1990’ların ilk yarısında patlayan Brit Pop akımının Blur ve Suede ile birlikte en mühim isimlerinden olan Oasis, Noel ve Liam Gallagher biraderlerin önderliğinde, biri konser olmak üzere 8. albümlerini çıkarmış bulunuyorlar. Kendi tabirleriyle dünyanın en iyi grubu olduklarından, fena halde şişmiş egolarına, başka müzisyenlere yönelik itici beyanatlarına, kavgacı kişiliklerine ve yıllar geçtikçe sönen parlaklıklarına rağmen bir şekilde ayakta duran, albümler yapıp konserler veren grup aslında 1994 yapımı ilk albümleri Definitely Maybe’den itibaren kendi çapında bir efsane. Aralarında Chemical Brothers, Lars Ulrich, Johnny Depp (ki kendisinin grubun Be Here Now albümünde bir şarkıda gitar çaldığı söylenir), Robert Carlyle, Paul Weller gibi ünlü isimlerin bulunduğu milyonlarca hayranı bulunan Oasis’in tüm yükü, neredeyse bütün şarkıları yazan büyük birader Noel’in omuzlarında. Noel ve Liam ikilisinin sataşmadığı grup çok az. Birçok ünlü isim, Oasis adını duyduğunda üzerime sıçramasın diyerek etraflarından dolaşmakta. Uyuşturucu partileri, ödül törenlerinde ve otel odalarında çıkarılan rezaletler, Beatles ile gerekli gereksiz mukayeseler gibi daha bir sürü vukuatın sahibi grup, bugüne kadar müzik dünyasına birçok güzellik katmayı da ihmal etmedi.
Benim favorim sadece Oasis’in değil, aynı zamanda tüm zamanların en sevdiğim albümlerinden bir olan (What’s The Story) Morning Glory’dir. İsim şarkısıyla, Wonderwall ile, Some Might Say ile, Roll With It ile, her şeyi ile muazzam bir albümdür. Sonrası ise bana göre tek tük favorilerim dışında o kadar parlak değildir. Muhtelif albümlerinde yer alan The Hindu Times, Lyla, Little By Little, The Importance Of Being Idle, Fuckin' In The Bushes ve savaş helikopterlerinin havada uçuştuğu enfes klibi ile kocaman bir şarkı olan D'You Know What I Mean? haricinde aklımda pek bir şey kalmadı. Tabi Noel’in çeşitli dergilere verdiği olağanüstü röportajları unutmamak gerek. Kendimi Bukowski okur gibi hissettiğim, içinde serseri bir bilgeliğin, bolca ukalalığın, engin bir hazırcevaplılığın yattığı bu söyleşiler keşke toplanıp bir kitap haline getirilse…
Yıl 2008 ve yine bir Oasis albümü. Adı Dig Out Your Soul. Değişen bir şey yok. Onlardan yeni bir Morning Glory beklemeyi bırakalı çok oldu. Bag It Up diye marşımsı ve sıkıcı bir açılıştan sonra gelen The Turning gibi parçalar, ne kadar yavan olursa olsun Oasis’in çıkardığı her albüme kulak verme isteğimi önleyememin sebebi oluyor. The Turning ile birlikte Falling Down, (Get Off Your) High Horse Lady ve sert blues Ain’t Got Nothin’ dışında cazip bir parça bulamadım. Kaset çağında (What’s The Story) Morning Glory gibi bir başyapıtla tanışmanın tatlı nostaljisi ile bir daha öylesini göremeyecek olmanın burukluğu birbirine giriyor. Şimdilerde MP3 ile kovalıyoruz her şeyi. Kaset de olsa, MP3 de olsa değişmeyen tek şey, şarkıların yıllar boyu içlerinde taşıdıkları ruh oluyor.
1. Bag It Up
2. The Turning
3. Waiting For The Rapture
4. Shock Of The Lightning
5. I'm Outta Time
6. (Get Off Your) High Horse Lady
7. Falling Down
8. To Be Where There's Life
9. Ain't Got Nothin'
10. Nature Of Reality
11. Soldier On
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder