Kurulduğu 1998'den bu yana 6 albüm yapan Portland plâkalı ikili Viva Voce, genelde albüm yapma aralığı olarak çok rağbet edilen iki yılın ardından 6. albüm The Future Will Destroy You ile oturma odalarımıza veya popülerlik aşısı yememiş türlü müzik ortamlarına iniş yaptı. Ünü dünyayı aşıp gezegenlere ermiş bir grup değil. Ben de kendileriyle 2009 yılında 2009 albümleri Rose City ile müşerref olmuştum. Albüm olarak umduğumdan daha fazla sevdiğimi hatırlıyorum. Ama şarkı olarak, hâlâ birtakım seyyar ve sabit playlistlerimde karşıma çıkan enfes Devotion haricinde aklımda yer etmişlikleri yoktur. Bu da bir kusur değil. Tam tersi, ilerleyen günlerde ona yeniden dönülmesi gerektiği yönünde bir işarettir bana göre.
Kevin Robinson (davul, keyboard, banjo, vokal, bas, guitar, bir de mandoline veya bizdeki kanuna benzeyen bir enstruman olan dulcimer) ve Anita Robinson (gitar, bas, perküsyon, keyboard, vokal) adlı karı-kocadan oluşan Viva Voce, yaptığı her albümle neredeyse tüm sağlam eleştirmenlerin beğenisini kazanmış bir grup olarak son işleri The Future Will Destroy You ile de bu geleneği bozmuyorlar. Zira bir sürü sebepten dolayı yılın en iyilerinden birine daha yazıldığımı hissettim dinlerken. Kulaklarım yeni bir Devotion ararken bu kez No Ship Coming In diye bir "şey"e rastladım ki, ismiyle cismini belli eden şarkı kılığına bürünmüş bir ıssız ada epiğinin kaderine razılığını anlatan olağanüstü bir trip gibi geldi bana. Belki sabah uyandığımda öyle gelmeyecek. Ama sadece bir an 4:47 dakika boyunca öyle gelmiş olmasının bile bir anlamı olmalı. Anlata anlata bitir(emey)eceğim kısa o bir an, psychedelic serinliğini parçalı bembeyaz western bulutlarıyla süslemiş bir deneyimdi benim için. O kadar gaza geldim ki, daha 5. parçada "bu albüm tamam" dedim.
Bunları derken ve düşünürken, yani bir LP'ye EP muamelesi çekmeden evvel öncesinde bir başka kalıcı etkiye sahip Diamond Mine'ı ve Black Mood Ring'i de hesaba katmıştım tabiî. Yoksa öyle her albüm daha 5. parçada olmuş görünmezdi gözüme. Geriye kalan 5 şarkıyı sallamamanın bedelini de ödeten bir albüm olduğunu çok geçmeden anlamış olmanın mutluluğu ruhumu sarmışken, o ikinci yarıda bir başka şeyin daha farkına vardım: The Future Will Destroy You benim indie rock kanadından yaz albümlerim dediğim türe biraz daha karanlık çeşni katan bir hadise yaratmıştı. Cool Morning Sun ve A Viking Love Song şarkılarının adım adım ilerletip, son şarkı The Wondering Soul'un noktayı koyduğu duygu dinginliği ve duygu fırtınası kolay kolay ulaşılabilir değildi. Analog Woodland Song ve The Future Will Destroy You şarkıları da o indie rock kalitesini besleyen klâsik rock ve folk rock dürtüsünü sıradanlıktan esirgiyorken, yapmam gereken tek şeyin bir kendini bırakma olmasına kanaat getirdim. İyi de oldu. Albümü daha da çok sevdim.
Gruba Rose City'den itibaren Evan Railton ve Corrina Repp'i de dahil eden Robinson çifti yine de her zaman ikili olarak anılıyor. Canlı enstrumanlar kadar elektronik destek de alan şarkılarındaki o güven veren hava, sadece ardı ardına beş para etmez 4-5 albümden sonra dinlendiğinde değil, müziğe aç bir günün sonunda dinlendiğinde de ilaç gibi geliyor bazı bünyelere. Biliyorum, birçoğundan çok daha fazla hak etse de Viva Voce hiç dünya çapında popüler olmayacak, o gemi hiç gelmeyecek belki. Ama bununla yaşamayı, bununla mutlu kalıp bununla hüzünlenmeyi bir yaşam biçimi olarak belirlediği de âşikâr. Zaten öyle olunca müzik bir başka güzel çalınıyor kulaklara.
1. Plästic Rädio
2. Analog Woodland Song
3. Diamond Mine
4. Black Mood Ring
5. No Ship Coming In
6. The Future Will Destroy You
7. Cool Morning Sun
8. We Don't Care
9. A Viking Love Song
10. The Wondering Soul
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder