New Yorklu dörtlü Weep, "punk sonrası" dönemin kalburüstü isimlerinin izinden gitmeyi seçmiş kendi halinde bir grup. Genel olarak üzgün bir portre çizseler de, bu üzgünlüğü The Cure temposuyla çizdikleri anlar oldukça fazla. 2008 tarihli Never Ever'dan sonra Haziran sonunda Worn Thin ile yeniden bitiyorlar. Vokal ve gitardaki Doc Hammer öncülüğünde ve sözcülüğünde, müzikleri ve hayata bakışlarıyla alakalı pekçok şey söylüyorlar. Daha doğrusu Hammer biraz fazla kişisel takılıyor. Weep öncesinde yeraldığı projelerden nefret ettiğini, Weep'in hepsinden daha derin ve kişilikli bir grup olduğunu ifade ediyor. Bir de nedense hep "ben" ile başlayan ya da içinde "ben" geçen cümleler kuruyor. Biraz ego şişkinliği yaşıyor olduğunu fazlaca belli ediyor. Yine de bakınca Worn Thin, Hammer'ın bu şişkinliğine maden suyu olabilecek olgunlukta bir albüm sayılabilir. Kendisinin önceki gruplarıyla Weep'i karşılaştırma imkânım olmadı fakat Weep'in derinliği ve kişilik sahibi oluşu ile ilgili kısımlarda Hammer'ın yanıldığı söylenemez.
Nakaratlarla arası pek iyi olmayan veya onların nakarat olduklarını çaktırmayacak kadar sade şekilde plânlayan grup, klavyelerle arasının iyi olmasının da etkisiyle tüm enstrümanları bir geceyarısı çeşnisi haline dönüştürebilecek kıvamda atmosfer oluşturma becerisine sahip. Niye geceyarısı dedim bilemiyorum. Galiba bazı şarkıların günün belli saatlerine ait oluşlarına dair kişisel inanışlarımız doğrultusunda Weep'i uygun gördüğüm yer orası oldu. Belki enstrümantal Interlude gibi ambientlerle döşenmiş bir albüm olsaydı bu "uykudan önce" dilim daha anlaşılır biçimde sıradanlaşabilirdi. Oysa şarkıların diri bünyesi ardına sızmış üzgünlük Weep'i benzerlerinden birazcık ayırıyor. Yoksa daha olgun meyveler sürmesi için zamana ihtiyacı olduğu kesin. En beğendiğim şarkıları Let Me bile fazlasıyla The Cure'un yeni olgunlaşmaya başladıkları zamanları hatırlatıyor ki, kendilerine kendi olgunlaşmalarının ürünleri gerek. Aynı zamanda o tuhaf "Maden Suyu Olgunluğu" benzetmemin ardında durarak söylüyorum bunu.
Hele de 10 şarkı ile iyi kötü o olgunluğun ümit veren sıcaklığını hissettirmelerine rağmen önce Jesus Jones şarkısı Right Here, Right Now, sonra da Rihanna eseri Shut Up and Drive coverları ile albümü bitirmeleri pek sıkı bir bitiş yaşatmıyor. Right Here, Right Now'ı çok kötü yorumladıklarını düşünmekle beraber, Shut Up and Drive'da daha sonu getirilebilir bir iş çıkardıklarını söylersem buna kendimi inandırabilirim. Ya her iki şarkı Weep'in kimyasına uymuyor, ya da Weep cover seçmede ve seslendirmede bazı sıkıntılar yaşıyor. Tam adını koyamadım. Adını koyduğum şey ise, cover sorununa rağmen Weep'in kendisi olduğu anlarda doğru sinyaller veren bir grup olduğu.
1. Snow Scenery
2. Let Me
3. When I'm Wrong
4. A Reminder
5. The Time I Thought That
6. Over Now
7. Calm Down
8. Ever Shy (Nov.Mix)
9. Worn Thin
10. Interlude
11. Right Here , Right Now
12. Shut Up and Drive
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder