Danimarkalı garage rock efsanesi Baby Woodrose'un kurucusu Uffe Lorenzen'in gruptan emekli olup, bir sahil kasabasında sebze yetiştirmek yerine Fas'a gidip Galmandsværk adında akustik bir solo albüm yapmasını büyük bir heyecanla karşılamıştık. Bence 2017'nin en iyi albümlerinden biri olan Galmandsværk, hızlı Baby Woodrose günlerinden sonra daha sakin, daha derinlikli, daha kişisel bir soloydu. Ama kesinlikle emekli olmuş bir yılgınlık ve vasatlık taşımıyordu. Zaten Baby Woodrose yanında 4-5 grup daha kurmuşluğu olan henüz 48 yaşındaki bir adamın emekliye ayrılması beklenemezdi. Psychedelic folk gibi emek isteyen bir türü, üstelik ana dili olan Danca liriklerle vücuda getiren Lorenzen, ticari kaygılardan uzak, iç huzuru bulmuş (hatta ekstralarını arayan) bir müzisyenin olgunluk dönemini yaşıyor. İnsan hayatının hareket noktalarını, virajlarını, duraklarını kendine göre detaylandıran, özetleyen, bunun için de kozmik bir rock ambiyansı tasarlayan Uffe Abimiz için yolculuk, Triprapport ile bu yeni safhada devam ediyor.
Lorenzen, ilk albümün yazım sürecini Fas'ta geçirmişti. Bu defa 14 gün boyunca bir arkadaşından ödünç aldığı, ıssızlığın ortasında bir yazlığa kapanmış. İlk zamanlar bir tıkanıklık yaşamış olsa da, insan namına hiç kimsenin olmadığı bu izole yerdeki yalnızlık gitgide ona ilham vermiş. Yanında getirdiği mantarları da yedikçe şarkılar bir bir dökülmeye başlamış. Yazma işi bitince kayda girme zamanı gelmiş. Klavye, flüt, sitar, tabla, lapsteel gitar gibi enstrümanlar dışındaki her şeyi kendisi çalan Lorenzen, dört kişilik müzisyen tayfasının ufak yardımlarıyla Kopenhag'da kaydettiği, yine kendi bestesi olan 7 sıfır şarkıyla beraber kapanıştaki Hans Vinding adlı Danimarkalı eski bir folk müzisyeninin Hallo Hallo Frøken adlı şarkısını yorumluyor. Analog olarak kayıt ve miksajı bant kaydına yapılan albümde, bu yüzden kes/yapıştır yapılmamış, müzik yapmayı çocuk oyuncağı haline getiren pro-tools kullanılmamış şarkılar dinliyoruz. Bu eski usül yöntemlere rağmen duyduğumuz kozmik akustik sound ile çalınıp söylenmiş büyüleyici çağdaş folk rock şarkıları, ilk albümün yolculuğuna kaldığı yerden devam ediyor adeta.
Psykonauten ile başlayan albüm, bir anda Galmandsværk ruhunu geri getirip tüylerimi diken diken etmeyi başarıyor. Floden ve albüme adını veren Triprapport şarkıları, tabla ve sitarın kattığı etnik havanın da etkisiyle tempolu bir kanat yaratıyorlar. Denge sağlamak için ise Angakkoq ve Lille Fugl bestelerinin yavaş, kimi zaman melankolik varlıkları da diğer kanatta yer alıyor. Arada Aldrig Mere Ned adında şaman ayininden fırlamış gibi duran harika bir çeşniye rastlıyoruz. Ama çok doğru bir karar olarak kapanışa konmuş, albümün en iyilerinden, hatta içinde bulunduğumuz yıl içinde duyduğum en güzel şarkılardan biri olan yukarıda bahsettiğim cover Hallo Hallo Frøken gerçek bir kalp kıran. Wikipedia'da bile hakkında bilgi bulunmayan Hans Vinding'in bu şarkısının orijinalinin konser versiyonunu Live 79/81 adlı iki albümlük seride dinledim. Şarkıyı epey tutkulu söyleyen bu abimiz, gereksiz yere yedi buçuk dakikalık heyecan yapmış. Oysa Uffe Lorenzen yorumu, hem tempoyu düşürmüş, hem de albümün genel havası gereği şarkıyı kozmik country haline getirerek adeta seviye atlatmış. Daha uğraşsam şarkı için paragraflar dolusu süslü cümleler kurabilirim. Fakat her dinleyişimde beni farklı şekillerde yeniden üzmeyi başaran, üstüne de bir parça buruk sevinç ekleyebilen şarkılardan biri için fazla çene çalmak istemem. Triprapport, ikinci Lorenzen albümü olarak arşivimdeki yerini aldı. Birkaç yıl sonra üçüncü de çıkabilir. Böyle dolu dolu albümler, yeni albüm beklentisi yaratmıyor aslında. Çünkü her seferinde yeniden keşfediliyorlar.
1. Psykonauten
2. Alting Er Eet
3. Triprapport
4. Angakkoq
5. Lille Fugl
6. Floden
7. Aldrig Mere Ned
8. Hallo Hallo Frøken
.jpg)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder