Futurecop! - It's Forever, Kids

Manzur Iqbal & Peter Carrol ikilisi tarafınfan 2007'de kurulan Futurecop!, kanının her damlasıyla 80'ler hayranı bir grup. Bir albüm yapmaya kalkınca da doğal olarak şarkıların her damlasına sirayet eden bu durum, 80'ler nostaljisi ile arası iyi olanlar kadar, son yılların teknolojik avantajlarını retronun hizmetine sunan synth pop örneklerine fazla vakit ayıranlar için de çok zevkli, şenlikli bir albüm. Şimdi şu son iki sıfata bir yenisini daha ekleyeceğim. O da "hüzünlü"! Evet o kadar şenliğin, şamatanın arasında hiç tempo kaybetmeden hüzünlü bir albüm It's Forever, Kids... Belki 80'ler Blue Jean kuşağından biri oluşumdan ve artık 80'lerin çok gerilerde kalışından ötürü bir hüzün dalgasına kapılmış olabilirim. Ama eğer 90'lar ve 2000'ler hüznüne hâkim sayılabilecek bir dinleyiciysem, bu albümün hüznünün geçmişe duyulan basit bir romantik refleksten kaynaklanmadığını da iddia edebilirim.

Back To The Future, Transformers, Atari oyunları, Cindy Lauper, Pretty In Pink, breakdance, Eurythmics, Şeker Kız Candy, Uçan Kaz, Martin Mystere, Voltron, A-Ha, aerobik, Mavi Ay, TRT 3, Bruce Lee, Tolga Han Dans Grubu vs. vs. vs. Geride bıraktığımız şeylerin çokluğu, nasıl bir hayat yaşadığımızla ve o yaşadıklarımızdan popüler kültür adına neler yüklenerek 21. yüzyıla girdiğimizle ilişkili olduğundan, şimdinin popüler unsurlarının taşıdığı hüzün, o yıllara ait olanlar kadar hüzünlü gelmiyor. Mesela bu albümün harika açılışını yapan Transformers (Into The Future) şarkısının bir de kapanışta Kiyoshi Sugo Remix'i var ve iki şarkı arasındaki ruh farkı bile birşeyler anlatıyor bence. Her dönemin hüznü kendine. Futurecop!, bazen erkek, bazen dişi vokallerin seslendirdiği liriklerinde hep bu 80'ler özleminden dem vuruyorlar ya da sıcak göndermelerde bulunuyorlar. Ama dışarıdan öyle görünme ihtimali de olsa, onlarınki hepten körü körüne bir bağlılık değil aslında. "Eskiye bağlı modern sound" klişesi kullanılmaya müsait bir zeminde, geçmişi hatırlatma kabiliyetlerini samimi bir müzikle dans pistlerine taşıyorlar.

İlk dinleyişte hep aynı breakdance temposu, hep aynı klavye oyunları, hep aynı 80'ler ruhu taşıyor görünse de, 80'lerin catchy bir nakaratla dinleyicisini yakalama kolaycılığı göstermemeleri, başka bir ifadeyle nakarat kurnazlığı yapmamaları da başka bir ayrıntı. Kimbilir, belki bir olgunluk belirtisi. Sırf nakarat üzerine oynayıp çok şey ıskalayan bu 80'ler mantığından arınmışlık, Futurecop!'ı günümüz standartlarındaki synth pop'un bilinçli yanına yakınlaştırıyor/yakıştırıyor. Tabiî bazen bir nakarat çıkıveriyor ortaya. Ama onun da niyeti kötü değil. Piyasa yapmıyor. Zaren fazla abartmadan hemen geri çekiyor kendini. Çünkü Iqbal ve Carrol, tüm aygıtlarını bu ruhun geçmiş-gelecek üzerindeki söz haklarına uygun biçimde kullanmaya çalışıyor. Belki bazıları çok uğraştıkları halde 80'lerde Transformers (Into The Future), Hey Heartthrob, N.A.S.A. gibi şarkılar yapamadılar bu yüzden. Cevabın başka bir şekilde 2010'dan geleceğini kimse kestiremezdi. Çünkü Futurecop! müziğinde o bazılarında olmayan bir şey var: Demlenmişlik!

1. Transformers (Into The Future)
2. Tonite's Hero
3. Venice Beach
4. Street Hawk I
5. 1988 Girls
6. Starworshipper
7. The Beast On Saturn
8. N.A.S.A.
9. Dreams
10. Forever: Dreams
11. Street Hawk II
12. Far Away
13. Hey Heartthrob
14. Transformers (Kiyoshi Sugo Remix)