Issız Ada Radyosu Arşivi (Nisan 2018)

Tinavie - Terrua
Yıl: 2018 Rusya
Tür: Indie Pop, Dream Pop, Art Pop
"F" Rate: 7/10
I.A.R. tavsiyesi: "Ursula"

Sting & Shaggy - 44/876

Yıl: 2018 İngiltere/Jamaika

Tür: Pop, Reggae

"F" Rate: 3/10

I.A.R. tavsiyesi: "44/876"

Octopus - Supernatural Alliance

Yıl: 2018 ABD

Tür: Hard Rock, Stoner Rock

"F" Rate: 7/10

I.A.R. tavsiyesi: "Strike (While the Iron Is Hot)"

Stonefield - Stonefield

Yıl: 2013 Avustralya

Tür: Hard Rock, Psychedelic Rock

"F" Rate: 5/10

I.A.R. tavsiyesi: "House of the Lonely"

Kimbra - Primal Heart

Yıl: 2018 Yeni Zelanda

Tür: Art Pop, Electropop

"F" Rate: 4/10

I.A.R. tavsiyesi: "Top of the World"

VA - Quantic Presents The World's Rarest Funk 45s

Yıl: 2006 İngiltere

Tür: Funk, Soul

"F" Rate: 8/10

I.A.R. tavsiyesi: Larry Ellis & The Black Hammer - "Funky Thing (Pt. 1)"

Orphaned Land - Unsung Prophets & Dead Messiahs

Yıl: 2018 İsrail

Tür: Folk Metal Progessive Metal

"F" Rate: 7/10

I.A.R. tavsiyesi: "Yedidi"

Janelle Monáe - Dirty Computer

Yıl: 2018 ABD

Tür: Art Pop, Alternative R&B, Neo-Soul

"F" Rate: 5/10

I.A.R. tavsiyesi: "Crazy, Classic, Life"

A Perfect Circle - Eat the Elephant

Yıl: 2018 ABD

Tür: Alternative Rock, Art Rock

"F" Rate: 7/10

I.A.R. tavsiyesi: "Disillusioned"

Albaitil Ashwai - Nuun

Yıl: 2018 Ürdün

Tür: Rock, World

"F" Rate: 6/10

I.A.R. tavsiyesi: "Al Sama'A"

Gizelle Smith - Ruthless Day

Yıl: 2018 İngiltere

Tür: Funk, Soul

"F" Rate: 7/10

I.A.R. tavsiyesi: "Dust"

Ebo Taylor - Yen Ara

Yıl: 2018 Gana

Tür: Afrobeat, World

"F" Rate: 6/10

I.A.R. tavsiyesi: "Mumudey Mumudey"

AWOLNATION - Here Comes the Runts

Yıl: 2018 ABD

Tür: Alternative Rock, Pop Rock

"F" Rate: 7/10

I.A.R. tavsiyesi: "Miracle Man"

VA - Anatolia Rocks: A Musical Trip Through Turkey 1968-83

Yıl: 2009 Türkiye

Tür: Rock, Pop, Psychedelic Rock

"F" Rate: 10/10

I.A.R. tavsiyesi: Erkin Koray - "Estarabim"

VA - Anatolia Rocks 2: A Second Musical Trip Through Turkey 1971-80

Yıl: 2010 Türkiye

Tür: Rock, Pop, Psychedelic Rock

"F" Rate: 9/10

I.A.R. tavsiyesi: Barış Manço - "Sarı Çizmeli Mehmet Ağa"

Stone Temple Pilots - Stone Temple Pilots

Yıl: 2018 ABD

Tür: Alternative Rock, Grunge

"F" Rate: 5/10

I.A.R. tavsiyesi: "Middle of Nowhere"

 

The Turbans - The Turbans

Yıl: 2018 İngiltere

Tür: World, Gypsy Folk

"F" Rate: 7/10

I.A.R. tavsiyesi: "Zawi"

Sofi Tukker - Treehouse

Yıl: 2018 ABD

Tür: Electropop, Dance-Pop

"F" Rate: 6/10

I.A.R. tavsiyesi: "Fuck They"

Suzanne Vega - Solitude Standing

Yıl: 1987 ABD

Tür: Pop Rock, Folk, Singer/Songwriter

"F" Rate: 7/10

I.A.R. tavsiyesi: "Luka"

Altın Gün - On

Yıl: 2018 Türkiye/Hollanda

Tür: Anaolian Rock

"F" Rate: 10/10

I.A.R. tavsiyesi: "Tatlı Dile Güler Yüze"

Stonefield - Far From Earth

Soyadları Findlay olan Amy, Hannah, Sarah ve Holly kardeşlerden oluşan Avustralyalı rock grubu Stonefield, 2006'da kendi aralarında ilk başlarda Iotah ismiyle kurup geliştirdikleri bir müzikal yolculuk olarak kariyerine başladı. 2010 yılında Avustralya'nın radyo çapındaki yetenek avcısı yarışmasını Foreign Lover isimli şarkılarıyla kazanan grup, o saatten sonra başka şarkıları ve coverlarıyla o festival senin, bu festival benim dolaşmaya başladı. Orta karar sayılabilecek Stonefield (2013) ve bana göre direk kötü As Above, So Below (2016) albümlerinin ardından kendileri hakkında büyük beklentiler içinde değildim. Öyle ki, 13 Nisan 2018'de çıkan Far From Earth'ü dinleyip çok beğendikten sonra geçmişlerine baktığımda, bu iki albümü önceden dinlemiş (ve unutmuş) olduğumu fark ettim. Adında "stone" kelimesi bulunan zibilyon tane grup arasından onları hatırlayabilmem için Far From Earth gibi bir albüm yapmaları yeterliydi. Geç oldu, güç olmadı. Demek ki yapılabiliyormuş. Önceki albümlerde sound olarak 70'ler hard rock / heavy metal etkileri gösteren, ancak bunu iyi şarkılarla temsil edemediklerini düşündüğüm Stonefield, tembel işi bestelerden kendini kurtarıp çok sıkı bir albümle olgunlaştıklarını göstermişler.

Sahip oldukları potansiyeli göstermek kimine daha ilk albümde, kimine de üçüncüde kısmet olur. Kimi de bu potansiyeli her albümde azar azar yükselterek, üzerine koyarak gösterir. Far From Earth, uyuşuk, ruhsuz, çapsız bir albümden iki yıl sonra azar azar değil, birden çok acayip bir yükselişle adeta küllerinden doğmuş bir albüm. İlk dinlediğimde şarkılar bana oldukça düz geldi. Ama albüm bittiğinde 70'ler psychedelic atmosferinin modern hard rock dokunuşlarıyla ustaca buluşturulmuş olmasından kaynaklı harikulade bir tat bıraktı. Bu demek oluyordu ki, o düzlük aslında kendi içinde türlü engebeler, virajlar, inişler, yokuşlar barındıran çok boyutluluğun kendini çok iyi gizleyen (yani daha ilk elden kendini teslim etmeyen) yanlarını keşfetmişler. Aslında ilk dinleyişte bile anlaşılabilir, fakat derinliğini ancak birkaç dinleme ile dinleyene hissettirebilir bu bir garip üslup, sound kalitesinden ziyade, çok iyi yazılmış şarkılar sayesinde gücünü ortaya koyuyor. Gerçek rock tutkunlarının gönlünde 70'ler rock müziğinin modası hiç geçmez. Ama bu moda hantal şarkılarla fazla uzağa da gidemez. Bir kere en baştan bunun bilincine ulaşmış bir albüm Far From Earth.

Açılışı yapan Delusion, Far From Earth, In The Eve, Together ve Sleepyhead beşlisi için ne kadar konuşsam az. Ortak bir açıklama olarak, 70'lerin psychedelic uçarılığına hepten kendini kaptırmamış, bir ayağı her zaman yerde olan, köprüleri, kıvrımları, nakaratları çok iyi tasarlanmış karizmatik rock şarkıları desem de yetmeyecek. En önemli unsurlardan biri de, davulcu / vokalist Amy'nin vokal dizaynları. Bu beş şarkının herhangi birinin herhangi bir yerinde yaşadıkları yükselişin son noktasında o vokalin iz bırakıcı bir etkisi mevcut. Ses rengi olarak olağanüstü bir durumdan bahsetmiyoruz. Ama o sesin şarkı içinde kendini konumlandırış biçimi, bu beş şarkının beşinde de değişik suretlerde o zirveyi yakalıyor. Bu vokal geleneğinin karşılığında Black Sabbath geleneğinden yetişmiş Ozzy tarzı az çok hissedilse de, kadın eli değmiş bir ustalığın kendi kendini var ettiğini, Amy'nin de her şarkı için olabilecek en iyi söyleyiş şeklini keşfettiğini söylemek gerek.

Sürekli beş şarkı dediğime bakılmasın. Diğer şarkılar bana göre bu beşliden bazı ufak detaylarla ayrıldığı için ve her birine aynı methiyeleri düzmemek adına böyle bir gruplaşma yaptım. Mesela Visions'ın tüm bu olanlara bir de pop rengi ilave edişini, Broken Stone'un tüm bu olanlara daha psychedelic progressive bir yoğunlukta müdahil oluşunu, Through The Storm'un tüm bu olanlara Black Sabbath veya Deep Purple duruşunu biraz daha belirginleştirerek yanıt verişini duymak ayrıca keyif verici. Peki neden ilk zamanlar böyle güçlü albüm yapamadılar diye düşünmenin artık anlamı yok. Stonefield, bir grubun en temel kuruluş amacı olan iyi şarkılarla iyi müzik yapma misyonunu Far From Earth ile tamamlamış bulunuyor. Hatta iyiden daha fazlası olarak. İşin kolayına kaçıp bir dakikalık hızlı ve ruhsuz punk şarkıları, uyuşuk indie rock besteleri veya enstrümanlara abanıp tüm kusurlarını kaosla örtebileceklerini düşündükleri heavy metal yavanlıkları yapmıyorlar. Nerede gerekli gördülerse orada sert, yumuşak, ayrıntılı, basit, coşkulu, gizemli, ama hep dengeli oluyorlar. Her müzisyen veya grup kötü şarkılar veya albümler yapsın. Şayet sonunda Far From Earth gibi albümlere ulaşacaklarsa...

1. Delusion
2. Far From Earth
3. In the Eye
4. Visions
5. Together
6. Broken Stone
7. Through the Storm
8. In My Head
9. Sleepyhead
10. Celestial Spaces

The Superimposers - Sunshine Pops!

2004 civarlarında Dan Solo (vokal, gitar, bas, perküsyon, recorder) ve Miles Copeland (vokal, fender rhodes, piyano, perküsyon, kazoo) tarafından kurulmuş olan The Superimposers, 2010 albümü Sunshine Pops!'a gelene kadar üç albüm çıkarmış bir ikili. Özellikle ses tasarımı okumuş ve tuhaf isimli avant-garde müzisyenlerle fikir alışverişinde bulunmuş Miles Copeland'ın ağırlığını hissettirdiği Sunshine Pops!, beklenildiğinin aksine akademik kafa şişirmelerden ziyade müzik öğrencilerinin albümü gibi. Bu da şikâyet edilecek bir durum değil tabiî. Gerçi bu durumun da yer yer kafa şişirici etkileri yok değil. İsmiyle müsemma 60'lar sunhine pop'undan etkilenen, hatta çoğu kez etkilenmeyip direk sunshine pop olan şarkılar yazan grup, koyu ve ıslak Londra'dan çıktığı halde içinde "beach", "sun", "sea" kelimelerinin bolca geçtiği, sadece sözlerden değil, müziğinden de yaz konseptini benimsemiş bir albüm sunuyor.

Ne var ki, ya o 60'lardan fazla etkilenmiş ve grubun gerçekte ne olduğunu görmemizi engelleyen sound, ya da bu etkilenimi kendi lehine çeviremeyen şarkı yazımları yüzünden birtakım ıskalamalar yaşatabiliyorlar dinleyene. Sitar, marimba, kazoo gibi egzotik çalgıların, ba ba ba, dü dü dü geri vokallerin kattığı sevimliliğe laf yok. Kaldı ki, bütün gün sıcaktan ensesinde omlet pişirmiş bünyelere sıcak bir yaz tatili akşamı geçirteyim niyetine sahip olduğu hissedilen bu egzotizm, içinde kendine has unsurlar taşımayı adeta elinin tersiyle itmiş gibi geldi bana nedense. Bu da hiç hoş değil. Mesela Where Do You Go? ile iyi başlayan bir albümün Little Miss Valentine'a neden ihtiyacı olsun? Seeing Is Believing'de taşıdığı "bildik ama sevdik" pop potansiyelini neden yaklaşık dört dakika süren The Harbour Mystery uyuşukluğuyla heba etsin? Zaten albümün sonlara doğru iyice tempo kaybedip, sıradan bir soul işine dönüşmesi olayın sonunu belli etti. Yarı yarıya iyi bir albüm diyeceğim ama dokuz şarkı olduğundan, sadece dört şarkısını beğendiğim bir albüm oldu Sunshine Pops!. The Superimposers'ın, genele yaymadığı bu negatifliğinden ötürü bir çırpıda buruşturulup atılacak bir grup olmadığı kesin. Belki bazılarının o uyuşukluğa ihtiyacı bile vardır.

1. Where Do You Go?

2. Little Miss Valentine

3. Seeing Is Believing

4. The Beach

5. The Harbour Mystery

6. Tumbledown

7. Four Leaf Clover

8. Sometimes

9. Would It Be impossible

Cats On Trees - Neon

Yohan Hennequin ve Nina Goern ikilisinin 2007'de kurdukları Cats On Trees ile münasebetimiz 2013 tarihli kendi adlarını taşıyan debut ile başlamıştı. Beş yıl gibi bir indie pop gurubunun tutunamayıp dağıldığını düşündürebilecek uzun bir aranın ardından kaldıkları yerden devam ettiklerini görmek sevindirdi. İlk albümle çokça vakit geçirmiş, hala da belli aralıklarla ziyaret eden bir dinleyici olarak özellikle Jimmy ve Wichita'nın eskimeyecek indie pop besteleri olmasının verdiği güven sayesinde Neon hakkında çok iyi beklentilerim vardı. Nitekim yanılmadığım için mutluyum. Neon da ilk albüm kadar lezzetli, lafı dolandırmayan, duygu sahibi bir albüm. Jimmy, Wichita ve diğer iyi şarkıları aratmayan, onların yanına yeni kardeşler ekleyen, çizgisini hiç bozmamış bir grubun yeni albümü bu. Sanki aradan beş sene geçmemiş de, ilk albüme koyamadıkları bestelerden yeni bir albüm yapmışlarmış hissiyatı var. Neon, Cats On Trees albümünden önce çıkmış olsaydı bile kimse bunu anlamazdı.

Yine Nina Goern'in piyanosu ve vokaliyle, Yohan Hannequin'in davuluyla sürüklediği Neon, kendi içinde yoğunluk sağlamayı bilen, kabından dışarı taşmayan ama kabı da hakkıyla dolduran şarkılara sahip. İnsan haliyle Jimmy, Wichita, Burn tipinde şarkılar aramadan edemiyor. Evet belki onlar yok. Ama bu defa Keep On Dancing, If You Feel, Mama Said, Smile, Bad Boy (bunun olası bir remiksini hayal ettim, sonra hep böyle kalsın diye vazgeçtim) gibi birinci sınıf canlı indie pop besteleri var. "Tiki" takıntıları sürdüğü için ilk albümdeki Tikiboy'un bu kez Tikiway adında bir versiyonunu daha yapmışlar, o da çok hoş olmuş. Black Lips'i de zamanla severim gibi geliyor. Lion, Blue ve Birthday üçlüsüne de tıpkı ilk albümdeki birkaç şarkıları gibi pek ısınamadığımı söylemeliyim. Bunun nedeni de sanırım diğer şarkılarda yüksek tuttukları kalite çıtasının altında kalmış olmaları ve yukarıda adını vermiş olduğum şarkıların giriş, gelişme, sonuç uzantısına ekledikleri çok güçlü nakaratların oluşturduğu keyifli düzenin dışında kalmaları. Lakin şu sıralar indie pop namına bir dolu kötü albümle karşılaşmış olmamı bir nebze unutturan ilaç gibi bir albüm. Beş yıldan sonra birdenbire habersizce karşıma çıkan eski bir dost olarak Neon, 2018'in en iyi indie pop albümünden biri.

1. Keep on Dancing
2. Lion
3. If You Feel
4. Mama Said
5. Blue
6. Smile
7. Black Lips
8. Tikiway
9. Bad Boy
10. Birthday

Issız Ada Radyosu Arşivi (Mart 2018)

Ari Barokas - Lafıma Gücenme
Yıl: 2018 Türkiye
Tür: Rock, Pop Rock
"F" Rate: 7/10
I.A.R. tavsiyesi: "Gavurlar"

Lo Moon - Lo Moon

Yıl: 2018 ABD

Tür: Art Pop, Dream Pop

"F" Rate: 6/10

I.A.R. tavsiyesi: "Loveless"

The Herbaliser - Bring Out the Sound

Yıl: 2018 İngiltere

Tür: Hip Hop, Trip Hop, Downtempo

"F" Rate: 7/10

I.A.R. tavsiyesi: "Breach"

Emir Custurica and The No Smoking Orchestra - Corps Diplomatique

Yıl: 2018 Sırbistan

Tür: Balkan Folk Music, Gypsy Punk

"F" Rate: 6/10

I.A.R. tavsiyesi: "Scared of Dental Drills"

Portishead - Portishead

Yıl: 1997 İngiltere

Tür: Trip Hop, Electronica, Acid Jazz

"F" Rate: 9/10

I.A.R. tavsiyesi: "All Mine"

Blade OST

Yıl: 1998 ABD

Tür: Hip Hop, Techno, Big Beat

"F" Rate: 5/10

I.A.R. tavsiyesi: Junkie XL - "Dealing with the Roster"

 

Blade II OST

Yıl: 2002 ABD/İngiltere

Tür: Hip Hop, Drum & Bass, Big Beat

"F" Rate: 8/10

I.A.R. tavsiyesi: Massive Attack & Mos Def - "I Against I"

 

Blade: Trinity OST

Yıl: 2004 ABD

Tür: Hip Hop, Big Beat

"F" Rate: 6/10

I.A.R. tavsiyesi: Overseer - "Skylight"

Bragolin - I Saw Nothing Good So I Left

Yıl: 2018 Hollanda

Tür: Darkwave, Post-Punk

"F" Rate: 6/10

I.A.R. tavsiyesi: "Into Those Woods"

 

Jack White - Boarding House Reach

Yıl: 2018 ABD

Tür: Art Rock,Blues Rock

"F" Rate: 3/10

I.A.R. tavsiyesi: "Over and Over and Over"

 

Elektro Hafız - Elektro Hafız Dub

Yıl: 2016 Almanya/Türkiye

Tür: Electronic, Dub, Krautrock

"F" Rate: 7/10

I.A.R. tavsiyesi: "Deutsche Freunde (Hey Douglas Dubmix)"

Stephen's Shore - September Love

Yıl: 2018 İsveç

Tür: Indie Pop, Power Pop

"F" Rate: 7/10

I.A.R. tavsiyesi: "Ojai"

Katie Herzig - Moment of Bliss

Yıl: 2018 ABD

Tür: Indie Pop, Indie Folk

"F" Rate: 6/10

I.A.R. tavsiyesi: "Strangers"

Nathaniel Rateliff & The Night Sweats - Tearing at the Seams

Yıl: 2018 ABD

Tür: Blues Rock, Soul, Folk Rock

"F" Rate: 7/10

I.A.R. tavsiyesi: "Shoe Boot"

Calexico - The Thread That Keeps Us

Yıl: 2018 ABD

Tür: Alt. Country, Indie Rock, Folk Rock

"F" Rate: 8/10

I.A.R. tavsiyesi: "End of the World With You"

Gili Yalo - Gili Yalo

Yıl: 2017 İsrail

Tür: Pop, Rock, World

"F" Rate: 7/10

I.A.R. tavsiyesi: "Selam"

Jimmy Page & Robert Plant - No Quarter

Yıl: 1994 İngiltere

Tür: Blues Rock, Folk Rock

"F" Rate: 10/10

I.A.R. tavsiyesi: "Kashmir"

Hello Tut Tut - World Music Dance Band

Yıl: 2018 Avustralya

Tür: Balkan, Gypsy, World

"F" Rate: 7/10

I.A.R. tavsiyesi: "Rhino's Daydream"

 

Kacey Musgraves - Golden Hour

Yıl: 2018 ABD

Tür: Country Pop, Pop Rock

"F" Rate: 7/10

I.A.R. tavsiyesi: "Slow Burn"

 

VA - Habibi Funk 007: An Eclectic Selection of Music From the Arab World

Yıl: 2017 Almanya

Tür: Funk, Disco, World

"F" Rate: 10/10

I.A.R. tavsiyesi: Attarazat Addahabia - "Unknown"

Fires Of Rome - You Kingdom You

Grup kurmak, müzik yapmak, albüm çıkarmak, hem de tüm bunları sanat şehri New York’ta yapmak sanıldığının aksine hiç de zor olmasa gerek. Çünkü son dönemde dinlediğim New York’tan çıkma birkaç grupta gördüm ki, birkaç arkadaş bir araya gelip enstrüman çalmayla falan hiç uğraşmadan pekala müzik yapabilir, albüm bile çıkarabilirsiniz. O albümleri çıkaran yapımcılara buradan sesleniyorum: Yapmayın! Fires Of Rome gibi yetenekler varken boşa kürek çekiyor görünseler de New York öyle bir alem ki, bazen kürek çekmeye bile gerek kalmadan akımların, akıntıların sizi nereye götüreceğini kestiremez hale gelebiliyorsunuz. Bu durumda adam gibi müzik yapmadan da müzisyen olunabilen bir yer New York... Mevzu Fires Of Rome olunca işler değişiyor. Andrew Wyatt, Matt Kranz, Gunnar Olsen üçlüsü rock eksenli taş gibi bir müzik yaparak işi New York şansına bırakmıyorlar kesinlikle.

Dawn Lament isminde, karanlıkla aydınlık arasında sıkışmış bir melek cisminde açılış yapan albüm dakka bir, gol bir yapıyor. Vokal, bas, gitar, davul, yaylılar hepsi tarifi zor bir çaresizliğin (veya çarenin) anlamını arıyor. Neyse ki ardından gelen Set In Stone ile biraz olsun mainstream şeridine geçerek gerçek dünyada olduğumuzu hatırlatıyor. Fakat o şeridi bile alternatif bir güzellikle katediyor. Ayrıca bu parçanın bir sürü remiksi ortalıkta dolanmakta. Bunlardan en önemlisi olan, geçtiğimiz yıl Saturdays = Youth albümleriyle elalemin ağzını bir karış açık bırakmış Fransız grup M83 imzalı olağanüstü remiksi ve o remiksin bir o kadar da ilginç klibi myspace’den izlenebilir. Albümde bulunmayan bu remikse klip çekilmesi bir yana, M83 almış o şarkıyı 04:45’lik epik bir orgazma çevirmiş ki öyle böyle değil. Yine gerçek dünyaya döndüğümüzde Songs As Yet Unsung ile üçlünün groove yeteneğine, uyumuna ve çalıp söylerken ne kadar eğlendiklerine tanık oluyoruz. Bu tanıklık yerini hayrete bırakıyor. Zira Love Is A Burning Thing parçasında yaşına başına bakmadan Led Zeppelincilik oynuyorlar. Dakikalar su gibi akıyor ve albüm açıldığı gibi görkemli bir şekilde Monkey In A Cage ile kapanıyor. Bu destansı blues şarkı aklımı başımdan aldı, bitene kadar da geri vermedi. Adını anmadığım diğerleri de 10 şarkılık You Kingdom You debutunu gözümde bu yılın en iyilerinden biri yapmaya yetti, hatta arttı.

Fires Of Rome’a karakterini veren en önemli unsuru sona sakladım. Kırılgan, keskin ve karizmatik sesiyle kimi zaman ağlayan, kimi zaman yağmur olup yağan, kimi zaman “yodel”leyen Andrew Wyatt... Aynı zamanda yapımcılık da yapan bu adam, "yeni başlayanlar için ruhu olan rock vokali" kursunda ders olarak okutulabilir rahatlıkla. Üst üste rezil albümler dinleyince Fires Of Rome’a dört elle sarılıyorum. Üst üste rezil albümler dinledikten sonra kötünün iyisine yamanma psikolojisinden ötürü değil. Andrew Wyatt gibi bir ses, Dawn Lament, Monkey In A Cage gibi şarkılar, You Kingdom You gibi bir albüm ağaçta yetişmiyor. Hani derler ya, “o kadar beğendim ki üst üste üç kere dinledim”. Hayır! Ben böyle albümleri üst üste, alt alta, yan yana üç kere beş kere dinlemem. Belli aralar bırakırım. Birbirimizi özleriz böylece.

1. Dawn Lament

2. Set In Stone

3. It Makes Me Weak

4. Songs As Yet Unsung

5. Bronx Bombardier

6. Love Is A Burning Thing

7. Handgrenade

8. But You're Such A Cherry

9. I'll Take you Down

10. Monkey In A Cage

Imarhan - Temet

Kendi adlarını taşıyan Imarhan albümlerinin üzerinden iki yıl geçti ve Imarhan bu kez Temet isimli ikinci albümleriyle dönüş yaptı. Daha ilk albüme doymamışken tekrar Imarhanlı günler başladı benim için. Aslında ilk servis ettikleri açılıştaki Azzaman'ı bir ay evvelinden dinlediğimde, ilk albümden servis ettikleri Imarhan şarkıları gibi muazzam bir şarkı beklediğimden midir, pek ısınamadım. Ama zamanla oturan müzikal anlayışlarının bu albümde de süreceğine emindim. Bir solukta dinlediğim Temet beni yanıltmadı. İlk albüm kadar olmasa da, yine Imarhan'ın folk rock, rai, Afrika blues, Sahra funk yapıtaşlarına bağlı kalarak enfes şarkılar çıkardığını görmek beni çocuk gibi sevindirdi. Zaten yeni albüm Imarhan'dan daha iyi olsun, onu unuttursun, uçup kaçsın diye beklentilerim yoktu. Bu sound sadakati bana yeter. İyi şarkılar zaten kendiliğinden gelir ve gelmiş de! İlk albüm kadrosunu aynen koruyan grup, Tamashekçe "bağlantılar" anlamına gelen Temet ile birlik, beraberlik, kardeşlik, arkadaşlık temaları üzerine yoğunlaşarak müzik dünyasında kalıcı olacağının sinyallerini daha da güçlendirmiş sanki.

Fact Magazine ve The Guardian gibi prestijli mecralardan "The New Wave Of Tuareg Music" gibi acayip övgüler alan Imarhan, şu ana dek Tinariwen'in en güçlü mirasçılarından biri olarak görülüyor. Tuareg'in Pink Floyd'u sayılan Tinariwen zaten bu müziği yeni bir dalga olarak yaymış, verdiği sonsuz ilhamla Imarhan gibi gruplara yol gösterici olmuştu. Ama Imarhan'ın daha genç bir oluşum olması sebebiyle bu müziği kalıcı tutacağına, ileriye götüreceğine olan sağlam inanç, onların "yeni dalga" olarak anılmasına imkan sağlıyor. Bu görüşlere henüz ilk albümlerinden ikna olmuştum. Temet sadece bu iknayı pekiştirdi. Azzaman ve Temudre gibi aynı kalibredeki iki karizmatik rock şarkısıyla açılış yapan albüm, yine kolektif bir bilincin farklı ruh hallerini notalara döktüğü renkliliğe sahip. Hatta bu iki şarkının kolektifliğine Tochal'ı da dahil etmek isterim. Belli bir disiplin dahilinde kendi içlerinde çiçek gibi açılmaları, albümün coşku ve hüzün arasındaki dengelerini sağlamaları açısından varlıkları çok önemli. Tabii onların varlıkları kadar, o coşku ve hüznün de her Imarhan albümünde yer bulması lazım.

İçinden coşku, eğlence, mutluluk akan Imarhan şarkıları Alwa, Ehad wa dagh ve Tumast olarak sivriliyor. Hem de ne sivrilmek! Gitar, bas ve el çırpışlarla karışık vurmalı ritimleri müthiş bir enerji taşıyor. Onları kalabalık bir konser atmosferinde veya bir Afrika diskosunda canlı dinliyormuşçasına kıpır kıpır oluyoruz. Ama işte bunların 10 şarkılık albümde 3 adet olmaları o kadar güzel ki, sayıları fazla olsa belki o ayrıcalıklı mutluluk bir süre sonra tekdüze bir hal alacak. O yüzden Imuhagh ve Tarha Nam adında iki enfes Tuareg baladının albüme çektiği balans ayarı gerçek bir olgunluk örneği. Bunun yanında yine Afrika havasını derinden solutan Zinizjumegh ve hemen onun ardından kapanışı yapan, kadın vokallerle takviye edilmiş akustik folk güzelliği Ma S-Abok bu olgunluğu perçinliyor. Farklı dinler, diller, ırklar, karakterler, gelenek ve görenekler arasındaki evrensel bağlantılara vurgu yapan Temet, kendi içsel bağlantılarındaki çeşniyi de müziğine en iyi şekilde yansıtıyor. Bunun doğal ve haklı bir getirisi olarak Imarhan, Tuareg müziğin geleceği konumuna gururla yerleşiyor.

1. Azzaman
2. Temudre
3. Ehad wa dagh
4. Alwa
5. Imuhagh
6. Tumast
7. Tarha Nam
8. Tochal
9. Zinizjumegh
10. Ma S-Abok

MGT - Gemini Nyte

The Mission, Peter Murphy, Tricky, Gary Numan gibi isimlerle çalışmış gitarist Mark Gemini Thwaite, Gemini Nyte adını verdiği ikinci albümünü yine adının baş harfleri olan MGT ismiyle yayınlıyor. 2016'da çıkan Volumes albümünde HIM vokalisti Ville Valo ile çalışan Thwaite, bu albüm için 2000 yılından beri gothic rock grubu The Awakening vokalistliğini ve kendi solo albümlerini birarada götüren Ashton Nyte'ı mikrofona koymuş. Albümü dinlerken HIM benzeri soundu duyunca ve kapakta Valo'ya benzeyen Nyte fotoğrafını görünce, Valo başka bir projeye yelken açmış diye düşünmedim değil. Oysa projenin sahibi Thwaite, güçlü gotik gitarıyla her yanını sardığı albümün bütün şarkılarını da yazan kişi olarak tanıştığıma çok memnun olduğum müzisyenler arasına girdi. Keza, kendini büyük bir The Cure hayranı olarak tanımlayan Nyte da, bu rock tarzı için biçilmiş kaftan niteliğindeki sesi ve vokal hakimiyetiyle bu memnuniyetimden payını aldı.

Thwaite, sadece vokal mevkine değil, diğer mevkilere de yaptığı başarılı transferlerle 2018'in en klas (gothic) rock albümlerinden birini sahaya sürdüğünü ilan ediyor. Killing Joke davulcusu Paul Ferguson, misafir olarak da Fear Factory vokalisti Burton C. Bell'in, çeşitli yıllarda The Cure'a giriş çıkış yapmış gitarist Porl Thompson'ın ve yine 76-89 yılları arasında The Cure'da davul ve keyboard çalmış Lol Tolhurst'ün isimlerini görüyoruz. The Cure efsanesinin kurucu üyelerinden olan bu adamların The Assembly Line şarkısına çok bariz katkılarını göremesek de, bu sürecin bir parçası olmaları, bir şekilde orada olmaları bile önemli bir durum. Klişeden ziyade, gothic rock ve post-punk'ın gerekleri olarak görülmesi gereken unsurları iyi yazılmış ve yorumlanmış şarkılarla bütünleştiren MGT, ilk olarak All The Broken Things ve Every Little Dream'i ön saflara sürmek suretiyle oyun taktiğini de iyi yapmış bir oluşum. Ama bu iki iyi şarkıdan daha iyileri albüm içinde cirit atıyor.

Armageddon's Sideshow, Everything Undone, Trading Faces, Say Hello Wave Goodbye, The Reaping (Reprise), Tear The Sun şeklindeki şimdilik favorimlerim, her ziyaretimde bana ufak tefek yenilikler sunuyorlar, gözümden kulağımdan kaçan ayrıntıları tekrar önüme koyuyorlar. Gotik rock mevzusunun karanlık yüzü kadar, o karanlıktan sızan ışıklarını da umursayan, distopik bir ambiyans yaratabilen, keşke Trading Faces'ta olduğu gibi biraz daha melankolik ambiyans yaratsaydı dedirten, her halükarda iyi bir albüm Gemini Nyte. Dijital ortamlarda 13 şarkıya Human League coverı Love Action (I Believe in Love) ve The Reaping'in Joe Haze remiksi bonus olarak eklenmiş. Böylece ortaya uzun ama türün meraklısı insanlar için su gibi akıp giden bir rock albümü ortaya çıkmış. Bu "türün meraklısı" kişiler arasında başka türlere olan hoşgörü ve beğenisi olanlara da vaattleri olan bir albüm olduğunu düşünüyorum. Sertliğini yer yer müthiş bir coşkuya dönüştüren (bkz. Armageddon's Sideshow ve Everything Undone), sert ve karanlık anlarını ümit veren gitar ve keyboard dokunuşlarıyla renklendiren (bkz. Say Hello Wave Goodbye ve Tear The Sun) MGT, tecrübeleri tartışılmaz insanların ikinci albümlerini on ikinci albümleri gibi göstermelerini sağlayan gruplardan.

1. All the Broken Things
2. Every Little Dream
3. Dystopia
4. Trading Faces
5. Everything Undone
6. The Reaping (Reprise)
7. Say Hello Wave Goodbye
8. The Assembly Line
9. Armageddon's Sideshow
10. Tear the Sun
11. Waiting for a Sign
12. Hide Your Secret
13. Atlanta
14. Love Action (I Believe in Love)
15. The Reaping (Haze Remix)

Moscow Olympics - Cut The World

Filipinler çıkışlı, Aj, Dino, Jojo, Melanie, Richard isimli beş kişiden oluşan Moscow Olympics’in şu ana kadar çıkardığı ilk ve tek albümü Cut The World adını taşımakta. Haklarında pek fazla bilgi yok ama gerek de yok. Çünkü müzikleri o bilgiyi veriyor zaten. Dream pop veya shoegaze denilen yoğun kıvamlı, gizemli ve içli bir soft-rock yapan grup, melodik gitarların dansettiği, diğer enstrumanların onlara aynı saf ruh haliyle eşlik ettiği mütevazilikte şarkılar çalıyor. Yine de dinlemiş olduğum bazı dream pop / rock albümlerine nazaran, melodram bileşenlerini notalara dökmüş olduğu müziğini sanki daha kolay içine dahil olunur biçimde dışa vurmakta.

My Bloody Valentine, New Order, Galaxie 500 gibi pek hâkim olmadığım gruplara benzetilen müziğini ben R.E.M. ve The Cure’un ilk zamanlarına benzettim. Sıkmayan, zorlamayan melodik yapısına eşlik eden belli belirsiz vokaller (ki dream kategorisinin vazgeçilmez bir unsurudur), ne söylediği anlaşılmasa da, tam bir vokalden ziyade, derinlerden gelen ses parçacıkları şeklinde adeta bir enstrumanmış duygusu yaratıyor. Albümdeki 7 parça da bu yüzden biraz enstrumantal havası taşıyor. Sanki o vokal açığını da belli bir disiplinle oraya buraya savrulan gitarlar üstlenmiş. What Is Left Unsaid, Second Trace, Carolyn ve albümün isim parçası olan kapanıştaki Cut The World, volümü birazcık yüksek bu kısa rüyânın bana daha hoş gelen anları oldu. Bu müziğin yeraltında çok daha iyi örnekleri var. Fakat Moscow Olympics de hiç olmazsa bir şansı hak edenler arasında bana göre.

1. What is Left Unsaid
2. No Winter, No Autumn
3. Second Trace
4. Safe
5. Carolyn
6. Ocean Sign
7. Cut The World

Issız Ada Radyosu Arşivi (Şubat 2018)

Naxatras - III
Yıl: 2018 Yunanistan
Tür: Psychedelic Rock, Stoner Rock
"F" Rate: 7/10
I.A.R. tavsiyesi: "On the Silver Line"

Flor - come out. you're hiding.

Yıl: 2018 ABD

Tür: Indie Pop, Synthpop

"F" Rate: 6/10

I.A.R. tavsiyesi: "guarded"

Tonight Alive - Underworld

Yıl: 2018 Avustralya

Tür: Alternative Rock

"F" Rate: 7/10

I.A.R. tavsiyesi: "Temple"

The Beaches - Late Show

Yıl: 2017 Kanada

Tür: Indie Rock

"F" Rate: 5/10

I.A.R. tavsiyesi: "Late Show"

 

Tartit - Abacabok

Yıl: 2006 Mali

Tür: Tuareg Music, Folk, World

"F" Rate: 7/10

I.A.R. tavsiyesi: "Ansari"

Atomic Blonde OST

Yıl: 2017 ABD

Tür: New Wave, Post-Punk, Industrial

"F" Rate: 7/10

I.A.R. tavsiyesi: George Michael - "Father Figüre"

Galatée - Sans Titre

Yıl: 2018 Rusya

Tür: Dream Pop, New Wave, Synthpop

"F" Rate: 5/10

I.A.R. tavsiyesi: "Une Danse Bête"

 

The Ivy Walls - Pheromones

Yıl: 2017 ABD

Tür: Pop Rock

"F" Rate: 6/10

I.A.R. tavsiyesi: "The Knife"

Sir Robin & The Longbowmen - Sir Robin & The Longbowmen

Yıl: 2016 Almanya

Tür: Psychedelic Rock

"F" Rate: 7/10

I.A.R. tavsiyesi: "Sick Bang"

PatroMuzika - Vaveyla

Yıl: 2018 Türkiye

Tür: Instrumental Hip-Hop, Electronic

"F" Rate: 8/10

I.A.R. tavsiyesi: "Münzevi"

Lasten Hautausmaa - III

Yıl: 2018 Finlandiya

Tür: Alternative Rock

"F" Rate: 7/10

I.A.R. tavsiyesi: "Kraaterijärvi"

Simple Minds - Walk Between Worlds

Yıl: 2018 İngiltere

Tür: Pop Rock, Synthpop

"F" Rate: 6/10

I.A.R. tavsiyesi: "In Dreams"

 

Tal National - Tantabara

Yıl: 2018 Nijerya

Tür: Afro-Funk, World

"F" Rate: 7/10

I.A.R. tavsiyesi: "Akokas"

Paella - Enceladus

Yıl: 2018 Rusya

Tür: Synthwave, Retrowave, Dreamwave

"F" Rate: 7/10

I.A.R. tavsiyesi: "Lonely Endless Flight"

 

Dirty Sidewalks - Bring Down The House Lights

Yıl: 2018 ABD

Tür: Indie Rock, Alternative Rock, Shoegaze

"F" Rate: 8/10

I.A.R. tavsiyesi: "Always"

 

 

Michel Legrand - Plays for Dancers

Yıl: 1967 Fransa

Tür: Easy Listening, Jazz Pop, Surf Pop

"F" Rate: 9/10

I.A.R. tavsiyesi: "Di-Gue-Ding-Ding"

Joe Satriani - What Happens Next

Yıl: 2018 ABD

Tür: Progressive Rock, Hard Rock

"F" Rate: 7/10

I.A.R. tavsiyesi: "Righteous"

 

Ninet - Paper Parachute

Yıl: 2017 İsrail

Tür: Alternative Rock

"F" Rate: 6/10

I.A.R. tavsiyesi: "Superstar"

Swampbox - The Bomb 2018

Yıl: 2018 ABD

Tür: Alternative Rock, Hard Rock

"F" Rate: 7/10

I.A.R. tavsiyesi: "Coming Home"

VA - Where the Girls Are Vol. 9

Yıl: 2016 ABD/İngiltere

Tür: Pop, Soul

"F" Rate: 9/10

I.A.R. tavsiyesi: Ramona King - "Ballyhoo"