Sam Newton Battenberg Faulkner, ya da sahne adıyla Newton Faulkner 1985’te Londra’nın Surrey bölgesinde doğmuş genç bir müzisyen. Doğduğu civarda bulunan Çağdaş Müzik Akademisi adında bir okula başlıyor, gitar öğreniyor ve daha 17’sinde okuldan mezun oluyor. Okullu bir müzisyen olarak piyasanın birtakım dayatmalarına kulak asmayıp inandığı doğrultuda ilerlemeyi seçiyor. Green Day şarkıları çalan bir cover grupta bas çalıyor. (Hayır, Green Day’in nesini coverlayacaksın, zaten adamlar kendi kendilerini coverlıyorlar gibi bir şey!). Sonra bir iki dostuyla bir funk-rock grubu kuruyor, EP çıkarıyor vs… Ne zaman ki grup ambiyansının yaz, çal, söyle, konser ayarla temposundan bıkıyor, o zaman solo kariyeri için düğmeye basıyor. İşe solo konserlerle başlayan Faulkner, kendi şarkılarını da yazmaya başlayınca, hepsi aynı anda zıplasalar deprem yaratabilecek singer / songwriter tayfasına dahil oluyor. 2007 yazında saygın müzik festivallerinden olan Glastonbury’de de çıkınca önlenemez yükseliş, festivalden sadece bir ay sonra çıkan debut albüm Hand Built By Robots ile dönüm noktasına ulaşıyor.
Hand Built By Robots harika bir debut. İnsanın içine işleyen sakinliği, kadifeden dokusu, kendini tekrar arzulatan tortusu ile sanki geride 29 albüm bırakmış bir müzisyenin olgunluğunu, naifliğini taşıyor. Dinledikçe açılan, açıldıkça saçılan, saçıldıkça toplama isteği yaratmadan derli toplu durabilen bir albüm. 34 saniyelik bir intro ile açılış yapan Faulkner, ferahlatan vokaline eşlik eden okullu akustik gitar tekniğini her şarkısında hissettiriyor. İç hesaplaşmalarını şiirsel olduğu kadar samimi bir ciddiyete döktüğü şarkı sözleriyle, yaptığı işin her ayrıntısına özen gösterdiği de çok belli. “İnanacak bir şeylere ihtiyacım var. Çünkü kendime inanmıyorum. Güvenecek birilerine ihtiyacım var. Çünkü kendime güvenmiyorum.” Şeklinde otobiyografik sözlerin yanında dokunaklı, espirili ve tutku dolu pasajlara da rastlamak mümkün. Hele ki Ageing Superhero’da söyledikleri, 20’li yaşlarında olan birinden çok, hayatı özümsemiş ama artık yorulmuş bir bilgenin ağzından dökülenler adeta. Halbuki U.F.O. şarkısında basit ötesi “U.F.O., Hello” kafiyesinden nefis bir enerji yaratan da kendisi.
Massive Attack’in epik elektronikası Teardop’u da yeniden yorumlamış Faulkner. Artık başkasının bu cover üzerine başka bir Teardop yorumlamasına lüzum yok. Uncomfortably Slow ismini görünce “sen Pink Floyd’a gönderme mi yapıyorsun çocuk!” dedim kendi kendime. Ama bundan sonra mümkünse her albümünde bir başka Massive Attack şarkısı coverlasın, bir başka Pink Floyd şarkısına (ismen de olsa) gönderme yapsın. Dream Catch Me uzun süredir aradığım bir akustik arzuyu, Gone In The Morning ise akşamdan kalma sabahın getirdiği güzel bir kahvaltı masasının huzurunu verdi. Daha ne isterim? Herhalde ne zaman çıkacağını bilmediğim sıradaki yeni Newton Faulkner albümünü…
1. Intro
2. To The Light
3. I Need Something
4. All I Got
5. Dream Catch Me
6. Feels Like Home
7. Teardrop
8. Gone In The Morning
9. Sitar-y Thing
10. Uncomfortably Slow
11. Straight Towards The Sun
12. People Should Smile More
13. She's Got The Time
14. U.F.O.
15. Face (Her)
16. Aging Superhero
17. Lullaby
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder