Issız Ada Radyosu Arşivi (Haziran 2024)

Black Country Communion -  V

Yıl: 2024 ABD

Tür: Hard Rock, Blues Rock

"F" Rate: 7/10

I.A.R. tavsiyesi: "The Open Road"

Towa Bird - American Hero

Yıl: 2024 İngiltere

Tür: Alternative Rock, Indie Rock

"F" Rate: 6/10

I.A.R. tavsiyesi: "Wild Heart"

The LaFontaines - Business as Usual

Yıl: 2024 İngiltere

Tür: Alternative Rock, Pop Rock

"F" Rate: 6/10

I.A.R. tavsiyesi: "Keep Me on the Outside"

Greenleaf - The Head & The Habit

Yıl: 2024 İsveç

Tür: Stoner Rock

"F" Rate: 7/10

I.A.R. tavsiyesi: "Breathe, Breath Out"

Drive by Wire - Time Horizon

Yıl: 2024 Hollanda

Tür: Stoner Rock, Psychedelic Rock

"F" Rate: 5/10

I.A.R. tavsiyesi: "Shapeshifter"

Fleesh - Versions I

Yıl: 2019 Brezilya

Tür: Progressive Rock, Cover

"F" Rate: 7/10

I.A.R. tavsiyesi: "On the Turning Away"

Fleesh - Versions II

Yıl: 2021 Brezilya

Tür: Progressive Rock, Cover

"F" Rate: 5/10

I.A.R. tavsiyesi: "Comfortably Numb"

Fleesh - Versions III

Yıl: 2022 Brezilya

Tür: Progressive Rock, Cover

"F" Rate: 6/10

I.A.R. tavsiyesi: "Stairway to Heaven"

Fleesh - Versions IV

Yıl: 2023 Brezilya

Tür: Progressive Rock, Cover

"F" Rate: 5/10

I.A.R. tavsiyesi: "Landslide"

Fleesh - Versions V

Yıl: 2024 Brezilya

Tür: Progressive Rock, Cover

"F" Rate: 6/10

I.A.R. tavsiyesi: "These Dreams"

Gareth Dunlop - Welcome to the House of I Don't Know

Yıl: 2024 İngiltere

Tür: Pop Rock

"F" Rate: 6/10

I.A.R. tavsiyesi: "For the Rest of Ever"

Free Whenever - Free Whenever

Yıl: 2024 ABD

Tür: Neo-psychedelia, Desert Rock

"F" Rate: 7/10

I.A.R. tavsiyesi: "Calypso"

Collective Soul - Here to Eternity

Yıl: 2024 ABD

Tür: Alternative Rock

 "F" Rate: 4/10

I.A.R. tavsiyesi: "Hey Man"

Ministry - HOPIUMFORTHEMASSES

Yıl: 2024 ABD

Tür: Industrial Metal

"F" Rate: 6/10

I.A.R. tavsiyesi: "New Religion"

X-Ray Ted - Moving On

Yıl: 2024 ABD

Tür: Funk, Soul, Hip-Hop

"F" Rate: 6/10

I.A.R. tavsiyesi: "Here It Comes"

Dolly Parton - Rockstar

Yıl: 2023 ABD

Tür: Pop Rock, Cover

"F" Rate: 7/10

I.A.R. tavsiyesi: "Stairway to Heaven (feat. Lizzo & Sasha Flute)"

Forrest Gump OST

Yıl: 1994 ABD

Tür: Rock & Roll, Pop Rock, Soul, Folk Rock

"F" Rate: 10/10

I.A.R. tavsiyesi: Creedence Clearwater Revival - "Fortunate Son"

YUR MUM - Duality

Yıl: 2024 İngiltere

Tür: Post-Punk, Post-Hardcore

"F" Rate: 5/10

I.A.R. tavsiyesi: "Anhangá"

Cake - Prolonging the Magic

Yıl: 1998 ABD

Tür: Alternative Rock, Funk Rock

"F" Rate: 6/10

I.A.R. tavsiyesi: "Never There"

Bayonne - Temporary Time

Yıl: 2023 ABD

Tür: Indietronica

"F" Rate: 7/10

I.A.R. tavsiyesi: "Must Be True"

Naïve - Illuminatis

Naïve, Mox (davul, programming), Jouch (gitar, vokal, programming), Rico (bas) üçlüsünden oluşan Toulouse/Fransa çıkışlı şahane bir progressive metal grubu. Hani şu "zamanın behrinde bir albümlerini dinleyip mest olmuştum, fakat devamı gelmeden kalabalıkta yitip gitmişti" türü gruplarımız vardır ya, işte benim için onlardan biri. O albüm 2009 tarihli The End albümüydü. İlk albüm için ilginç olduğu kadar orijinal bir isim. 2012'de Illuminatis çıkınca o albümün sonun başlangıcı olduğuna dair hisler kuvvetleniyor. Illuminatis, sanki çok tutmuş bir filmin devamı gibi görünse de, tıpkı The End'deki yedi şarkıya bir yedi şarkı daha ekleyen, olağanüstü atmosferinden bir gram bile eksik ya da fazla olmayan bir progressive epiği. Bunlara "şarkı" demem de ayıp aslında. En kısası 6, en uzunu 13 dakika olan bu yedi olayın gerek kağıt üzerindeki tasarımı, gerekse uygulanışı sanki gerçek bir mühendislik dehası gibi geldi bana.

Yukarıda parantez içinde değindiğim "programming" hadisesinde gerçekten aşmış olduğunu düşündüğüm Naïve, (onları birkaç yıl önce dinleyip karambole gelmiş ilk albümlerinde sağlıklı değerlendiremeyişimin geç kalmışlığıyla) belki de Kanadalı Rush efsanesinden beri duyduğum en kaliteli progressive rock triosu. Gerçi Rush'ın çiğ soundu yanında biraz fazla teknik kalsalar (ve bu karşılaştırma da büyük ölçüde "trio"luktan kaynaklansa) da, yakaladıkları ruh bütünlüğü henüz iki albümlük bir grubun bu kadar yetkin oluşuna hayranlık yaratmadan duramıyor. İki albümde dizayn ettikleri toplam 14 eserle benim gözümde bu türün bir otoritesi olmaları artık kaçınılmaz. Bu kaçınılmaza teslim olmak ise özellikle progressive kavramına yakın duran dinleyiciler için hakiki deneyimler barındırmakta. Kendilerinden aldığım gazla daha ne şekilde onları övebileceğimi bilemiyorum. "Erken Başyapıt" tanımı gayet uygun sanırım.

Onları benim açımdan bu kadar yücelten unsurları açıklamaya gayret edeyim. Bir progressive rock/metal grupta bulunması gereken yegane unsur olan "şarkı içinde şarkı, şarkı içinde arayış, şarkı içinde sanat" kabiliyeteine tam manasıyla muktedir bir oluşum Naïve... Şarkıları anlatılmaz, yaşanır türden. Zaten herhangi birini anlatmaya kalksanız sonrasında hep başka yerlere gitmeye başlayacağınız için, en iyisi hiç onları anlatmaya yeltenmemek. Zira hepsi o alışık olduğumuz progressive mantalitenin gereği tek bir yolun yolcusu değiller. Kendi içlerinde sürekli evrim geçiriyorlar. Örneğin 13 dakikalık Luna Militis bittiğinde sanki dört sıkı şarkı birden dinlemiş gibi, dört sıkı kısa film izlemiş gibi oluyor insan (ben!). Üstelik adamlar tutup dört ya da beş bölüme ayırmamışlar şarkıyı. Herkes kendi kafasında 3-4-5 bölüme ayırabilir ya da tek vücut görebilir. Ama bildiğin Luna Militis demişler adına. Kıvrak alternative rock rifflerinden death vokallere, endüstriyel hamlelerden gotik bileşenlere ne ararsanız var. Bazen trash punk, bazen melodik death, bazen synth rock, bazen etnik rock... Ama hep bir bütün, hep bir istikrar, hep bir ahenk içinde. Üstelik baştan sona hep hareket halinde bir bilinç akışı söz konusu.

Illuminatis albümü 2012'ye verilmiş en güzel armağanlardan biri. Gönlümden geçen, yine yedi şarkılık bir üçüncü Naïve albümünden sonra olası üçlemenin tamamlanıp grubun dağılması. Olmadı başka bir isimle, başka bir başlangıç yapması. Çünkü Naïve, sanki belli bir misyonu olan ve onu tamamlamasına son bir albüm kalmış gibi duran yapıda adeta. Tabii üçün beşin hesabını yapmadan yoluna nice albümlerle devam edebilir gelecekte. Hiç kimse de şikayet etmez bundan. Ama bu saatten sonra şu iki destansı albümün büyüsünü bozmaya kendilerinin bile gücü yetmez gibi geliyor bana. Yine de bir üçüncüsüne (ve sonuncusuna) hayır diyecek olanın alnı en az beş karış tutar sanırım.

1. Transoceanic
2. Belly
3. Focus
4. Luna Militis
5. Circles
6. The Ropes
7. Illuminatis

Kina Grannis - All My Life

 

9 albüm, 5 EP, 123 single sahibi L. A. doğumlu Kina Kasuya Grannis, 39. yaşına All My Life ile giren bir indie pop, folk pop şarkıcısı. Kapağını görünce hatırladığım, ama içeriğine dair hiç bir şey hatırlamadığım 2010 yılı albümü Stairwells dışında yolumuz kesişmemişti. Çoğu albümde olduğu gibi tesadüfen gözüme çarpan playlist sayesinde bir cover albüm olduğunu görünce benim için bomboş olan o eski defteri açmak istedim. O listede özellikle gönül bağım bulunan 90'lara ait çeşitli hitleri fark eder etmez kahvemi koyup gezintiye başladım. Akustik gitar, piyano ya da her ikisi birden eşliğinde Grannis'in duru sesini öne çıkaracak cover tasarımlarıyla dolu albüm, belli ki kendisinin gönül bağı kurduğu hitlerden oluşuyor. Yine belli ki bu bağ 90'larla ilintili. Coverların yarıdan çoğu 90'lara, kalanları da 2000'lerin başlarına ait. Cover, 90'lar gibi anahtar kelimeler bir albüme vakit ayırmam için yeterli. Grannis, nostalji sömürüsü yapmadan, gençliğine damga vurmuş bazı şarkılara bir şekilde vefa borcunu ödemek istediğini hissettirdi bana. Şarkıları çıplak ve savunmasız bırakarak bunu yapması da samimiyetini arttırıyor.

Böyle durumlarda albüme başlamadan önce kabaca şarkı listesine bakıp ne kadarını merak ediyorum diye kısa bir evreden geçerim. O evrede 7-8 şarkıdan çok ümitliydim. Albüm tamamlanınca en beğendiklerim. White Flag, Smells Like Teen Spirit, Jumper, Yellow ve Cannonball oldu. Zaten Cannonball haricinde bu şarkıların orijinal halleriyle olan gönül bağımın geniş yelpazesi sayesinde ısınmam hiç de zor olmadı. Cannonball'un orijinalini de hiç duymadım, Damien Rice'ı da hiç tanımam. Ama Kina Grannis'ten duyduğum hali o kadar güçlü ki, orijinaline bile ihtiyaç duymuyorum. Özellikle White Flag ve Jumper, 90'lardaki radyo alışkanlıklarımdan dolayı içime adeta kök salmış devasa nostalji ağacının sağlam dallarından ikisini oluşturduğu için, Grannis yorumunu en çok merak ettiğim, aynı zamanda korktuğum şarkılardı. Neyse ki onun bir indie pop/folk sesinde bulunması gereken unsurlara fazlasıyla sahip olması ve hem şarkının özünün, hem de coverının ihtiyacı olan ruhu verebilmesi neticesinde gayet memnun kaldım.

Creep'in 90'lar marşlarından biri olmasını anlamakla birlikte, çok da hayranı olduğum bir Radiohead şarkısı değildir. Ona gelene kadar nice Radiohead şarkısının coverı nasıl olur diye de merak etmişimdir. Colorblind'ın da çok popüler olduğu dönemi hatırlarım. Yitip giden gruplar kervanından Counting Crows'u sadece Mr. Jones şarkısıyla hatırladığım için keşke Grannis onu seslendirseymiş dedim. Depeche Mode, The Cure gibi başka duayenlerin şarkılarına pek takılmadığını veya coverlamayı tercih etmediğini varsaydım. Mesela bir Texas coverı da çok yakışırdı kendisine. Sağlık olsun. Bir de albümün son üç şarkısı hiç konmasa, Jumper ile kapanış yapılsa diye düşündüm. Geri kalanıyla bir sıkıntım yok. Dinledikçe 90'ların tutkulu radyo günlerini, hüzünlü gecelerini, efkarlı yazlarını anımsıyor, kafama eserse orijinallerine dönüyorum. Kina Grannis'in bu döneme olan hassasiyetini takdir ettiğimi yinelemek istiyorum. Şarkıların mayasında var olan hüzünlerin üzerinden mütevazi biçimde bir de kendisi geçmiş, nispeten neşeli sayılabilecekleri de o hüzne uydurrmuş üzgün bir albüm All My Life... 

1. Complicated (Avril Lavigne)

2. All My Life (K-Ci & JoJo)

3. Iris (Goo Goo Dolls)

4. Creep (Radiohead)

5. Smells Like Teen Spirit (Nirvana)

6. The Middle (Jimmy Eat World)

7. Yellow (Coldplay)

8. Gangsta's Paradise (Coolio)

9. Colorblind (Counting Crows)

10. Oops!... I Did It Again (Britney Spears)

11. Kiss Me (Sixpence Non The Richer)

12. White Flag (Dido)

13. Cannonball (Damien Rice)

14. Someday (Sugar Ray)

15. Jumper (Third Eye Blind)

16. Butterfly (Weezer)

17. New Slang (The Shins)

18. Somebody Loved (The Weepies)