Sanılabileceğinin aksine Meksika ya da İspanya değil, 2005 Oslo / Norveç doğumlu olan El Cuero, Brynjar ve Håvard Takle-Ohr biraderlerin kurup yanlarına arkadaşları olan Øyvind Blomstrøm ile Tommy Reite'yi de aldıkları bir pop rock dörtlüsü. Aslında önceleri indie rock yaparak yola çıkmışlar, iki yıl boyunca çeşitli ufak festivaller, barlar, pavyonlar ve küçük etkinliklerde boy göstermişler. 2007 tarihli debut El Cuero, özellikle ülkesi Norveç'te pamuklara sarılmış. Yine çok beğeni toplayan ama benim dinlediğim ve hiç beğeni toplayamadığım A Glimmer Of Hope (2008) ve henüz duymadığım From Mountains To Sand (2011) ile albümleri üçlemişler. Tam da Victor's Justice vesilesiyle dörtledikleri sırada kendilerine rastladım (zaten A Glimmer Of Hope'u da bu albümden sonra bulup dinledim) ve "acaba kim bu latin uşakları" dedim kendi kendime.
Victor's Justice çok şık bir pop rock albümü. Ne "hard rock yapıyoruz" ayağıyla son kullanma tarihi geçmiş pop rock çalanlara, ne de gitarlara yüklenerek rock yaptığını iddia eden popülist "christian rock" embesillerine benziyorlar. Aslında her iki kanada da yakın görünme tehlikeleri mevcut olduğundan bu benzetmeleri yaptım. Ancak El Cuero bu yanlış anlamalara pabuç bırakmayacak kadar diri ve kendinden emin bir müzik yapıyor. Victor's Justice sırasıyla Stay, Listen To The Radio ve artık nesilleri tükenmesin diye kendisi gibi şarkıları bir klasörde toplayıp gaza gelmeye ihtiyacım olduğu anlarda başvuracağım Angels And Hippies (Dogtown) adındaki üç harika besteyle açılıyor. Devamındaki The Long Road Home ile de aslen hard rock olarak sömürmeye müsait besteleri kendi temkinli tarzlarına biraz da progressive biçimde nasıl dönüştürebildiklerini kanıtlıyorlar. Bu cümleyi The Size Of A Soul'u tanımlamak için de kullanabilirim pekala.
Albümün kapanışındaki Junior In The Driver's Seat (Crocodile) parçasının her yönüyle olgun dramatik görüntüsü ufak tefek değişikliklerle sanki gününde bir Marillion şarkısı dinliyormuş duygusu verirken, radyoların dilinden de anladıklarını kanıtlayan My Dark America gibi şarkılarla adeta bir ip cambazı dengesi sağlıyorlar. Geçmişteki üç albümden sadece birini dinlemiş ve onu da beğenmemiş biri olarak Victor's Justice'ın 2013'ün en iyi albümlerinden biri olduğunu söyleyebilirim kendi adıma. O çok beğenilen albümün A Glimmer Of Hope olduğunu söylemiştim. 5 üzerinden 4 veren ciddi siteler de olduğunu söylememiştim ama. Acaba ben başka birşey mi dinledim şüphesi sarmıştı içimi. Hatta bu duyguya Joachim Trier'ın 2006 yapımı Reprise'ını izledikten sonra da az buçuk kapılmıştım. Her beş kişiden neredeyse dördünün beğendiği, bir grup Oslo zengin çocuğunun ipe sapa gelmez burjuvazi sıkıntılarının film haline gelmiş şekli olan Reprise'ı nasıl vakit kaybı olarak gördüysem, dört Oslo müzisyeninin övgülere boğulan A Glimmer Of Hope albümünü de öyle görmüştüm. İşte Victor's Justice gibi nefis albümler aynı zamanda bazı olumsuzluklara sünger çekip herşeyin düzeleceği (ya da sana göre düzeleceği) yönündeki umutları somutlaştırabildikleri için iyidirler.
1. Stay
2. Listen To The Radio
3. Angels And Hippies (Dogtown)
4. The Long Road Home
5. Deadline In Your Soul
6. Dark America
7. Victor's Justice
8. The Size Of A Soul
9. Junior In The Driver's Seat (Crocodile)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder