Hazır Rage Against The Machine’den laf açılmışken dönüp gitmek olmaz. Bir başyapıt olan Rage Against The Machine (1992), ona en yakın çizgide seyreden fişek gibi bir Evil Empire (1996) ve bu ikisinin çizgisine biraz uzak düşen The Battle Of Los Angeles (1999) üçlüsünden sonra Zack De La Rocha’nın solo takılma sevdası sebebiyle dağılma sinyalleri veren grup, 2000 yılında acayip bir sürpriz yaptı. Tam 12 adet coverdan oluşan Renegades albümü muhteşem bir veda olacaktı. Aslında o dönemde bunun bir veda olabileceği aklımın ucundan bile geçmiyordu. Gelişmeleri bugün olduğu gibi yakından takip edemediğimden aklımın ucundan geçmeyen şey başıma geldi. RATM dağıldı! İtiraf etmeliyim, The Battle Of Los Angeles’dan sonra grubun biraz soluklanması, kendini özletmesi, 92-96 arası dönemdeki gibi şarkılar yazması gerektiğini düşünmüştüm. Bu yüzden Renegades’in zamanlaması bana mükemmel gelmişti. Aslında bunun bir veda albümü olduğunu bilmemek iyiydi. Diğer türlü, dağılacaklarını bilmenin kızgınlığıyla artık beraber müzik yapmayacak bir grubun hazırlop şekilde giderayak son bir vurgun yapacağı yönünde düşünebilirdim. Gerçi sözkonusu RATM olunca bu şekilde düşüneceğimin garantisi yok. Hele de Renegades gibi olağanüstü bir düzine seçkiye ve harika yorumlara ev sahipliği eden bir veda, varsın “son bir vurgun” olsun hiç mühim değil. Keşke her “son vurgun” Renegades gibi olsa!
Microphone Fiend, Renegades Of Funk, Street Fighting Man, How Could I Just Kill A Man, The Ghost Of Tom Joad ve Kick Out The Jams ile, özenti ama duruma cuk oturan tâbirle “kickass” bir albüm Renegades... Üstelik Beautiful World diye Zack De La Rocha’nın “şarkı söylediği” bir cover bile var! Bu albüm, grubu alışık olunan tarzından biraz uzaklaşmasını sağlayıp daha esnek kıldığı için de çok önemli bana göre. Morello-De La Rocha ortak zevkini yansıtan hip-hop ve punk seçmeler olduğu gibi, Bruce Springsteen ve Bob Dylan coverlarıyla protest bağları gevşetmeyen bir yapıda. Konserlerinde de aralara serpiştirdikleri oluyordu. Ama bunları gıcır gıcır stüdyo çıktısı bir albüm halinde, üstelik çoğu da sıfırdan RATM parçası havası taşıyan desibelde duymak büyük keyif. Düşünün, hem grubu seviyorsunuz, hem de cover albümleri.
Renegades’e olumsuz laf eden de çok oldu. İnsan sevdiği bir grubun birgün böyle cover albümlerle çıkagelmesi ile objektif davranamıyor. Öte yandan sıkı RATM hayranlarının Renegades’i beğenmemesini anlamak, sıkı RATM hayranı olmayanların beğenmemesini anlamaktan daha zor benim için. Adamlar daha ne yapsın? Madem gruba karşı bu kadar katı veya tam tersi, hoşgörülü biçimde hayranlık besliyorlar, Renegades’de bu farklı hayranlıkları pekiştirecek bir sürü örnek var. RATM’in ipini çektiği için Zack De La Rocha’ya kızgınlıklarından dolayı böyle düşünenlerin sayısı da az değil. O kızgınlardan biri de benim aslında. Fakat şapkamı önüme koyup düşündüğümde ayrılığın her iki yakasına bakıyorum. De La Rocha’ya ayrıldığı için hak vereceğim neredeyse. Morello cephesindekiler için düşündüklerim mâlum. De La Rocha henüz albüm formatında bir ürün vermese de, Roni Size şarkısı Centre Of The Storm’da, DJ Shadow ile yaptığı March Of Death’de, solo single’ı We Want It All’da cıva gibiydi. The Mars Volta grubunun 2001-2006 yılları arasında davulculuğunu yapmış Jon Theodore ile kurduğu One Day As A Lion projesi de öyle. Hatta beş şarkılık EP’leri bence Morello’nun şu Audioslave ve Street Sweeper Bilmem Ne’sinin toplamından beş kat daha haysiyetli.
Tüm bunlara rağmen De La Rocha’da da kapatılması güç bir RATM boşluğu olduğu belli. Eskiye nazaran istediği üzere protest hip-hop’a daha fazla vakit ayırıyor olabilir. Ama vakit ayırdığı başka bir şey de var: Sık sık Tom Morello ile buluşup çeşitli protesto gösterilerinde ön saflarda bağırıp çağırmak. Bu onlar için iki bira parlatıp maça gitmek gibi bir şey. Yani adamlar küs falan değiller. Hatta arada bir çeşitli organizasyonlar yararına müzik bile yapıyorlar. Sevgili benzetmesi burada ayyuka çıkıyor. Ayrılmış, başkalarıyla görüşen, ama bazı bazı yan yana gelip sevdikleri şeyleri yapmaktan da keyif alan tipler. Lâkin “RATM tekrar bir araya gelecek mi” sorusunun cevabını net bir şekilde hiçbir yerde görmedim. Belki gören vardır. Farklı kaynaklarda “asla” diyen de var, “eli kulağında” diyen de. Asla “asla” dememek ve hiçbirşey için fazla ümitlenmemek lâzım. Renegades’in keyfi başka türlü çıkmaz zira!
1. Microphone Fiend (Eric B & Rakim)
2. Pistolgrip Pump (Volume 10)
3. Kick Out the Jams (MC5)
4. Renegades of Funk (Afrika Bambaataa)
5. Beautiful World (Devo)
6. I'm Housin' (EPMD)
7. In My Eyes (Minor Threat)
8. How Could I Just Kill a Man (Cypress Hill)
9. The Ghost of Tom Joad (Bruce Springsteen)
10. Down on the Street (The Stooges)
11. Street Fighting Man (The Rolling Stones)
12. Maggie's Farm (Bob Dylan)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder