Üç yıl aranın ardından çok sevdiğim İsveçli grup Sad Day For Puppets, sessiz sedasız üçüncü albümleri Come Closer ile geri döndü. Görkemli bir geri dönüş demeyi çok isterdim ama ne yazık ki öyle değil. Hani grubun ilk albümü bu olsaydı şöyle ışık yayıyor, böyle umut saçıyor denebilirdi. Ne var ki Unknown Colors (2008) ve Pale Silver & Shiny Gold (2010) gibi iki güzel albümün ardından gelmesi gereken Sad Day For Puppets albümü bu değil. Önceki iki albümle o kadar içli dışlı oldum ki ister istemez kulaklarım Shiny Teeth and Sharpened Claws, Romans, Sorrow Sorrow, Such A Waste, Marble Gods, Shadows, Fuzzy Feather tadında besteler aradı durdu. Tabii aynı kulaklar kendine uygun başka besteler buldu ve bağrına bastı. Çünkü benim gibi grubun hayranı olmuş kişiler için bir anda Sad Day For Puppets defterini kapatmak o kadar kolay değil.
Yanlış anlaşmayalım, Come Closer hiç de kötü bir albüm değil. Sadece bana göre Unknown Colors ve Pale Silver & Shiny Gold'un biraz gerisinde kalmış bir geri dönüş. Geri dönüşlerden beklentimiz her zaman yüksektir. Adı üstünde "Geri Dönüş"! Geri dönecek ve o dönüşü merakla bekletecek birisi ardında hatırlanacak birçok olumlu şey bırakmıştır. Bir aptala tarif eder gibi yaptığım (ve uzattığım) bu geri dönüş tarifinden sonra albüm detaylarına gelirsek, öncelikle zayıf bulduğum yanlarına kısaca değinmek isterim. Grubun İsveçli shoegaze melankolisi ile sunshine pop neşesinden derlenmiş müzikal yapısı ana hatlarıyla kendini korusa da, bu ana hatların yan yollara ayrılışında ve o yolların üzerinde tatlı gece molaları verdirecek istasyonların konumlandırılışında birtakım sıkıntılar var. Çok açıklayıcı olmadığının farkındayım. Bu sebepten şarkılardan örnekler verelim.
Human Heart, Cold Hand, Living Dead, Bye Bye dörtlüsü albümde en çok beğendiğim şarkılar olmalarının ötesinde bana özellikle Anna Eklund'un sesini duyunca eski bir dostla üç yıl sonra tekrar karşılaşmış duygusu verdiler. Ama eskiden aşina olduğunuz bir soundun sizi eski dost havasına sokabilmesi için iş yine dönüp dolaşıp şarkılarda, nakaratlarda, köprülerde, liriklerin müzikal tonlarında bitiyor. Papağan gibi tekrar edip duruyorum ancak temelde Come Closer bu açılardan bakıldığında dahi kötü olmamasına rağmen işte tam da o "eski dost" kıvamını albüm geneline yayamadığı için kardeşlerinden geri düşüyor. Sunshine pop coşkusu hariç herşeyden biraz var. (Ki o da grup için büyük eksiklik). Lakin o herşeyi tek bir şarkının karakterini oluşturacak şekilde biçimlendirememiş ve bu yüzden kendini normal olarak sınıflandırmış bir anlayış seziliyor. Oysa biz hayranlar biliyoruz ki Sad Day For Puppets normal bir gruptan çok daha fazlasıdır. Düzenli şekilde albüm yapmaya devam etsinler yeter. Biz onları sevecek birşeyler mutlaka buluruz.
1. Cold Hand
2. Stardust
3. Human Heart
4. Senseless
5. Destroyer
6. Sugar
7. Living Dead
8. Shiver & Shake
9. Bye Bye
10. Bells
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder