2003 tarihli End Of The Century: The Story Of The Ramones belgeselindeki yorumlarımıza dayanarak bir giriş yapalım: Joey Ramone (vokal), Johnny Ramone (gitar), Dee Dee Ramone (bas, vokal) Tommy Ramone (davul) dörtlüsünden oluşan orijinal Ramones kadrosu, gerçek isimlerini kullanmadan, "Ramone" soyadı altında birleşerek Blitzkrieg Bop, I Wanna Be Sedated, Sheena Is a Punk Rocker, 53rd & 3rd, I Wanna Be Your Boyfriend, Judy Is a Punk gibi pekçok hit şarkıya imza atmıştı. Ramone soyadı, siyah deri ceketler, kaküllü saçlar, sahne uyumları onları hep bir aile konseptine dahil etmişti. Bilmeyen biri onları akraba sanabilirdi. Oysa kuruluşlarından dağılmalarına dek geçen süre içinde bu uyumlu görüntü kadar, türlü anlaşmazlıklar yaşayıp bu konsept üzerine birbirlerini eleştiriyorlardı. Romantik ve naif Joey, hırçın Dee Dee, geri planda kalmasına rağmen işin mutfağında önemli pay sahibi Tommy, grubun beyni konumunda bulunan muhafazakar, soğuk ve işadamı disiplinine sahip Johnny farklı zamanlarda birbirlerinin kararlarını ve tavırlarını eleştirirken aslında işlerin pek de yolunda olmadığı da anlaşılıyordu.
Belki de belgesele yansıyan kısmıyla onları bir "aile" kavramından uzakta görmüş olabiliriz. Ama sahnede çok uyumlu olup da ışıklar söndükten sonra farklı zamanlarda önlerine konan kameralara birbirlerini çekiştiren, grup arkadaşları için yorum yapmaları istendiğinde ilk önce yüzleri buruşan, birbirleriyle hiç temasta bulunmayan, birbirlerinin hoşlandığı kızları çalan (bu olay sadece Johnny ve Joey arasında geçiyor) Ramones kardeşler (!), tüm bu çatışmalara ve ufak tefek eleman değişikliklerine rağmen 1974 - 1995 arasına 14 albüm ve sayısız konser sıkıştırmış efsane isimlerden biri. Haliyle onlara da bir tribute yakışırdı. Müzik camiasından da bir sürü hayran devşirmiş olan Ramones için 2003'te hazırlanan We’re A Happy Family: A Tribute To Ramones albümü de bu yüzden ünlüler geçidine dönmüş. Tarz olarak böyle bir tribute için pusuda beklediğini tahmin etmenin hiç de zor olmadığı isimlerin dışında, özellikle U2, Tom Waits ve Kiss'i albümde görmek benim için ufak çaplı bir sürpriz olmuştu. Albümü bitirdikten sonra da U2, Green Day, Marilyn Manson ve John Frusciante hiç bulaşmasalarmış demiştim. Bugün de dediğimin arkasındayım.
Her tribute albümde yaşadığım üzere, "iyiler, orta şekerliler, kötüler" olmak üzere üç parçaya böldüğüm We’re A Happy Family, bana göre en başta Metallica, Rancid, Kiss, Garbage, Red Hot Chili Peppers ve Pretenders'ın leziz yorumlarıyla ayakta duran bir albüm. Ramones için yapılan bir saygı albümüne daha çok punk gruplarının rağbet edeceğini düşünebiliriz. (Belki de rağbet etmişlerdir ama seçilmemişlerdir.) Burada Green Day, Rancid ve Offspring üçlüsünün temsil ettiği punk kanadını da "iyi, orta, kötü" olmak üzere üç türlü değerlendiriyorum. Zaten uçmuş bir şarkı olan Sheena Is a Punk Rocker, uzaktan tanıdığım Rancid'in ellerinde iyice dellenip süper bir covera dönüşmüş. I Wanna Be Sedated gibi kendi kendini çalıp söyleyebilen punk marşlarından biri Offspring vasatlığını hissettirmemiş. Ama bu türün önde giden uyuzlarından saydığım Green Day yerine ikinci ligde mücadele eden Ramones hayranı tutkulu bir punk grubunu görmeyi tercih ederdim şahsen. Bunun yanında Pete Yorn, Zeke isimli bir grupla takılan Eddie Vedder, Rob Zombie ve Rooney tarafından yorumlanan şarkılar ise olayın orta şekerli kısmı gibi geldi bana.
Red Hot Chili Peppers dönemine hayran olduğum ama solo kariyerine gram saygı duymadığım John Frusciante burada da kendini fazlalık gibi göstermiş. Halbuki ait olduğu Chili biraderleriyle açılıştaki Havana Affair'i çok iyi yorumlamışlar. Zaten Havana Affair ile birlikte en pozitif fark yaratan (burada Ramones'i farklı bir boyuta taşıyan anlamında) şarkılardan biri de Pretenders'ın Something To Believe In performansı. Bu farklı boyut olayı, kendi şarkıları da tonlarca kez coverlanmış Tom Waits gibi büyük ve zor bir halk ozanının elinde Return Of Jackie & Judy suretinde albümde görünüyor ki, tür, tarz, yorum, "iyi-orta-kötü" şekillerine dahil etmeye cesaret edememek çok normal. Waits'in bir Ramones şarkısı coverlaması, Ramones'in hali hazırda sahip olduğu özelliklere yeni bir özellik daha katıyor. Zaten bir Ramones şarkısı coverlamayıp, sadece bir kenarda o katran karası sesiyle müziksiz birşeyler mırıldansa bile eminim bu albüme koyarlardı. Sonuç olarak tribute mantığının hakkını yememiş, kamu spotuna dönüşmemiş bir albüm olarak We’re A Happy Family'yi mutlu aile albümlerimiz arasına koyabileceğimizi, hele de bir Ramones hayranıysanız (öyle birine henüz rastlamadığımı da ekleyerek) tadını daha çok alacağınızı söyleyebilirim.
1. Red Hot Chili Peppers - Havana Affair
2. Rob Zombie - Blitzkrieg Bop
3. Eddie Vedder (feat. Zeke) - I Believe in Miracles
4. Metallica - 53rd & 3rd
5. U2 - Beat on the Brat
6. Kiss - Do You Remember Rock 'n' Roll Radio
7. Marilyn Manson - The KKK Took My Baby Away
8. Garbage - I Just Wanna Have Something to Do
9. Green Day - Outsider
10. Pretenders - Something to Believe In
11. Rancid - Sheena Is a Punk Rocker
12. Pete Yorn - I Wanna Be Your Boyfriend
13. The Offspring - I Wanna Be Sedated
14. Rooney - Here Today, Gone Tomorrow
15. Tom Waits - Return of Jackie & Judy
16. Eddie Vedder (feat. Zeke) - Daytime Dilemma (Dangers of Love)
17. John Frusciante - Today Your Love, Tomorrow the World
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder