi de beni ayrıca mest etti diyebilirim.

Somebody To Love banjo, keman ve gospel vokaller eşliğinde ahşap kederlere kadeh kaldıran şık bir akustik balad. Onun gibi albümde başkaları da var ama bence en iyisi bu. Şanslı bir erkek vokalle (adını bulamadım ama muhtemelen Dan Auerbach'tır diye düşünüyorum) yaptığı Tennessee Time sevdiğim bir başka country blues şarkısı. Ama Valerie June'un en beğendiğim anları yorgun bestelerden ziyade Pushin' Against A Stone ve The Hour gibi blues-soul-country üçlüsünü 60'lı yıllardan çekip çıkaran tasarımları oldu. Albümün bir fragmanı yapılsa ben olsam fona isim şarkısı Pushin' Against A Stone'u koyardım mesela. Son olarak yine albümün en sıkı şarkılarından, aynı zamanda ikinci single olan You Can't Be Told'a değinmek gerek. Albüm geneline biraz aykırı duran, gitar sololu, yılışık olmadan neşeli takılan bir bar R&B'si olarak karizmasına diyecek yok. Zaten şarkı, İngilizlerin cool müzik dergisi Uncut'ın şu sıralar çıkardığı 15 şarkılık This Wheel's On Fire: Best New Music derlemesine seçilmiş. Uncut dediğiniz de öyle boş beleş seçmeler yapmaz.

Resimlerine dakikalarca bakmaktan usanmadığım güzellikteki Valerie June'un aynı güzellikteki sesini verdiği 11 şarkının ev sahibi Pushin' Against A Stone, yaz mevsimine tatlı bir huzur ve serinlik katan albümlerden. Sıkıntıların, sorunların, kötülüklerin arasından sıyrılıp yeşeren bir kardelen gibi. Dinleyicisini de tüm bunlardan bir süreliğine sıyırması muhtemel. Özünde hüzün yatan bir müzik bunu nasıl yapar denirse, çivi çiviyi söker hesabı düşünmemek gerek. Ondaki hüzün duygusu beraberinde umut taşıyan bir özdeşliği de getiriyor. O ses bir süre sonra o kadar samimi gelmeye başlıyor ki, ne dediğine aldırmadan sizi başka yerlere götürüp kafanızı dağıtıyor. Kafa dağıtan her müzik ucuz da sayılmaz elbet. Dağıttığı kafanızı bu defa kendi kafasında yarattığı dünya içinde derleyip toparlıyor. Orada size yüklediği hüzün, neşe, umut, hayalkırıklığı artık neyse, sizin bir parçanız oluveriyor. Kopan birşeyler başka biryerlerde tekrar birbirine bağlanıyor. Tekrar kopmak ve tekrar bağlanmak için...

1. Workin' Woman Blues
2. Somebody to Love
3. The Hour
4. Twined & Twisted
5. Wanna Be on Your Mind
6. Tennessee Time
7. Pushin' Against a Stone
8. Trials, Troubles, Tribulations
9. You Can't Be Told
10. Shotgun
11. On My Way

Kotiteollisuus - Maailmanloppu

1991'de Jouni Hynynen (vokal, gitar), Janne Hongisto (bas), Jari Sinkkonen (davul) tarafından Lappeenranta, Finlandiya'da kurulan Kotiteollisuus, 13. stüdyo albümü Maailmanloppu ile tanıma şerefine eriştiğim sağlam bir hard rock / heavy metal grubu. Bu ilk cümlede klavyeye umarsızca abandığım sanılmasın, yazdıklarımın hepsi gerçek. Kendilerini tanımak ancak 13. albüme kısmet oldu. Tanıştığımıza da memnun oldum. Albüm kapağındaki kaslı eşgallerinden de anlaşılacağı gibi sert yapan bu üçlü, belki enstrümanlara bu kadar yüklenmeyip şarkılarını biraz da yumuşatsa pekala pop rock sularına bile kayabilecek karaktere sahip. Fakat onlardaki bu yüklenme kesinlikle poz olsun diye değil. Hatta heavy yapılanmalarına içlerindeki pop rock çocuğunu da dahil edebilmeleri ayrıca güzel.

20 küsür yıllık geçmişiyle Finlandiya'nın en popüler rock gruplarından biri olmak Kotiteollisuus'u hiç şımartmamış dersem, grubun 13 albümünden sadece sonuncusunu dinlediğim hemen anlaşılır. Maailmanloppu sanki benim için yeni bir grubun ilk albümü gibiydi. Enerjiyi abartmayan ama onu hepten kapının önüne koymayan dengeli bir heavy metal ile karşılaşıyorsunuz. Hemşehrileri Nightwish üyesi Tuomas Holopainen'den sık sık aldıkları klavye desteğini bu albümde de almış görünüyorlar. Bu da onları yobaz metalcilerden sıyırmayı başarıyor. Ayrıca çok iyi bir vokal olan Jouni Hynynen'in yer yer Rammstein'in efsane vokali Till Lindemann'ı andıran girişleri, başkalarını andıran böğürtüleri yanında melodik nakaratlarla dengelediği geniş yelpazeli ses rengiyle fark yaratıyor. Şarkılara kıvamını veren en önemli unsurlardan biri bu her gruba lazım ses.

Albüme adını veren Maailmanloppu'nun heavy metal marşı kıvamındaki gaza getiren rifflerinden bol miktarda bulabileceğiniz albüm, Musta kuu, Yötä vasten, Hyvien puolella ve benzeri birkaç şarkı, grubun az önce sözünü ettiğimiz denge anlayışını sürdüren şarkılar olsa da, belli bir süre sonra HIM sıkıcılığı yaratabiliyorlar. Bunu, o dengenin daha hard rock bir altyapıyı benimseyip, o klas sertliğini havada bırakması olarak yorumlamak mümkün. Yani karakter olarak heavy metal iken, gizliden hard rock, hatta Doğan görünümlü pop rock kimliğini fazlaca açık etmeleri "ambalaj grup" olarak yaftalanma tehlikesi yaşıyor. Halbuki 4-5 şarkıda bu hard'n heavy gidişatını korumaları kadar Tuhat kuolemaa gibi şarkılarla ucundan anımsattıkları folk metal taşkınlıkları üzerine biraz daha oynasalar olurmuş. Ama bu ufak detaylara rağmen Maailmanloppu, metal yönünden çok bereketli bulduğum 2013'ün en sevilesi albümlerinden biri.

1. Maailmanloppu
2. Musta kuu
3. Silmä silmästä, hammas hampaasta
4. Yötä vasten
5. Hyvien puolella
6. Tuhat kuolemaa
7. Outoja aikoja
8. Mennyttä miestä
9. Kepeitä multia
10. Tuhon enteet

Riding Giants (OST)

Çok istememe rağmen bir türlü denkleştirip izleyemediğim 2004 tarihli Stacy Peralta belgeseli Riding Giants, sörf kültürünün ortaya çıkışı ve tarihi üzerine bir yapım. Daha görmeden mutlaka görülmesi gereken bir belgesel olduğuna inancım yüksek. Estetik olarak olağanüstü bir spor olması yanında, bazı kanallarda izlediğimiz çılgın sörf görüntülerinin altına döşenen müziklerin de etkisiyle insanı o azgın dalgaların altına atlama isteği de uyandıran bir spor. Bu bilinçle Riding Giants'ın müziklerinden oluşan albüm de aynı gaza getirici etkiye sahip. Tanıdık ve tanımadık isimlerin şarkılarından oluşan bu albümü uzun zaman önce bulmuştum. Özellikle yaz zamanlarında, çeşitli imkansızlıklardan dolayı yapamadığımız bu sporu en azından yapıyormuş duygusu yaratması muhtemel şarkılarla tekrar tekrar anarım.

Teması itibariyle albümün ev sahipliğini yapan Dick Dale'in Misirlou'su ve Link Wray'in Rumble'ı, surf rock'ın kitabını yazmış bu adamlardan seçilen iki tanıdık enstrümantal. Aslında daha çok surf rock şarkısı umulası bir albüm. Ama bu umulası durumu, elit seçkisiyle farklı açılardan lehine çevirmiş bir iş aynı zamanda. Hiç The Beach Boys şarkısı kullanılmamasını nasıl yorumlayacağımı bilemiyorum. Gerçi Birleşik Devletler'de The Beach Boys'u dönemin Backstreet Boys'u olarak gören eski bir nesil de yok değil. 56 yaşındaki Stacy Peralta'nın da bu neslin evladı olması kuvvetle muhtemel. Bu arada kendisi 2001 yılında Sean Penn'in anlatıcılığını yaptığı Dogtown and Z-Boys adlı 70'lerdeki kaykay hareketini konu alan nefis belgeselin de yönetmeni. Bu belgeselin de Jimi Hendrix, Thin Lizzy, T. Rex, Rod Stewart, Iggy Pop, ZZ Top gibi isimlerin şarkılarınn yeraldığı sıkı bir soundtrack albümü mevcut.

The Ruts ile eski, The Hives ile yeni punk örneklerinin yer aldığı albümde Sol Hoopii ve Gabby Pahinui Hawaiian Band adında Hawaii'nin sanatçılarından iki seçki de ihmal edilmemiş. The Stray Cats ve Screamin' Jay Hawkins'i zaten bilen bilir. (Hawkins ve belgesel deyince, 2001 tarihli Screamin' Jay Hawkins: I Put A Spell On Me belgeselinin de hala peşinde olduğumu belirteyim.) Bana göre albümün onur konukları ise grunge'ın üç büyükleri olan Alice In Chains, Soundgarden ve Pearl Jam olmuş. Üçlüden yapılan seçkiler çok yerinde. Grunge'ın bu kültürle ilişkisine "ne alaka" olarak bakılmamalı. Referans olarak bazı şarkılardaki liriklerin sörf gelenek göreneklerine göndermeleri bir yana, özellikle Eddie Vedder'ın eski bir sörfçü olduğunu bilmeyen gözüme gözükmesin. Them Bones ve My Wave'in müthiş karizmaları, Go'nun azgın dalgaların ortasına sörf tahtasız balıklama atlatacak gaz takviyesi, bu şarkıların albüm için ne kadar yerinde seçimler olduğunu gösteriyor. Henüz izlemeden arşivlik olduğunu hissettiğim belgeselin, arşivlik olduğuna kefil olabileceğim soundtrack albümü ile tencere kapak olduklarına neredeyse eminim.

1. The Waterboys - This is the Sea
2. Alice in Chains - Them Bones
3. The Ruts - Babylon's Burning
4. The Hives - The Stomp
5. Link Wray - Rumble
6. Sol Hoopii - 12th Street Rag
7. Illdependents - Innacitytears
8. Dick Dale & His Del-Tones - Misirlou
9. The Stray Cats - Rumble in Brighton
10. Screamin' Jay Hawkins - Makaha Waves
11. Soundgarden - My Wave
12. Pearl Jam - Go
13. Gabby Pahinui Hawaiian Band - Aloha Ka Manini
14. Bangkok Starters - Glass Off