Stockholm’e uğramışken The Hellacopters hadisesini de aradan çıkartalım. Aslında aradan çıkartmak The Hellacopters için pek hoş olmadı. Ne zamandır kendilerinden bahsetmek istediğimi, bir bahane aradığımı belirtmek istedim. Kendileriyle milenyum civarlarında tanışmıştım. Daha sonra dönem dönem bugüne kadar yapmış oldukları 6 albüme de kulak verme fırsatım oldu. Birçok platformda referans olarak MC5 ve The Stooges isimlerinin gösteriliyor olması boşuna değil. Standartları inkâr etmeyip onlarla çok güzel oynayan, ilk bakışta pek belli olmasa da kendi rock tarzlarına sahip bir grup denebilir onlar için. Vokal yapan, aynı zamanda gitar, bas ve davul çalan multi insan Nicke Andersson’un önderliğinde İsveç’ten çıkan en kişilikli rock gruplarından biridir bana göre. Aynı Andersson, isimlerini duyup resimlerini görüp pek ilişmediğim Dismember ve Entombed gibi akıllara zarar death metal gruplarında da yer almış bir müzisyen. Hem kendisinin, hem de grubundaki diğer elemanların CV’lerinde buna benzer bir sürü grubun adını görmek mümkün. Ama Andersson, gerekirse hepsine ara verecek, hatta terk edecek kadar çok seviyordu The Hellacopters’ı… Sevilmeyecek gibi değil ne de olsa!
6 albümden sonra 2008’de çıkardıkları Head Off, grubun görkemli kariyerine veda niteliğinde bir albüm. O yüzden tüm canlılığına rağmen biraz da hüzünlü bir konumu var. Konuşarak, anlaşarak ayrılmışlar. Üstelik bence tam da harika bir kıvama gelmişken bitmiş bu iş. Head Off’a bakınca insan bunun bir veda albümü olduğuna hem inanabiliyor, hem de inanamıyor. İnanıyor çünkü sert bir veda busesi konduracaksan bunun %100 Head Off gibi olması gerekir. “Zirvedeyken bıraktılar” diye anılmayı sonuna kadar hak ediyorlar. Öte yandan inanamıyor çünkü böylesi bir uyum ve sanki ilk günkü kadar tutkuyla hard rock yapan beş kişi, tecrübenin tavanına vurmuşken, hayranları iki dudaklarının ve parmaklarının arasından çıkacakları merakla beklerken bitirme kararı almak da üzücü.
The Hellacopters’ın müzik dünyasına giderayak indirdiği son darbe olan Head Off bir cover albümü. Ne yalan söyleyeyim, ben de olsam öyle yapardım. Ama grubun cover olarak seçtikleri öyle Deep Purple’lar, Sex Pistols’lar, Zeppelin’ler, Hendrix’ler derlemesi değil. Arkadaşlarının, beraber tura çıktıkları, aynı plâk şirketine bağlı oldukları grupların şarkılarını seslendirmişler. Haliyle çoğunu tanıyan pek çıkmaz kanaatindeyim. Stockholm’ün yerel isimleri yanında The BellRays gibi “işte bunları biliyorum” dediklerim de oldu. (Aslında bir tek The BellRays için öyle oldu!) Neticede cover olduğunu hissettirmeyen cover albümlerden birisi. Üstelik öyle güzel çalıp söylüyorlar ki, orijinalleri için de iyi bir promosyon ortamı yarattıkları düşünülebilir. Cover olmasına bağlayarak önceki albümlerine oranla biraz daha saf punk görünümlerinden uzakta, rock & roll diyarlarına yakında enfes şarkılar birbiri ardına dizilmekteler albümde. Straight Until Morning ve Throttle Bottom gibi punk numaraları da yok değil elbette. Bir Demons şarkısı olan Electrocute ile açılan albüm, “bu Demons da kim acaba” dedirtecek kadar sağlam bir girişe sahip. Zaten ondan sonrasını tutabilene aşk olsun.
No Salvation, Rescue, Midnight Angels, Acid Reign, Darling Darling, daha sayarım ki, 2008’den beri iyi günde kötü günde çoşkularıyla günümü kurtarmışlardır. Nicke Andersson’un enstruman hakimiyeti kadar vokale kattığı hırpâni kişiliği kolay kolay unutamam. Tempolarına, kısacık sololarına, sahne performanslarına, kendi yazdıklarına, coverlarına bulaşmak alışkanlık yapabilir. Rock gezegeni değerli bir neferini daha kaybetti. Ama bu İsveçliler kurtlu insanlar. Tıpkı Niklas Angergård gibi Nicke Andersson da grup kurmazsa bıyığı kesilmiş kediye döner mutlaka. Yakında biryerlerden gitar, bas, davul olarak çıkarlar. Keşke hiç olmasaydı ama teşekkürler arkadaşlar. Dağılabilirsiniz!
1. Electrocute (Demons)
2. Midnight Angels (The Peepshows)
3. (I'm) Watching You (The Humpers)
4. No Salvation (The Turpentines)
5. In the Sign of the Octopus (The Robots)
6. Veronica Lake (New Bomb Turks)
7. Another Turn (The Maharajas)
8. I Just Don't Know About Girls (Asteroid B-612)
9. Rescue (Dead Moon)
10. Making Up For Lost Time (The BellRays)
11. Throttle Bottom (Gaza Strippers)
12. Darling Darling (The Royal Cream)
13. The Same Lame Story
14. Straight Until Morning (Powder Monkeys)
15. Acid Reign (The Yes-Men)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder