Lawrence 'Vaughtex' Vaughan adlı İngiliz evladının tek kişilik projesi olan Vaughtex, new wave, post-punk, synthwave, synthpunk, synthpop gibi ne kadar synth türü varsa bünyesine toplamış sağlam bir isim. Bu kadar synth biraraya gelince 80'ler nostaljisinden uzak kalmak mümkün olmaz. Buna ilaveten 70'ler space rock -ki bunu günümüze vurduğumuzda post-rock da elde edebiliyoruz- ve yer yer shoegaze elementleri de Vaughtex müziğine sızıyor. Aslında sızmıyor çünkü zaten orada olduğunu hissettiriyor. Enstrümantal albümlerden beklentilerim ekstra sürükleyici olmaları ki, bunları diyalogsuz filmlere benzetirim. Bir doğa belgeseli izliyormuşçasına görüntülerle söyleyeceğini söylemelidir. Kendisine yön verecek bir vokal olmayan enstrümantal şarkılar ise kendi yönlerini kendileri tayin edebilecek kadar dirayetli olmalıdırlar. Heavy Visuals bu dirayeti gösterebilen albümlerden biri. PiL, Yes, Gang Of Four ve New Order gibi ilham kaynaklarından beslenmesi merakı daha da körükleyebilir. Şahsen esin kaynaklarından kırıntılar aramaksızın bu körükleme sonrası dinlediğim şeyden çok memnunum.
Çok iyi bir açılış şarkısı olarak Bad Vibes ve ortalardaki Staring At The Sun, Vaughtex'in synth merkezli müziğini space rock ile en iyi buluşturan işler bana göre. Pixel Tears'i ise bu bağlamda space pop şeklinde tanımlamayı daha uygun buldum. Keza, Hello Lucifer gibi nefis bir synthpunk da ışıl ışıl parlıyor. Albümde ona benzer başka şarkı olmaması da değerini arttırıyor. Bu dört şarkı dışında kalanlar bir parça sert ve bir parça yumuşak olmak üzere ikiye ayrılan ortak bir synth ambiyansı üzerinden ilerleyen şarkılar. Ama bu ortak ambiyans, hepsinin 3-4 dakikalık kendine ait ambiyanslar yaratmalarına engel değil. Bir parça sert olan kanatta Violent Language ve Dead London, sert synth tonlarına ve gitarlara fazla yüklenmeyip daha soft dalgalarla süzülen kanatta ise Mirrors Image, kapanıştaki Good Vibes ve new wave kraliçesini anmadan olmaz kabilinden Debbie Harry adlı şarkılar boy vermekteler. İkisinin arasını bulmuş olana da Decades Of Dust adını verirsek çuvallamış olmayız sanırım.
Vaughtex çok üretken bir adam. Heavy Visuals sayesinde dijital ortamlarda yer alan önceki albümlerini de dinleme fırsatım oldu. Deneysel takıldığı, ambient sularda yüzdüğü CHICAGO (Temmuz 2017) ve OMNI (2018) öncesindeki OST (2015) ve Retro Futurism (Mart 2017) genel anlamda Heavy Visuals'a yakın albümler. Bu yüzden Heavy Visuals en iyi Vaughtex albümüdür diyebilirim. Yalnız peşpeşe o kadar Vaughtex dinleyip artık 80'ler zaman tüneline nasıl girmişsem, o zamanlar izlediğim VHS filmler, filmlerin müzikleri, neon atmosferleri beni sarıp sarmaladı. Vaughtex'in iflah olmaz bir 80'ler aşığı olduğu, tabii Heavy Visuals ile vizyonunu geniş tuttuğunu da idrak ettim. Bu albümü kaset ve plak olarak da çıkarmayı planlıyormuş kendisi. Yakışır. Kendi adıma o yıllarda bu kaseti görsem almazdım sanırım. Çünkü hard rock ve mainstream pop kasetler, küçük bütçeme daha kolay dahil edilebilirdi. En önemlisi de, 80'ler müziğinin synthwave ayağı ile münasebetim, o VHS filmlerinde duymaya alıştığım neon huzurdan ibaretti. Synthwave bu huzura, hüzüne, nostaljiye direk karşılık veren bir tür. Gece el ayak çekildikten sonra videoya veya walkmene konmuş -ne tür olursa olsun- kasetlerin diyarından kopup gelen bir tür.
1. Bad Vibes
2. Violent Language
3. Dead London
4. Troubled Mind
5. Debbie Harry
6. Mirrors Image
7. Staring at the Sun
8. Decades of Dust
9. Hello Lucifer
10. Pixel Tears
11. Good Vibes
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder