Fresno, California dolaylarından gelen Danny Johnson Band, blues rock, pop rock, yer yer funk, ara sıra hard, biraz da latin takılan bir adam. Sonunda "band" kelimesi olduğu halde "bir adam" dememin sebebi var: Danny Johnson herkesin düşündüğünün aksine tek başına müzik yapan tecrübeli bir müzisyen. Kendine "band" demesinin sebebi tam bilinmiyor. Belki bir gruba ait olma hevesi, belki "Ali Yılmaz"dan farklı olmayan Danny Johnson gibi yaygın bir isme biraz daha hava katmak, belki de başka bir neden. Ama şarkıları kendi yazıp düzenlediği, her bir enstrümanı kendi çaldığı, bunları kendi küçük yatak odasından bozma stüdyosunda tek başına kaydettiği düşünüldüğünde neden tek kişilik bir grup olduğu anlaşılıyor. Üstelik uzun müzik kariyerine sığdırdığı tam 9 albümü de bu yöntemle yapmış. Ama bir yerlere Danny Johnson yazdığınızda ilk bulduğunuz, hatta ikinci bulduğunuz isim bile o olmuyor. Bu yüzden kendisini ancak Eylül 2016'da çıkan 9. albümü Cleaverman sayesinde tanıma şansı buluyoruz. Danny Johnson diye başka bir adam daha varmış diyoruz.
Johnson'ın bu çalışma tarzı yeni değil ve pek çok müzisyen, stüdyo kirası, müzisyen kaprisi, farklı kafalardan çıkan konsantre bozucu fikirler, programa bağlanmış çalışma saatleri vs. ile uğraşmak istemeyebilir. Kendisi de veda yazısında neden tek tabanca takıldığını az çok belirtiyor. Veda, çünkü artık yaşadığı bu performans yoğunluğunun yorgunluğunu yaşamak yerine, ailesine daha fazla vakit ayırmak istiyor. Ben ise bu kariyerin ancak sonunda kendisiyle tanışmış olmaktan şikayetçi değilim. Bu insanların hakkı teslim edilmeli. Böyle emektarları daha geniş çevrelere tanıtmak da onlar için yapılabilecek şeylerden biri. Kaldı ki, bu şeyleri sırf Danny Johnson'ı geniş çevrelere tanıtmak istediğimden söylemiyorum. Cleaverman'ı dinlemeye başladığımda bunların hiçbirini bilmiyordum. İlk izlenim olarak, 9 albümlük olmasa da tecrübeli ama alternatif kalmayı tercih etmiş bir blues rock dörtlüsü canlanmıştı kafamda. Şarkıları sevmesem, tek kelime etmeden bu albümün yanından geçip gidecektim muhtemelen. İşte o şarkılar kişiyi kendine çekince gerisi de bir şekilde çorap söküğü gibi geliyor. Meğer bunlar tek kişinin eseriymiş, Danny Johnson diye başka bir adam daha varmış diyoruz.
Albüm genelinin üzerimde bıraktığı intibaya en büyük katkıları olan bu çekim gücü yüksek şarkılar ise ilk etapta açılıştaki funk rock Calm The Storm, ZZ Top kıvılcımları çıkaran Keep On Dancing, vokal biçimiyle, nakaratıyla, gitar solosuyla 80'lerle 90'ların ortak yanını yansıtan soft rock The Heart Of The Hopeless, 5 dakikalık meramını 3 dakikada da anlatabilecek olmasına rağmen keyif veren reggae CleaverMan, hoş bir latin rock esintisi olarak enstrümantal El Gusto Es Mio (The Pleasure Is Mine) şeklinde sıralanabilir. Bu da albümün yarısı eder. Diğer yarısı da zamanla kazanılabilir. Zaten ortada öyle kasırgalar estirecek bir durum yok. Sadece eli yüzü düzgün, bunaltmayan, bana göre en mühimi de rock çatısı altında toplanabilecek funk, reggae, blues, soul öğelerini azar azar harcına katan bir müzik var. Tüm bunları ve belki başkalarının da başka şeyler keşfedebileceği şarkıları yazan, çalan, söyleyen, organize eden, diğer enstrümanlar bir yana, özellikle perdelerinin genişliğini ve istediği yere uzanabileceğini hissettiren karakter sahibi gitarıyla müthiş işler yapan Danny Johnson diye başka bir adam daha varmış diyoruz.
1. Calm The Storm
2. CleaverMan
3. East Meets West
4. El Gusto Es Mio (The Pleasure Is Mine)
5. I'm That Guy
6. Keep On Dancing
7. Love The Life You Live
8. The Heart Of The Hopeless
9. Words Building Worlds
10. You Need To Go
.jpg)
.jpg)
.jpg)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder