80’lerde Elton John’u Billboard rock listesinde gördüğümde nasıl dumur olduğumu hatırlarım. Rock sayılabilmek için gerekli şeyin illa gitar olmayacağını, piyanonun da rock menüsünde çok ayrıcalıklı bir yeri olduğunu, rock müziğe istifini bozmadan benzer bir ruh kattığını anlamam epey zaman almıştı. 90’larda tanıştığım, ama fazla samimi olmadığım Morphine’in de “gitarsız rock grubu” şeklindeki sunumuyla meseleye daha soyut bakmak gerektiğini anlamıştım. Hatta ters açıdan bakıldığında, içine gitar sokulan her şeyin rock sayılmayacağına uyanmam da bu sayede oldu diyebilirim. Tori Amos’a, Billy Joel’e daha farklı gözlerle bakabilmem de öyle… L.A. üçlüsü Crash Kings benzeri pek çok grupla daha önce de karşılaşmıştım. O farklı gözler, bu insanların da birer rock grubu sayılmalarının haklılığına işaret ediyordu. Üstelik salt rock algılanışının değil, pop ile de seviyeli bir birliktelik kurmanın adını koyuyorlardı adeta.
Crash Kings, Mayıs sonlarında çıkardıkları aynı adlı debutlarıyla yazdan beri ara ara takıldığım, takıldığımda da bir çırpıda bitirdiğim, her bitirişimde de “aa bitti mi” olduğum 10 adet piyano rock örneği sunuyor. Bazı kaynaklarda referans olarak Ben Folds Five adı geçiyor ki, ben olsam bunu resmen küfür sayardım. Tamam, müzikal bir akrabalık sözkonusu olabilir. Fakat Crash Kings şu çıtır haliyle 1995’ten beri müzik yapan Ben Folds Five’dan daha hoş göründü kulağıma. Bu işe yıllarını vermiş grupları bir anda yepyeni bir başka grupla karşılaştırmak suretiyle harcamak adetim değildir. Öte yandan kulak sevmeyince sevmiyor işte. 1995’ten beri müzik yapıyor olabilirsiniz ama bir tane bile Mountain Man çıkaramamış bir topluluksunuz benim gözümde. Piyano ağırlıklı pop/rock yapan her grubun Ben Folds Five ile kıyaslanmasından da nefret ettiğimi belirteyim.
Crash Kings’e dönelim, içimiz açılsın. Debut albümü açan Mountain Man –ki bence yılın en iyi şarkılarından biri- grup hakkında genel bir fikir verebilir. Vokal ve piyanodaki Tony’nin etkileyici sesi ve virtüözlük taslamayan enstruman kabiliyeti Crash Kings’in ana karakterini oluşturuyor diyebiliriz. Belli ki bu vokal 60’lar ve 70’lerin devasa rock vokallerini çok iyi etüd etmiş ve kendini bulmuş. Çoğu zaman gitar işlevi gören bas gitardaki Mike ve bir oturuşta kaydedilmiş izlenimi uyandıran güçlü davuldaki Jason ile çok uyumlu bir üçlünün zevkli pop/rock şarkılarına kendimizi bırakıyoruz. Özellikle piyanonun sağladığı bar atmosferi ve Brit havasından da yoğun izler taşıyan Crash Kings, Come Away’in olgun duruşu ile 14 Arms’ın ele avuca sığmaz çocukluğu arasında dolanan kaliteli müziğine ilgiyi hak ediyor.
1. Mountain Man
2. 1985
3. It's Only Wednesday
4. Come Away
5. Non Believer
6. 14 Arms
7. Raincoat
8. You Got Me
9. Saving Grace
10. My Love
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder