Vancouver, Kanada doğumlu bir post-punk grubu olan Girlfriends and Boyfriends, ilk albümünü 2010'da, ikincisi olan Our Garden'ı 2015'te, üçüncüyü ise 2021'de çıkardı. Kapağını görünce ilk başta new wave bir albüm sanarak sevindiğim ama dinlemeye başlayınca post-punk olduğuna yine sevindiğim Fallacy Of Fairness, nostaljik bir modernlik taşıyor. O nasıl oluyor? Tıpkı new wave gibi post-punk da 80'lerde altın çağını yaşamış bir tür. Hatta aynı anda ikisini birden yapan bir sürü grup vardı. Girlfriends and Boyfriends, bir post-punk grubunda aradığım tüm özelliklere sahip. Tutkulu, coşkulu, biraz kasvetli (ki o kasveti az da olsa hissettiremeyen bir post-punk grubu iyi değildir bana göre) ve 80'lerin ruhunu 2020'lere modifiye etmiş ya da en azından başarıyla denemiş bir müzik. The Cure'un ilk zamanlarını ve The Smiths'in müzik/lirik uyumunu referans olarak göstermek mümkün. Tempolu, yer yer catchy şarkılar, çok sevdiğim gitar tonu ve tam olması gerektiği gibi güçlü bas tarzıyla vücuda gelmiş, o vücut da kendini özenilesi bir serbestlikle akıntıya bırakmış adeta. Tabii ipini koparmış bir özgürlükten ziyade, ipsiz biçimde kendini kontrolde tutan sade bir özgürlükten söz ediyoruz daha çok.
Açılış şarkıları, bir albüm için önemlidir. Post-punk albümleri dediğimiz şey de sound olarak kendi aralarında farklılıklar gösterir. Her albüm genelde aynı minvalde ilerleyen şarkılardan ortak bir bütünlüğe sahiptir ve o soundu ya seversiniz ya da sıkılırsınız. Memento Mori'yi duyar duymaz bu albümü seveceğimi anlamıştım. Bas gitar ve gitar uyumunun hem dinamik, hem de gotik bir ambiyans yarattığı, başka bir deyişle mutluluğu ve hüznü bir arada yaşatan tarzları, tam da sevdiğim türden. Üstüne bir de genç Robert Smith'i anımsatan Grant Francis Minor vokali de eklenince daha albümün ilk üç şarkısında hemen sahipleniveriyorsunuz. Dans edilebilir bir dark rock şarkısı olarak şahane Your Touch'a geldiğinizde albümü yarılamış ve bir tane bile vasat şarkı duymamış oluyorsunuz. Sahi, Your Touch neydi öyle diyerek hemen onu 2021'in en iyi şarkıları arasına şimdiden yazıyoruz.
Fallacy Of Fairness'in ikinci yarısı, ilk yarıya göre biraz daha iddiasız gözükse de, The Smiths ve o yılların diğer muadil post-punk, new wave gruplarının kadifeliği belirginleşiyor. Bu iddiasızlık sadece ilk yarıdaki gibi yakamıza yapışan şarkılar olmamasından kaynaklı. Dirty Words ve Lindsay Leigh Dakin adlı bir hanım kızımızın vokal yaptığı Heaven Help Me'yi not düşebiliriz. Genel sound ve lirikler, ait olduğu türe yakışan kalitede. Mesela Dirty Words şarkısındaki “you wouldn’t hate me so much if you didn’t care" cümlesi nasıl da insanı 80'lerin o romantik new wave evrenine ışınlıyor. İnsan yaşlandıkça mı daha kolay ışınlanıyor, yoksa şarkıların gücü mü bunu sağlıyor, yoksa her ikisi birden mi oluyor? Ne oluyorsa oluyor, kulaklara giren o melodiler ve sözler beynin gizli köşelerine sızıp geçmişi çağırıyor. Özellikle coşku ve kasvet bir araya geldiğinde bunu çok iyi yapıyor.
1. Memento Mori
2. Forever by My Side
3. Colour Shining Bright
4. Stephaney
5. Your Touch
6. Ride With Me
7. Dirty Words
8. More
9. Heaven Help Me (feat. Lindsay Leigh Dakin)
10. Someone Else
.jpg)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder