Love. Life. Ukulele (2009) ve The Rhythm You Started (2010) adında iki albümü bulunan İngiliz singer/songwriter Sophie Madeleine, üçüncü albümü Silent Cynic'i sevimli bir albüm kapağıyla çıkarmış bulunuyor. Evet, sırf albüm kapağını beğendiğim için dinlemek istediğim, dinledikten sonra da memnun kaldığım albümlerden biri oldu Silent Cynic. Yoksa kendisini tanımam etmem. Tanışmak için geçmişine baktığımda rastladığım ilk iki Madeleine albümü, onu iyi ki bu albümlerle tanımamışım dedirtti. Sıkıcılık, sıradanlık yönünden birbirinden rol çalan bu albümler belki Silent Cynic'i daha da sivriltmiştir gibi bir yanılgıya da düşmemek gerek. İlk iki albümdeki o uyuşuk, kişisel bile denemeyecek kadar bitkin kadın gitmiş, yerine olgun, her şarkıda ayakları farklı şekillerde yere basan, o bitkinliği dengeli bir hüzne evriltmeyi başarmış bir Sophie Madeleine gelmiş.
60'lardan ışınlanmışçasına sade ve karizmatik bir slow lezzeti olan Parallel ile başlıyor albüm. Daha ilk şarkıdan Madeleine'in sesi tam bir belirleyici ve yönlendirici konumda olduğunu hissettiriyor. Loş bir kulüpte, sevdiğinin kollarında dans ederken söylüyormuş gibi sanki. Rufio ile tempoyu biraz arttırıp rock'n roll - twist arası bir başka dansa göz kırpıyor. Calico, tropikal esintiler taşıyan, yine 60'lara aşık, günümüz zeki indie pop tazeliğini ve duyarlılığını hamuruna eklemiş bir şarkı. Tropikal kısmını atlarsak aynı şeyleri Automaton için de söyleyebiliriz. Tempoyu yine mezuniyet gecesi slow dansı seviyesine çekerek Swear için de dile getirebiliriz. Sonra tropikal kısmını tekrar işin içine sokarak Fragile için de papağan gibi aynı şeyleri tekrar edebiliriz.
Güzel sesinden fazla ödün vermeden, ama o ödünsüzlük içinde bile sevdiğini, eğlendiğini, hayalkırıklığına uğradığını, ağladığını dinleyene iletebilen Sophie Madeleine, adeta Nancy Sinatra'nın ketumluğuyla bu farklı duyguları iletebilme becerisi taşıyor sesinde. Önceki albümlerinde fazlasıyla duyulan ve kanımca vasatlığın en mühim sebeplerinden olan Amerikan folk anlayışını da ait olduğu İngiliz soul gelenekleri ve abartısız pop düzenlemeleriyle değiştirerek çok akıllıca davrandığı kesin. Ne de olsa insan ait olduğu yerlerden daha iyi ses çıkarır. Madeleine sanki ilk albümlerini Silent Cynic'in oturmuş bilincine ulaşabilmek için birer deneme niteliğinde çıkarmış. Silent Cynic'i de ilk albümü gibi görmüş, sevmiş, üzerine titremiş, gerekenleri yaptıktan sonra da ruhunu tamamen ona bırakıp ne çıkarsa bahtıma demiş. Geçmişi boşverip önümüze bakalım. Sophie Madeleine güzel bir kadın. Fakat önce sesi ve o sesin bize ilettiklerine aracı olan şarkılarıyla güzel olanlardan.
1. Parallel
2. Rufio
3. Count Me Like A Number
4. Beautiful Lie
5. Calico
6. Aviator
7. Automaton
8. Love in Monochrome
9. Let's Never Let Love
10. Swear
11. Triangle
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder